Friktie tories

[p. 73]

Liefde op het asfalt

Houdt U van die beruchte Idylle verhalen? U kent ze toch, die Dokten romans, die Mammies, die Kasteelromans, die Witte Ravens of Boeketreeks, U weet wel. Houdt U van ze? Ja? Nou, dan willen wij ook U een genoegen verschaffen. Hier volgt zomaar willekeurig een ‘spannend’ fragment volgens het bovengenoemde genre.

Billy stapte uit zijn glanzende Jaguar en liep op het meisje af.

‘Wat doe je hier midden op straat in het holst van de nacht?’

Ze keek hem met een bedroefde blik aan, in haar linker ooghoek schitterde een traan.

Billy voelde een brok in zijn keel schieten en tapte direkt uit een ander vaatje.

‘Ik had je kunnen overrijden, gelukkig zag ikje op tijd. Waarom ben je op de rijbaan gaan zitten?’

Weer keek het meisje hem aan met een blik waarin een peilloze leegte was te bespeuren. Er rolde een traan over haar wangen, die maakte een riviertje in haar make-up. Er welde een snik op uit haar borst.

‘Ik..... ik..... ik.....’ klonk een stemmetje, dat ondanks het feit dat het doortrokken was van verdriet, als dat van een engel zo ragfijn klonk. Het was alsof Billy kleine belletjes hoorde luiden. Hij kreeg nog meer brokken in zijn keel, bijna stikte hij in ze; hij hurkte naast haar op het asfalt. Hij sloeg zijn arm om haar heen.

‘Ik kan me voorstellen dat er iets heel ergs met je gebeurd is.’ Bij elk woord drukte hij haar dichter tegen zich aari. Haar bedroefde gezichtje rustte nu tegen de mannelijke spieren die hard waren en haar moed gaven. Ze rook een typische mannegeur, alkohol vermengd met

[p. 74]

tabak, een vleugje transpiratie en een wolkje after shave. Ze sloot haar ogen, haar gezicht kreeg weer kleur, de tranen rolden de een na de andere over haar wangen. Het waren echter geen bittere tranen, het waren zoete. ‘Kom, niet meer huilen mijn snossebolleke, het is voorbij, ik heet Billy, ik ben ongehuwd, ik rij in een Jaguar, dat wil zeggen dat ik steenrijk ben. Geen wonder, mijn vader bezit onder andere drie autofabrieken en heeft in Arabië een privé stuk woestijn dat vol aardolie zit. Ik ben mijn vaders enige zoon dus............ O ja, ik heb tot nu toe alleen maar pech gehad met die vriendinnen van me. Hoe heet jij?’

‘Ik heet Muriël, ik ben verpleegster van beroep, ik verdien net genoeg om mijn al drie jaren half verlamde vader te verzorgen, mijn moeder stierf bij de bevalling van haar zestiende kind, ik moest haar rol overnemen; ik werk van 's morgens vijf uur tot 's avonds tien uur. Dit is de eerste keer dat ik zo een rijke bink aan de haak sla, daarom huil ik.’

‘Hou je van me, Muriël?’

Ze knipperde met haar betraande ogen, sloeg ze verlegen neer en bloosde.

‘Ik....ik.....ik....kan het niet......geloven...ik......’

‘Ja, ja, ik hoor het al. Zou je met me willen trouwen?’

‘Ik........ik............’

Het meisje viel flauw. Billy droeg haar zijn Jaguar in, zette haar voorzichtig op de zitting, liep om de wagen, stapte in en trok op. Als bij toverslag kwam Muriël bij. ‘Waar ben ik.....? Hoe....? ......Wie.....? Oh, wat een wagen.....’ Weer viel het meisje even in katzwijm.

Dit was teveel voor haar, zoveel ‘geluk’ had ze nog nooit gehad. Hoeveel avonden had ze niet midden op straat gezeten, nooit had ze succes. Twee keer werd ze bijna aan stukken gescheurd door een stel zuiplappen, een andere keer pikte de politie haar op, voor de rest reden ze om haar heen. Vandaag was hij gestopt, de prins uit haar dromen. Ze kwam weer tot de werkelijkheid. O, wat was hij knap, hij leek wel John Travolta, alleen gebruikte hij cocosolie en geen Victoria olie voor zijn haar.

[p. 75]

Hij keek haar aan.... een vonk sloeg in haar hart, ze voelde zich wegzinken, hij legde zijn hand op de hare, ze voelde een rilling over haar ruggegraat gaan. Hij keek haar aan en lachte. Een vonk sloeg via haar ogen haar lichaam in. Hij stopte de wagen.

‘Kom, mijn lieveling, kom, want anders kom ik.’

Hij drukte haar weer tegen zich aan, weer voelde ze spieren, weer doezelde ze weg in zevende en achtste hemelen. Hij drukte zijn lippen zachtjes op de hare, ze voelde zijn wanne tong, hij begon haar over haar haren te strelen, ze voelde haar gezicht gloeien.

‘Nee Billy, niet hier tussen klutch, rem, gaspedaal en versnelling, stuur en dashboard.’

‘Laten we dan naar mijn huis gaan.’

‘Nee Billy, zo een meisje ben ik niet. Ik wil eerst kennismaken met jouw moeder, dan met jouw vader, dan met jouw vrienden, misschien ga ik er met eentje vandoor, alleen maar om dit verhaal te rekken. Maar ik zal weer bij je terugkeren, jij wil me eerst niet, je jaagt me van je kant, ook om het verhaal wat te rekken. Op het laatst drink ik azijn, jij komt net binnen, je ziet hoe ik dat vergif doorslik; Dan blijkt het castrolie te zijn, ik was vergeten dat ik dat in een azijnflesje bewaarde. O, Billy, de volgende ochtend ga ik af als een gieter, alleen jouw liefde kan dat stoppen’.

‘Juist Muriël, ik zeg dan een tiental keren: ik hou van je en dan eindigt het verhaal met: en toen en toen en toen leefden ze lang en gelukkig en ze maakten een heleboel mooie kindertjes.