Silvy en Hexa

[p. 19]

[p. 20]

Het vogeltje

Het vogeltje hipte van tak tot tak. Terwijl het dat deed, zong het de mooiste deuntjes Het gefluit vermengde zich met geluiden van andere vogels. Het was één groot orkest, het was zo mooi om aan te horen.

Hier zong de natuur zijn hoogste lied en ons vogeltje was daar een klein stukje van.

Even fladderde het op en landde kort daarna op een andere tak van die grote manjaboom vol rijpe vruchten. Voorzichtig keek het vogeltje eerst naar links, dan naar rechts, toen pikte het met een heftige beweging in één van de rijpe vruchten. De gele binnenkant kwam te zien en het gat werd steeds groter. Snel at het vogeltje door, af en toe stopte het even en keek vlug links en rechts of er geen gevaar dreigde ......................................

De twee jongens liepen in half gebukte houding, net als indianen op het oorlogspad. Zachtjes bewogen zij zich door het hoge gras. Ze keken ook steeds naar links of naar rechts. Maar dat was niet om te kijken of er gevaar was, ze keken naar iets anders. De ene jongen had een windbuks in zijn linkerhand, als een echte jager liep hij daar.

Zijn vriendje achter hem had een slinger bij zich, die hij schietklaar had. Zijn ene broekzak puilde uit van de kiezelsteentjes. Ze naderden de manjaboom vol rijpe vruchten.

Het vogeltje stopte iets langer deze keer en keek extra scherp rond. Iets in zijn binnenste zei dat er gevaar dreigde. Weer ging het kopje van links naar rechts.

[p. 21]

[p. 22]

Niets te zien, noch in de lucht, noch op de grond bewoog iets verdachts. Daar beneden in het gras waren wel twee vlekken te zien tussen het hoge gras maar die bewogen niet, die waren niet verdacht.

‘Stil, beweeg niet. Loek'ing, daarzo, hij eet van die manja. Sang, ai loekoe. Beweeg niet.’

‘Ai, ik zie 'em. Hij gaat door met eten. Tja go!’

De ene jongen richtte zijn windbuks langzaam, de loop wees naar het vogeltje dat net was verder gegaan met eten. Zijn vinger kromde zich om de trekker ............... Toen klonk er een scherpe plof, het vogeltje wilde gelijk opvliegen toen het een scherpe pijn in zijn borst voelde. Door de kracht van het kogeltje werd de vogel van de tak gesmeten en met een dof plofje viel het op de grond.

‘Oen kies'ing, oen kies'ing,’ juichten de jongetjes en ze renden naar de plaats waar de vogel was gevallen. De ene jongen hield voor de zekerheid zijn slinger klaar, mocht het vogeltje nog bewegen, dan zou hij het genadeschot geven. Het gezang van de natuur was opgehouden, alle vogeltjes waren stil.

Na enig gezoek vonden de jongetjes de vogel, die lag op z'n rug. De veren van zijn teer borstje waren ruw opzij gedrukt en een straaltje bloed vloeide naar buiten en kleurde de veren rood. De bek was open en er stak een stukje manja in. De ogen waren dicht. Het vogeltje zou nooit meer zingen.

De jongens keken stil naar de vogel op de grond, ze voelden hun plezier wegzinken.

‘Hij was aan het eten......’

‘Ai, a dede; morsdood.’

[p. 23]

[p. 24]

‘Ja......laten we weggaan.’

Met gebogen hoofd liepen ze weg, de slinger bengelde in de hand van de ene jongen, de ander sleepte zijn windbuks achter zich aan.

Ze hadden een moord gepleegd op een onschuldig dier. Ze hadden zomaar een leven uitgeblazen, weggeschoten.

Ze zijn nooit meer gaan jagen op onschuldige vogeltjes.