Silvy en Hexa

[p. 111]

De verdrinking

Het begon al donker te worden. De bomen die langs de kreek stonden, lieten maar een beetje zonlicht door. De mensen die in de kreek zwommen, kwamen één voor één uit het water, enkelen klapperden met hun onderkaak, ze hadden het koud.

Iedereen maakte zich klaar om naar de stad te vertrekken, alles werd ingepakt en in de verschillende auto's gestopt. Stemmen van vaders en moeders die hun kinderen riepen en opdrachten gaven, klonken door de bomen, tussen al de geluiden van de bosdieren. Plotseling gilde een vrouw, iedereen keek op. Een paar mannen en kinderen renden naar een bepaalde plaats langs de kreek.

In het midden van het donkere water spartelde een jongetje, hij ging op en neer, en als hij eventjes boven water kwam, spuugde hij water uit, terwijl een gesmoord gegil over zijn lippen kwam.

‘Hij verdrinkt’, gilde de vrouw weer.

Een, twee, drie mannen sprongen in het water en zwommen met krachtige slagen naar het spartelende jongetje toe. Hij verdween steeds langer onder het water.

‘Drape dipi’, schreeuwde een jongen vanaf de oever. De mensen verdrongen zich aan de kant om te kijken wat er aan de hand was. Iedereen sprak door elkaar. Een van de mannen had de plaats bereikt waar het jongetje de laatste keer boven was gekomen.

Met een plof dook hij de diepte in, eventjes waren al-

[p. 112]

[p. 113]

leen maar zijn voeten boven het water te zien. De mensen aan de kant hielden hun adem in. In het halfdonker was de angstige uitdrukking op vele van hun gezichten te zien.

Ook de andere twee mannen doken. De eerste man kwam boven, nam diep adem en dook weer.

Een van de anderen kwam proestend boven en ook hij nam diep adem om weer onder water te verdwijnen. Een angstige halve minuut kroop voorbij, weer kwamen mannen een voor een boven om adem te halen. Opeens schreeuwde een van hen hijgend: ‘Mi ab'ing, komen jullie me helpen, mi weri’. Hij trok iets naast zich in het water mee, een vlek in het water, het was het gezicht van het jongetje, het was naar boven gericht. De twee andere mannen kwamen boven en men schreeuwde hun toe dat het jongetje al boven was gehaald.

‘Go jip'ing, hij is moe’, schreeuwde een schelle vrouwestem. De mannen zwommen achter de man met het jongetje en tilden het niet meer bewegend lichaampje een beetje uit het water. Een vrouw rende gillend het water in, gevolgd door een oudere jongen.

‘Mi Gado, Raymond, Raymond, snel, leeft hij nog? Raymond, brengen jullie hem snel, oh Raymond’, schreeuwde zij over het water heen.

De mannen waren al bij de kant. De vrouw en de oudere jongen hielpen het slap lichaampje uit het water te tillen. Snel klommen zij de oever op, de mensen aan de kant schoven op. Iedereen begon weer door elkaar te praten. Iemand kwam aan met een grote flash light, het licht viel op het bleke gezichtje dat daar op de

[p. 114]

[p. 115]

grond lag.

‘Leg hem op z'n buik’.

‘Pas kunstmatige ademhaling toe.’

‘Zet iets onder zijn borst.’

‘Druk op zijn schouderbladen.’

‘Oen hoor oen mofo now, ik weet wat ik doe!’

‘Z'n hoofd moet meer opzij.’

‘Let op zijn tong, kijk even in z'n mond.’

‘Snel mang, waar wacht je op’.

Een van de mannen hurkte over de rug van de jongen heen en begon met zijn handen onder de schouderbladen van de jongen te drukken.

Er klonk een geluid alsof de jongen gorgelde en een golf water kolkte uit z'n mond en verdween in het witte zand.

‘Meer, meer, meer’, schreeuwde iemand.

De jongen begon opeens te hoesten, er kwam slijm uit zijn mond. Een fluitend geluid was hoorbaar, zijn ademhaling kwam weer op gang. Hij bewoog, zijn ogen knipperden.

