Silvy en Hexa

[p. 79]

De vinger en Bolle

Het was pauze, luid schreeuwend renden de kinderen uit hun klassen. Een stel jongens van de vijfde en zesde klas begon direkt een plei te pieken, ze zouden ‘verlos’ spelen. De meisjes kwamen bij elkaar in groepjes en liepen druk babbelend over het schoolerf. Vele kinderen haastten zich naar de bolleman en de schaafijsman die bij de schoolpoort goede zaken deden.

Rinaldo, Jozef en Maikel liepen samen naar het toilet. Ze zaten in de zesde klas en ze spraken over hun plannen voor vanmiddag.

‘Laten we gaan fietsen achterop, daarzo bij de Verlengde Coppenamestraat’ zei Jozef.

‘Maar mijn fiets is niet goed, die ketting is slap’ klaagde Rinaldo.

‘Ik zal het even voor je spannen vanmidaag, ik kom eerst bij jou langs.’

Rinaldo at zijn brood met worst, ze stonden voor de zware houten deur van de jongenstoiletten.

‘Ik kom zo, wachten jullie op me,’ zei Jozef.

‘Waarom moeten toiletten altijd zo stinken,’ vroeg Rinaldo zich af terwijl hij met een vies gezicht een hap nam van zijn brood. Hij leunde met zijn ene hand gestrekt tegen de deurpost. Plotseling hoorden ze Jozef binnen een vies woord zeggen.

‘Er is geen water’ schreeuwde hij.

Bolle van de vijfde klas liep langs, hij hoorde Jozef schreeuwen. ‘Weten jullie dat niet? De waterleiding

[p. 80]

[p. 81]

is vanochtend hier in de buurt afgesloten. Onze juffrouw heeft ons gezegd. Ik moet de deur van de toiletten voor haar dichtmaken en op slot doen. Anders blijft al de morserij achter zegt ze.’

Jozef kwam mopperend naar buiten.

‘Doe die deur maar dicht. Morgen zullen ze dat ding van me wel opruimen, ik wist het niet.’

Bolle trok de deur dicht en opeens voelde Rinaldo iets kraken aan zijn ene vinger.

‘Auw, hé wacht,’ schreeuwde hij.

Jozef zag het en duwde de houten deur weer open.

Snel trok Rinaldo zijn vinger uit de spleet van de scharnier van de deur, hij was al die tijd zo blijven staan leunen. Hij keek naar zijn vinger.

Wat hij zag kon hij eerst niet geloven. Waar zijn nagel onder de huid van zijn vinger verdween, was ruw ingedrukt. De nagel was daar dwars door zijn vinger heen naar boven gedrukt en afgescheurd. Het ene moment zag hij dat duidelijk, het volgende moment was alles bedekt met bloed.

‘mi Gado, je hebt z'n vinger platgedrukt in die deur,’ schreeuwde Jozef tegen Bolle.

‘Kijk, bloed, bloed, bloed,’ zei Maikel, hij werd bleek, z'n ogen draaiden in het rond en het volgende moment lag hij op de gang, flauw gevallen. Hij kon geen bloed zien. Een stekende pijn schoot nu pas uit Rinaldo's vinger omhoog, hij keek nog steeds ongelovig naar zijn bloedende ringvinger, hij had zijn brood nog steeds in zijn linkerhand.

‘Kom snel mee naar Juf,’ zei Jozef en hij pakte Rinal-

[p. 82]

[p. 83]

do bij zijn arm. Een spoor van bloeddruppels volgde hun. Vele kinderen liepen met grote ogen en open mond achter Jozef en Rinaldo, terwijl een ander groepje zich rondom Bolle en de flauwgevallen Maikel had verzameld.

‘Juf, juf, kijk wat met Rinaldo is gebeurd.’

‘Mijn hemel, vlug, ga in de klas zitten, vlug, Rinia, haal watten uit het kantoortje, ga zitten, doe je vinger omhoog, zo, heb je pijn?’

De meester uit de zesde klas kwam ook kijken, voorzichtig hield hij de bloedende vinger vast en bekeek het.

‘Hij moet naar de Eerste Hulp. Die nagel is helemaal afgeknepen. Hopelijk groeit het weer aan.’

Buiten de klas stonden tientallen kinderen te kijken, Rinaldo vergat één moment de pijn, hij vergat even het bloed, hij voelde zich ergens een held. Hij zat rustig met zijn bloedende vinger omhoog.

Even later kwam de meester hem halen, Bolle stond met grote, betraande ogen bij de deur van het lokaal. ‘Ik wist niet dat je vinger daar was, ben je boos op me? Ik heb het gedaan, ik......’

‘Het was een ongeluk, Bolle, no spang,’ zei Rinaldo. Ze liepen naar de wagen van de meester en reden naar de Eerste Hulp. Daar werd de afgeknepen nagel uitgetrokken en Rinaldo's vinger ging in een flink verband. De volgende dag bleef Rinaldo thuis, de dag daarop was hij weer op school. Iedereen vroeg hem hoe het was afgelopen.

‘Mijn nagel gaat weer groeien, maar vanaf vandaag pas

[p. 84]

ik op voor deuren,’ zei Rinaldo.

Ook Bolle had zijn les geleerd, hij keek wel in het vervolg uit als hij een deur dichtmaakte.