Friktie tories

[p. 122]

De Trouw

Als hij naar haar keek, terwijl ze met enkele scherpe vermaningen de kinderen naar bed bracht, kreeg hij het gevoel dat het gisteren was. Ja, gisteren dat zijn vader al mopperend door het huis gelopen was, de boel bij elkaar vloekend. Op dat moment kon hij zich niet veel herinneren van Pa's woede uitbarsting, hij lag namelijk op de grond in de voorkamer, zijn kleren waren gescheurd, hij bloedde uit verschillende wonden aan armen, rug en borst. Hij had niets gevoeld op dat moment, daar was hij te dronken voor geweest. Zijn zusjes dweilden de vloer waar hij zijn zuur-alkoholruikende maaginhoud in drie etappes had uitgebraakt. Zo hadden zijn matties hem thuisgebracht, na een zuip- en vechtpartij met die kroe van Kappa. De dag daarop, toen hij ontdekte dat hij vol verband en pijn in zijn bed lag, had zijn moeder hem verteld wat Pa had gevloekt en had geschreeuwd.

‘Je vader heeft er genoeg van, je komt stomdronken thuis, je vecht op straat, je bent geen voorbeeld voor je broertjes. En je bent al vierentwintig jaar. Hij gaat een vrouw voor je zoeken, hij heeft lang genoeg gewacht, hij heeft vaak genoeg met je gesproken, je wilde niet horen.’ Hij was, de pijn vergetend, rechtgeveerd.

‘Sang! Een vrouw! Nee, hij is niet goed wijs, ik heb mijn vrijheid lief, hij hoeft geen vrouw voor me te zoeken, ik moet niets hebben van regel - trouw.’

Zijn moeder had toen een hele tijd met hem gesproken ze had hem verteld hoe Palief vroeger hetzelfde leven had geleid, vrouwen, zuipen, vechten, en hoe zij als jong meisje daar verandering in had gebracht. Hij was haar achteraf dankbaar geweest.

‘Het is de enige oplossing voor je, je mag zelf beslissen of je haar neemt, niemand kan je dwingen met haar

[p. 123]

te trouwen. Doe het, mijn jongen, doe het om mij ik zal trots op je zijn. Jullie mogen hier blijven, ik zal haar goed ontvangen, ik wil ook graag een schoondochter hebben.’

Hij had grommend ingestemd. Een maand later waren hij en de broer van zijn moeder op een zondagochtend de Kwatta opgegaan, Weg naar Zee, ergens daarbinnen waren ze gestopt. Ze werden hartelijk ontvangen. Zijn oom kende de mensen en er werd druk gebabbeld.

Toen was ‘ze’ daar, hij had eerst niet opgemerkt dat ‘zij’ het was, het was gewoon een jonge vrouw die soft en whisky kwam brengen voor de heren. Pas toen zijn oom hem veelbetekenend had aangekeken, drong het tot hem door. Ze was toen al bijna weer terug in de keuken.

Later bij het eten had hij haar nog één keer gezien. Ze had een kommetje soerwah op tafel gezet. Hij had haar stem toen even gehoord toen ze hem zachtjes had gevraagd: ‘Aur bhaat’.

‘Nah, thiek hè’, had hij gemompeld. Hij had haar verder niet aangekeken en was rustig doorgegaan om zijn eten te verorberen.

Na het eten waren ze even blijven doorbabbelen, zijn oom had hem weer veeelbetekenend aangekeken. Hij had geknikt, de deal was gesloten. Dit alles begon hem te interesseren. Met een kort knikje had hij zijn lot verbonden met de hare. Wie had dat ooit gedacht, hij die altijd een felle tegenstander van regel - trouw was. Nu zag hij de voordelen. Het was goed als je elkaar eerst leerde kennen, maar teveel jonge mensen zoeken ideale partners en bij een kleine ruzie maken ze het al uit. Bij zo een regel-trouw was je op elkaar aangewezen, je moest maar zien hoe je elkaar leerde kennen, lichamelijk en geestelijk.

