Silvy en Hexa

[p. 72]

Hogrie Robby

Robby was een jongetje van vier jaar. Hij zou over een paar maanden vijf worden. Robby ging al naar de fröbelschool, daar maakte hij de juffrouw vaak boos omdat hij aan een stuk door zat te kletsen. Ze zette hem eerst in de hoek, maar ook daar sloeg hij aan het babbelen. De juffrouw dacht eerst dat die jongen niet goed wijs was en daarom vroeg ze hem:

‘Robby, tot wie praat je daar?’

‘Tot een lief beest, juffrouw.’

‘Een lief beest, laat me zien!’

En daar deponeerde Robby een sprinkhaan op juffrouws tafel. Het beest keek even vreemd om zich heen en nam toen een sprong, recht op de juffrouw af. Die moest niets hebben van zulke enge beesten, dus ze vond een sprinkhaan op haar schouder niet leuk. Ze gaf een gil, sprong de lucht in en begon wild met haar handen te slaan. De kindertjes keken vreemd op.

‘Zo doet mijn vader ook. Hij maakte het strijkijzer van m'n moeder. Toen deed ik de stekker in het stopcontact. Toen kreeg hij een schok van de stroom. Als je hem zag springen.......,’ zei Robby en hij deed zijn vader na. De juf dacht dat Robby haar nadeed, ze was al boos van die sprinkhaan, nu werd ze razend. Ze riep Robby tot orde en hij bleef maar de rest van de dag met blokken spelen. Hij trok zelf niet aan de vlechten van Ruth en hij maakte geen schele ogen voor Bert, die jongen van wie één oog altijd naar het puntje van zijn neus keek.

[p. 73]

[p. 74]

Thuis kon Robby ook flink de boel op stelten zetten, hij kreeg daarom vaak een bok van zijn moeder, of als hij het te bont maakte, een paar meppen op zijn broek van zijn vader. Neem nou die ene keer; over de TV werd verteld dat er kleuren-televisie was, maar Robby kon daar niets van zien, zijn ouders hadden een zwart-wit TV. Hij zeurde de hele avond, maar zijn vader zei: ‘Nee, het is te duur. Volgend jaar.’

‘Ik wil nu, ik wil kleur zien.’

‘Hou je mond, dwingeland! Wil je een paar meppen?’ Robby bleef toen stil, maar de volgende dag had hij na school stilletjes zijn doos met waterverf genomen en netjes had hij de beeldbuis met allerlei kleuren beschilderd. De waterverf pakte wel moeilijk op het glas van de beeldbuis, maar op het laatst lukte het hem toch.

Toen zijn vader die avond de TV aandeed, kreeg hij de schrik van zijn leven. De nieuwslezer had een groenblauw, geel, paars, oranje gezicht met vieze vlekken erdoorheen. Verder was alles één vieze kleurenmassa. Pa hoefde niet lang te vragen wie de schuldige was. Robby kreeg een pakslaag en mocht meteen gaan slapen.

Een andere keer besloot Robby op een middag zichzelf te ‘gijzelen’. Op de T.V. hoorde je zoveel daarover, dus dat moest hij ook proberen. Hij kroop tussen het oude matras dat onder het bed in de logeerkamer opgerold lag. Daar bleef hij, terwijl hij speelde alsof bezetters hem gevangen hielden. Het duurde niet lang of hij hoorde zijn moeder beneden roepen.

[p. 75]

[p. 76]

Hij gaf geen kik. Na een paar minuten kwam zijn moeder boven. Ze zocht in alle kamers, in alle kasten, onder de bedden, nergens zag ze wat

‘Robby, Robby, waar ben je? Wat is er gebeurd?’ Robby hield zich muisstil, in zijn verbeelding lag een bandiet naast hem met een pistool op hem gericht.‘Als je één woord zegt, maak ik je koud’ siste de man hem in zijn verbeelding toe.

Moeder rende de trap af, angstig roepend. Ze ging naar buiten en riep papa.

‘Heb je Robby in de tuin gezien?’

‘Nee! Al die tijd was ik alleen. Waar is hij?’

‘Hij is weg, hij is verdwenen, mijn hemel, misschien heeft hij een ongeluk gehad’.

Vader hielp nu meezoeken, de hele tuin, hij vroeg naast, bij de buren was Robby ook niet, hij ging op straat liep daar rond, vroeg de mensen of ze Robby hadden gezien. Niemand wist iets te zeggen. Moeder begon te huilen, het werd al donker, vader kwam weer binnen, Robby hoorde hem beneden tot moeder praten.

‘Ik bel de politie’ hoorde hij hem zeggen

‘Nee!’ siste de boef die in zijn verbeelding naast hem lag, ‘als ze de politie bellen schiet ik je dood.’

‘Nee, nee, pappie nee, bel de politie niet op, anders...’ gilde hij.

Zijn ouders hoorden hem en renden naar boven. Met enige moeite vonden ze hem onder het bed. Zijn moeder omarmde hem huilend.

‘Wat deed je daar?’

‘Ik was ge.......ge......gedingest, vastgehouden, door

[p. 77]

[p. 78]

een bandiet.’

‘Waar is hij, waar is hij?’

‘Weg, in mijn hoofd.’

Vader keek Robby even verbaasd aan, toen zei hij iets dat Robby één keer had gezegd in zijn leven. Hij had toen een mep gehad. Nu zei vader datzelfde woord wel vijf keer achter elkaar.

‘Mama, hoor wat papa zegt’, zei Robby.

Als mama er niet bij was geweest, had Robby een flink pakslaag gekregen. Gelukkig was zij te blij dat ze Robby had gevonden.

‘Je mag het nooit meer doen, nooit meer. Kijk hoe je me hebt laten huilen, terwijl je een spelletje speelde. Je gaat het toch nooit meer doen?’

‘Nee mama’.

‘Stel je voor dat een volgende keer iets met je gebeurt iets echts, dan denken wij dat je weer speelt, terwijl je misschien een ongeluk hebt gehad, dus doe dat nooit meer. Begrepen?’

‘Ja mama.’

‘Mooi en kom kijken wat je vader heeft meegebracht het is voor ons allemaal, maar vooral jij wilde het.

Robby rende naar beneden en zag hoe zijn vader een doos uit de wagen haalden.

‘Ik moet je vanavond eigenlijk op straf zetten, maar ik zal over mijn hart strijken.’

‘Een kleuren T.V., een kleuren T.V.’ jubelde Robby. Die avond was het gezicht van de meneer van het nieuws niet groen, blauw, geel, paars. oranje met vieze vlekken. Het was net echt.

O, wat was Robby blij!