Friktie tories

[p. 68]

In de regen

Het water viel met bakken uit de lucht, de hemel was helemaal grauwgrijs, hier en daar was het al zo donker in de huizen, dat men de lampen of lichten ontstoken had. Het geraas van de duizenden regendruppels die zich per kleine tijdseenheid op de daken stortten, weerklonk alleen maar als geluid.

De straten waren schoongeveegd, doordat ze schoongewassen werden. Onder het afdak bij de Chinees stonden er een aantal mensen, sommigen met hun bromfiets bij zich, die zich blijkbaar niet schoon wilden laten wassen door het reine en zuivere regenwater, water dat niet vermengd was met roestdeeltjes en ander gruis of met dode larvelichaampjes.

Van de erven van vele huizen spoelde het water, een hoop aardmengsel daarin opgelost, naar de straten. De goten aan de randen van de asfaltweg konden deze toevloed nauwelijks verwerken, alleen nog een smalle strook openbare weg, aan beide kanten van de as van de weg, lag nog droog. Een helle flits, even later gevolgd door een krakende donderslag, kleurde eerst de natuur in fel witlicht. Daarna sloeg het gerommel tot in de huizen mens tot dier in vrees. De levende natuur boog onder het geweld van de zogenaamde dode natuur. Bomen bogen onder de luchtdruk, met nauwelijks hoorbaar gekraak kwam een bananeboom, die ergens aan de straatkant van een erf was geplant, naar beneden. Met een doffe dreun belandde dat stuk levende natuur op het trottoir, een al aardig gevormde bos bananen met zich meesleurend.

Luid joelend kwam een aantal kinderen in schaarse, doorweekte kledij aanplassen, eentje speelde op zijn buik skate-board met een plank. Een ander trok met een touwtje een plastic boot achter zich aan. Even stopte

[p. 69]

een jongetje bij de pas gevallen banananboom. Hij keek even en schreeuwde naar de anderen die hem volgden:

‘A bana-bong foe meneer Kraak fadong.’

‘Hé, ai, kijk. Echt. Laten we naar groeng-bana gaan zoeken,’ gilde een tweede jongetje dat de eerste had bereikt.

Ze begonnen alvast het trottoir te betreden, als eerste veroveraars liepen zij naar het stuk gevallen gebladerte toe.

‘Loekoe, a lai, kong loekoe.’

Nu snelden twee andere jongens toe, al stampend in het water om hun achterstand in te halen, en ze voegden zich bij de twee eersten.

‘Sang! Hé, oen lieb' djie mie.’

‘Nò klets, ik was eerst hier, ik heb die boom gezien.’

‘Ik had hem ook gezien.’

‘No leej jongoe. Toen ik riep keek je pas ernaar.’

‘Hé, laat “Loktoe” niet aan die bananen gaan, hij kwam als laatste hier.’

‘Loktoe.., Gwe, jongoe, ie griedie.’

‘Lieb mie, iedereen van ons mag wat nemen.’

‘Wachte, mang. Wij eerst. Wij zijn groter, wacht toch.’ Met een ruk werd het jongetje achteruit geduwd. Hij kon zijn evenwicht niet meer bewaren, en plonsde achterover in een plas vol tokko tokko op het trottoir. De anderen zagen dit en begonnen hem uit te lachen. ‘Oen na foermang, oen dot'mie krosie, hebzuchtig, schreeuwde hij hun toe.’

‘Go wasie en'a aling en zeur niet. Dalijk ie kang kong piekie joe deel’, beet één van de jongens uit de plunderende groep hem toe.

Drie meisjes kwamen langs, ze waren zeker zusjes en zusters van de verschillende jongens. Eentje liep op het jongetje vol tokko-tokko af. Ze pakte hem beet en schudde hem aan zijn schouder.

‘Kijk wat je hebt gedaan, koebie. Al je kleren zijn vol modder. Als mama dit ziet...., je krijgt één fajja bana.’

‘Ruben heeft me gestoten, is niet ik. Zeg hem.’

‘Hij kletste, hij deed weer hebzuchtig,’ zei Ruben

[p. 70]

‘Ik ga mama zeggen, altijd doe je zo ruw met hem.’

‘Mang, ga met je poppen spelen en zanik niet.’

Het meisje stond daar in de regen wijdbeens, met haar handen in de zij. Ze leek echt van plan haar broertje naar de keel te vliegen. Ze hield zich in, want ze hoorde haar vriendinnen naast zich. Ze keek nog even naar de hosselende en kibbelende jongens, draaide zich om en liep met haar broertje naar de stromende straat.