Ze waren weggegaan, daarna was alles in razendsnel tempo gebeurd. Thuis bij hem leek het wel een bijenkorf, kaartjes werden gedrukt, zijn broertje gaf nauta in de buurt, de tent werd getimmerd, de bhaitek gana muziekgroep werd geregeld, het eten werd gekocht, de

[p. 124]

vrouwen stonden voor grote, op houtvuur brandende potten, k'reija's, te roeren en te draaien, de hele buurt rook naar het lekker eten.

Toen was het driedaags feest begonnen, al zijn vrienden kwamen langs, terwijl hij daar in een dhoti in kleermakerszit de rituele handelingen van de pandiet moest ondergaan. Zefs die lummels van de kroe van Kappa kwamen langs, natuurlijk waren ze bezopen en ze vraten voor drie.

Op de derde dag was de b'raat vertrokken, de stoet versierde wagens reed luid toeterend weg, richting weg naar Zee; ze gingen de vrouw halen.

Daar liep alles als in een film, hij zag het met zich gebeuren, het leek of hij naar zichzelf stond te kijken; de aankomst daar, het afschieten van pagara, het gaan zitten in de maroh; toen was ze gekomen en naast hem gaan zitten. Hij gluurde naar haar, maar door al die prang-prang en sieraden in haar gezicht kon hij haar niet goed herkennen. Er was toen een verlangen in hem opgekomen, hij wilde haar bezitten. Hij wilde van haar zijn, hij wilde al die dingen uit haar gezicht halen, hij wilde haar wikkelen uit die sari, hij wilde haar zachtjes, maar stevig omklemmen. Nee, hij moest nog wachten, wachten op die pandiet met zijn ellenlange preek, hij moest blijven zitten en samen met haar al die rituele handelingen ondergaan.

‘Swa-ha, swa-ha, swa-ha’ zong de pandiet steeds aan zijn hoofd. Wankelend in zijn gele kledij had hij zeven keer de maroh rondgelopen; tussen en door alle vliegerpapier heen had hij moeten lopen met haar achter zich, een stuk doek verbond hun symbolisch. Bijna was de mauhr op zijn hoofd met alle spiegeltjes toestanden erop afgevallen toen het weer eens in een slinger terechtkwam. Hij kon het wel kunnen uitschreeuwen van woede. Dwars door alle gezang en geroezemoes heen, hoorde hij zijn vriend Fliekko schreeuwen: ‘Ie sjie, a droengoe bakka. Hé Chan, loop recht, jè slinger jongoe.’

Bijna had hij zijn hoofdtooi naar zijn vriend gesmeten. Toen waren ze terug naar huis gegaan met zijn vrouw, de

[p. 125]

hele buurt was komen kijken, al zijn ex-vriendinnetjes waren erbij. Hij was te vermoeid om nog te weten wat er gebeurde. Nadat er nog enkele zaken afgehandeld waren, was hij zich gaan verkleden. Hij was daarna als een blok in slaap gevallen. Laat in de middag was hij opgestaan, hij had zich gewassen en was daarna gaan eten. Er heerste een gezellige drukte beneden, pa zag er bezopen. uit en toen hij zijn zoon zag, had hij hem omhelsd, hij had ook gehuild. Hij zag zijn zusjes, en zag een vrouw naast hun, wacht even, is zij......? Ze had hem verlegen toegelachen. Ja zij was het. Hij had gegeten met zijn vrienden, daarna gingen ze buiten in ontspannen sfeer kiek op elkaar nemen.

‘Hé Chan, jò nak slag tiedih nittie, ie sab f'a jò doe'ing?’

‘Ach sodemieter op, wè klets wan frag’.

‘No waktie, tiedih nittie no slag. Die sma moet vanavond met je zusjes en moeder slapen.’

‘Ai no, dan gaat ze morgen terug naar haar ouders.’

‘He Chan, pas over een paar dagen, wanneer ze terugkeert, ie kan nak'ie slag.’