‘Rustig jongen, zit rechtop, hoe voel je je?’

‘Raymond, gelukkig, Raymond, je bent gered. Maar...... wat deed je daar in dat diepe gedeelte?’

De jongen zat een beetje versuft voor zich uit te kijken, de verschillende nieuwsgierigen gingen terug om hun spullen in te laden. Het werd nu al aardig donker.

‘Johan, Johan, waar is die jongen,’ schreeuwde een vrouw.

Raymond sprong opeens op, met wilde ogen keek hij om zich heen, hij mompelde wat, maar moest weer hoesten.

[p. 116]

[p. 117]

‘Wat is er? Ga rustig zitten.’

‘Wa bl.... jo....uche.....uche da....in..’, zei hij, terwijl hij met trillende vinger naar de donkere kreek wees.

Een man, het was zijn vader, hield hem bij de arm vast. ‘Rustig jongen, het is voorbij, niets is meer aan de hand.’ De jongen rukte zich los en rende naar de oever van de kreek, hij wilde in het water springen.

‘Hou hem vast, hij wil weer in het water’, schreeuwde zijn vader die achter hem aan rende. Gelukkig stond er een jongeman daar, die bezig was zijn patta's te wassen.

Hij greep Raymond beet. Al hoestend probeerde deze zich los te worstelen. Hij wees naar het water en wilde iets zeggen, maar het lukte hem niet.

‘Sang psa nanga a boi fie, hij lijkt wel behekst door dat water,’ zei de jongeman met de patta's tegen Raymonds vader.

‘Ik begrijp het ook niet.....hé, Raymond, Raymond, luister naar me, rustig aan.... rustig mang... waarom wil je weer in het water springen, rustig....neem diep adem, spuw dat slijm uit je mond, dan kun je weer praten, rustig....’

Weer hadden zich een paar mensen om de oever verzameld, ze spraken door elkaar, een jorka was in die jongen gekropen, hij was bewiest, een boze geest, alles hoorde je zeggen. Raymond nam diep adem, je zag dat hij moeite deed om zijn stem onder controle te krijgen. Toen zij hij:‘.......ik...... daar met Johan.....Johan.... is nog daar........’

‘Wat zeg je, jij was niet alleen daar?’

‘Nee....met Johan....hij eerst toen......wilde.....ik hem..... gaan helpen.....toen.....ik ook....’

[p. 118]

‘Wat? Johan? Mijn Johan, ja....wacht, jullie waren samen.......,’ schreeuwde een man.

‘Oh neeeee, daarom kan ik hem nog niet vinden, mijn hemel, Johan is.....’, zei de vrouw en opeens lag ze op de grond, flauwgevallen.

Mannen, vrouwen en kinderen renden heen en weer, flash lights werden erbij gehaald, drie mannen begonnen met lange stokken in het water te steken, ze dregden. ‘Beginnen jullie daar, stuk voor stuk die kreek aftasten.’ Weer verdrongen de mensen zich aan de oever. ‘Hier, ik voel wat, hier’ zei een van de mannen. Onmiddellijk doken twee anderem naar beneden, het donkere water in. Verschillende lichtbundels werden gericht op de plaats waar ze verdwenen waren. Luchtbellen waren daar te zien. Daar was eentje.

‘Ik heb hem’, zei hij. Voor de tweede keer in nauwelijks een twintig minuten tijd werd een slap lichaampje naar de oever getrokken. Ze tilden hem op de kant, ze legden hem op z'n buik, ze pompten het water uit z'n longen, ze pasten kunstmatige ademhaling toe, terwijl de mensen stil in een kring erom heen stonden. Na een kwartier inspannend bezig te zijn geweest, was er nog geen resultaat.

‘Ik geloof dat het te laat is, hij is dood’, zei een van de mannen. Enkele mensen begonnen te jammeren, de moeder van Johan lag nog steeds buiten westen, zijn vader stond naast het lijk van zijn zoontje met een verbeten gezicht, zoute tranen rolden uit zijn ogen.

‘Laten we de politie bellen’, zei iemand.