Silvy en Hexa

[p. 96]

Lucie en de birambieboom

Een paar dagen voordat de Paasvakantie begon, vertrok mijn broer met zijn vrouw voor vakantie naar het buitenland. Ze zouden anderhalve week wegblijven. In die tussentijd moest ik op hun huis letten. Ik ging na school eerst naar huis, at daar, rustte wat uit en in de middag fietste ik naar mijn broers huis. Ik studeerde daar wat, want wij hadden repetitieweek op school. En ik was van plan een goed paasrapport thuis te brengen, dus ik deed mijn best.

Maar alleen maar achter de boeken zitten is ook niet goed. De derde middag dat ik daar was, besloot ik in de tuin te gaan werken. Het erf was niet zo groot, dus ik hoefde niet veel te doen. Ik schoffelde, tjapte, plukte de rijpe tomaten en at wat birambies met zout. De birambiboom hing vol, ik kon mijn hart ophalen. Terwijl ik vlak bij de stenen muur, die de achterschutting vormde wat onkruid wegtrok, hoorde ik kinderstemmen aan de andere kant daarvan. Kinderstemmen die ruzie maakten. Het waren twee jongensstemmen en een meisjesstem.

‘Raap die dingens op’, krijste de meisjesstem.

‘Nee, mie no doe ing’, zei een mopperende jongensstem.

‘Ik zeg, doe dat ding, anders ga ik je slaan’, schreeuwde het meisje

‘Waarom doe jij het niet’, zei een andere jongensstem.

‘Bemoei niet, ga jij door met je werk. Raap die rommel op’, zei ze weer.

[p. 97]

[p. 98]

‘Nee!............’. De jongen zei een paar vieze woorden tegen het meisje.

‘Wat heb je gezegd, ie moffo n'o boeng, no? Vrijpostig,’ zei het meisje woedend.

Ik hoorde het geluid van klappen en even later rende het ene jongetje gillend om zijn moeder het huis in. ‘Ma-a-a-a-a-a, Lucie nak'mie, waaha ha ha’. Het andere jongetje wilde het voor de eerste opnemen, maar het meisje, ze heette zo te horen Lucie, bracht hem op andere gedachten.

‘Wroko doro, anders timmer ik jou ook’, beet ze het tweede jongetje toe.

In mijn gedachten zag ik die kaksie Lucie voor me, potig als een bokser, ongenadig en fel.

Twee dagen na dit voorval besloot ik direkt na het eten naar het huis van mijn broer te fietsen. Ik kon daar beter uitrusten, thuis was het zo druk. Bij het huis van mijn broer aangekomen deed ik de poort open en fietste het erf op, ik was blij dat de paasvakantie in zicht was. Vlak bij de birambieboom stapte ik af en zette mijn fiets op staander Ik had trek in een jonge birambie.

Toen ik op de boom afliep, merkte ik iets vreemds. Beneden, vlak tegen de stam van de boom, stond een emmertje dat voor de helft gevuld was met grote birambies. Met een ruk keek ik de boom in en ergens daarboven zag ik tussen de takken iets bewegen.

‘Kom naar beneden, ik heb je gezien,’ zei ik op strenge toon. Ik zag magere beentjes naar beneden komen. Ik bukte me en nam het emmertje met birambies op en draaide erin. Ik hoorde een plof en naast mij

[p. 99]

[p. 100]

stond een meisje van tien of elf jaar. Ze zag er verwaarloosd uit, haar kleding was niet nieuw meer. Haar lichaam zat onder de mieren en bladeren uit de birambieboom. ‘Hoe heet je?’ vroeg ik.

Ze zei niets. Ze keek alleen maar naar de grond. Ik zakte op mijn hurken zodat mijn hoofd iets lager dan de hare kwam. Ze draaide haar hoofd opzij. Ik werd kwaad, waarom ontweek zij mij?

‘Kijk me aan, meisje, ik praat tot je’, zei ik fel. Dat hielp, langzaam draaide haar hoofd in mijn richting en even later keek ik in een brutaal meisjesgezicht, haar zwaar krullend zwarte haar was ik de war, er kwam neusboter uit haar ene neusgat. Met een snotterend geluid zoog ze het naar binnen.

‘Hoe heet je?’, vroeg ik voor de tweede keer. ‘Lucie’ zei ze en ik herkende haar stem direkt. Zij was dus die kaksie Lucie die haar broertje laatst een paar meppen had gedraaid.

‘Wat deed je in die boom?’

‘Ik plukte birambies’.

‘Voor wie?’