‘Da sang dang!’

Toch had hij zich rot gevoeld die avond. Ze hadden het tweepersoonsbed dat hij had gehad al in z'n kamer gezet. Hij was mopperend gaan slapen. Wat kon hem al dat ritueel gedoe schelen, hij brandde van verlangen naar zijn vrouw. Hij had haar gezien, ze zat in de keuken met zijn moeder en zusjes te praten over allerlei familiezaken.. Ze scheen zich al thuis te voelen. Ze had hem even aangekeken en had haar ogen schaamtevol neergeslagen. Toch had hij in die ogen het vuur zien woeden.

De volgende dag ging zij weer naar haar ouders, de pandiet had bepaald dat ze over drie dagen terugmocht. Wat waren die drie lange dagen geweest. Hij ging die avonden slapen vol van verlangen en zag haar voor zich, hoe zij haar sari van haar slanke lichaam afwikkelde, hoe haar vrouwelijkheid zichbaar werd, hoe hij.........

Eindelijk was zij er, ze waren haar gaan halen, na allerlei poespas daar keerden ze 's middags terug. Hij ging direkt baden, hij had zich nog nooit zo goed gebaad. Na

[p. 126]

wat gegeten te hebben, trok hij zich terug in zijn kamer. Zij had hem te eten gegeven, het was voor het eerst in z'n leven dat een andere vrouw dan z'n moeder dit gedaan had. Moeder had dit gelukkig-lachend aanschouwd. Toen pas was het tot hem doorgedrongen wat deze eerste vrouw in zijn leven voor hem was geweest, de tweede vrouw zou daar nooit aan kunnen tippen.

Zij had haar schoonmoeder in de keuken geholpen, terwijl hij ongeduldig in de kamer had gewacht. Toen hoorde hij haar aankomen, de deur was zachtjes opengegaan, bedeesd was zij de kamer binnengekomen en had de deur achter zich gesloten. Hij had haar niet aangekeken, ze had toen gezegd:

‘Ik heb je lang laten wachten, nò?’

Ze had dus geweten dat hij naar haar verlangde.

‘Ach nee, het is niet erg.’

Ze was toen op het rand van het bed gaan zitten, ze hadden een tijdje gezwegen......

‘Je bent nu mijn vrouw.’

‘En jij bent nu mijn man.’

Ze hadden toen gelachen. Na een stilte had hij gezegd: ‘Eeh....ik wil mijn vrouw nu.....eeh......zien.’ Ze had verlegen geglimlacht, was toen opgestaan en had haar kleren langzaam uitgedaan. Eerst haar blouse, haar jurk, toen haar onderjurk, daar stond ze, twee stukjes textiel bedekten nog haar lichaam.

‘Nu wil ik mijn man zien.’

Hij was even in de war geraakt, toen was hij opgestaan, en tegenover haar staande had hij zich ontkleed, totdat één stukje textiel zijn mannelijkheid bedekte. Dat was echter niet voldoende, ze had zijn mannelijk verlangen duidelijke afgetekend gezien. Ze had geglimlacht, nadat ze het even bekeken had. Toen was ze op hem afgekomen, had de laatste hindernis verwijderd. Even had hij zich geschaamd, maar dit was geen moment voor schaamte. Het duizelde voor zijn ogen.

Twee lichamen vonden elkaar voor de eerste keer, eventjes had ze gegild.

[p. 127]

Het laken zou de volgende ochtend goedgekeurd worden door moederlief.

Weer keek hij naar haar, ze zag hem kijken en lachte, dezelfde verlegen lach, na al die jaren. Ze was wat voller geworden, maar nog steeds begeerde hij haar. Hij stond op en liep naar haar toe. Hij pakte haar bij haar hand.

‘Mai-wah, aw!’

‘Arih? Ka ho?’ vroeg ze verbaasd.

Hij deed de slaapkamerdeur open, nu wist ze wat hem bezielde, ze lachte en omhelsde hem.

De deur ging dicht.