‘Voor me moeder, ze zet ze op azijn, en dan verkoopt ze 't.’

‘Heeft ze je gestuurd?’

Het meisje zei niets.

‘Weet ze dat je hier bent?’

‘Nee, ze had geen birambie meer, en toen dacht ik om een paar te plukken.’

‘Kon je niet eerst vragen?’

‘Niemand was thuis’.

‘Dan had je gewacht tot er iemand was. Wat je nu hebt

[p. 101]

gedaan is diefstal, weet je dat?’

Ze zei niets, weer keek ze een andere kant op. ‘Moet ik je vader gaan zeggen?’

‘Ik heb geen vader. Hij is weggegaan.’

Ik voelde mijn woede wegzinken. Ik had er spijt van dat ik haar zo hard had aangepakt. Ik bekeek haar nauwkeuriger. Zoals ze er daar bijstond zou je niet verwachten dat ze zo kaksi was. Tja, schijn bedriegt.

Op haar knie zag ik een vuile schaafwond, het was gaan etteren en het was een zweer geworden. Een aantal kleine vliegjes zwermde er omheen.

‘Wat is daar gebeurd?’

‘Ik ben gevallen’.

‘Heb je die wond niet ontsmet?’

‘Ontsmet?’Ze keek me vreemd aan.

‘Kom mee, dan zal ik het voor je doen,’ zei ik. Ze twijfelde, wat zou ik gaan doen?

‘Ik ga een mooie pleister erop plakken.’

Haar ogen kregen lichtjes toen ze dat hoorde. Dat wilde zij wel.

Ik haalde de jodiumfles en een pluk watten tevoorschijn, deed een flinke scheut van de bruinrode vloeistof in de watten. Daarna begon ik de wond schoon te maken. Ik moest het ruw doen om alle gedroogde vuiligheid uit de wond te halen. Het brandde haar, maar ze hield zich goed. Het was duidelijk dat ze het ergens wel prettig vond, al deed het pijn. Toen de wond schoon was en ik met een nieuw stuk watten met jodium het zaakje een goede afwerking had gegeven, haalde ik een pleister tevoorschijn.

Ze keek glunderend toen ik de pleister, het was een

[p. 102]

[p. 103]

grote, over haar knie plakte.

‘Dank U wel’, zei de zacht. Ze keek rond in de keuken en zag het bakje met eieren dat ik de dag ervoor op tafel was vergeten. Ik had ze van huis meegenomen omdat ik 's avonds vaak een spiegelei bakte.

‘U gaat Pasen vieren, nò’

Eerst begreep ik haar niet, toen zag ik haar ogen op die eieren gericht.

‘Eeh......nee, niet direkt, dit is om te bakken. Maar je hebt gelijk, straks is het Pasen, dan kleur je een hardgekookte ei en dan verberg je het’.

‘Waarom doen ze dat?’ vroeg ze.

‘Uit een ei komt toch een kuikentje? Dus uit een ei komt een nieuw leven. En in deze tijd is de Here Jezus door de Romeinen aan het kruis gespijkerd totdat hij stierf. Later is hij weer levend geworden, net zoals uit een ei leven komt.’

‘Oo’, zei ze.

‘Ga je ook Pasen vieren met eieren?’ vroeg ik.

Ze keek naar de grond.

‘Nee’, zei ze. ‘Me moeder heeft geen geld om zoveel eieren te kopen’.

‘Oh.....luister, overmorgen is het Pasen. Morgenmiddag breng ik vijf eieren voor je. Dan kunnen jullie ook Pasen vieren’.

‘Echt, echt waar?’ vroeg ze.

‘Ja. Maar dan moet je me twee dingen beloven’.

Ze keek me met spanning aan.

‘Ten eerste moet je je broertjes niet om de haverklap slaan, wees een beetje liever voor ze. En ten tweede kom je niet zomaar aan die birambieboom, je moet

[p. 104]

leren vragen. Afgesproken?’

‘Ja, is goed.....’, zei ze verlegen.

Even later huppelde ze opgewekt naar de boom, nam haar emmertje met birambies en riep haar ene broertje. ‘Bento, Bento, waar ben je?’

Bento stak zijn hoofd boven de muur.

‘Jò lummel, kon..........’

Ze stokte, ze dacht aan haar belofte.

‘Neem die birambies, breng voor mamma’, zei ze daarna op rustige toon. Ze hees zich op, zat op de muur, draaide zich zittend om, en stak haar hand op. Ik deed hetzelfde. Een plof en ze was verdwenen.