‘Ga jezelf wassen!’

Ze was tegen de twaalf jaar, maar ze was al aardig gebouwd. Dwars door haar doorweekte jurk priemden twee donkerbruine knoppen, aardige knoppen, geen knopjes. De doorweekte jurk legde haar huid aardig bloot, stevig zat het textiel om haar lichaam geplakt, haar ontluikende vrouwelijkheid op een gevoelige manier ten toon spreidend.

Het tweede meisje was kleiner, en was nog redelijk vormloos. Het derde meisje was in een kort gymbroekje gestoken en had een vliesdun ding van boven aan. Ook zij toonde wat een vrouw volgens de wet niet tonen mag in het openbaar. Ook zij was al aardig ontwikkeld, zelfs verder dan het eerste meisje. Bij haar waren het geen knoppen meer, maar appeltjes. Betoverend, ontluikend, rein en ongekunsteld, schoon gewoon!

‘Laten we verder gaan, laat die jongens’ zei de laatste.

‘Volgens mij wil je verder gaan, want je ziet Rudy daar.’ zei de eerste.

‘Rudy, oh, daar. Ach, da wat dang.’

‘Je hebt een oogje op Rudy’ kwetterde het nog klein, nog vormloos, maar zo te zien flink kaksie dingetje.

‘Je kletst’ beet de aangesprokene haar toe.

Ze liepen door. Het meisje dat een oog op Rudy zou hebben, had haar oog werkelijk op Rudy gevestigd, ze hield hem in het oog, letterlijk bedoeld, misschien ook figuurlijk. Ze kwamen hem nader. Rudy hield een oogje op zijn nog veel kleinere broertje, die was nog niet zover dat hij alleen de straat op kon.

Rudy was duidelijk wat ouder dan de jongens bij de bananenboom. Hij hoorde naderbij komend geplas en keek

[p. 71]

op en zag haar. Ze zag dat hij haar had gezien, hun ogen keken recht in elkaar. Ze begon te glimlachen en sloeg haar ogen neer.

‘Dag Rudy’ zei het grote meisje met de jurk aan.

‘Eh, dag Emmy.’

Ze stopten niet, maar minderden duidelijk hun vaart. De kleine was wat achtergeraakt, een half verstopte rioolinlaat had haar aandacht getrokken.

‘Waarom groet Diana me niet:’ zei Rudy doelend op het meisje in haar gymbroekje.

‘Ze is zeker bang voor je’ zei Emmy plagend.

‘Je zeurt! Ik bang? Voor hem? Stel je voor! Zeg geen domme dingen, allemaal verzinsels van je, verbeelding’ spoot Diana plotseling tegen haar vriendin. De jongen lachte. Hij keek naar Diana.

‘Als het verzinsels waren, zou je niet zo kwaad zijn geworden, het is dus misschien waar wat Emmy zegt.’ Voordat Diana iets terug kon zeggen, smeet Emmy naar buiten:

‘Ze houdt van je, daarom is ze verlegen voor je.’

‘Mijn God Emmy, lieg niet zo, je bent een.....een....’

‘Je wordt weer kwaad, dus ze heeft weer gelijk. Hou je echt van me?’ vroeg Rudy aan Diana.

‘Wie ik? Hm, pfoe, stel je voor, dan zou ik wat beters te doen hebben.’ Ze keek hem onverschillig aan, de vrouwelijke veroveringstaktieken, de oudste taktieken der mensheid, ten uitvoer brengend.

Emmy huppelde verder, ze liet die twee achter zich. ‘Stel je voor dat ik zeg dat ik van jou hou, hoe zou je dat vinden?’ zei Rudy tot Diana.

‘Gewoon, doe maar. Het is toch tijdverlies.’

Hij keek haar aan, haar natte haren plakten links en rechts in haar gezicht. Hij zag haar doorweekte kleding, zijn ogen vielen onbewust op haar duidelijk zichtbare appeltjes. Ze volgde zijn ogen en merkte op waar hij naar keek. Er sloeg een vlaag van schaamte door haar heen toen ze zich realiseerde wat hij kon zien; nu pas werd zij zich bewust ervan. Met een snelle beweging sloeg zij haar armen kruiselings over haar schouders,

[p. 72]

sloeg haar ogen neer en wilde doorlopen. Hij pakte haar bij haar schouders en hield haar tegen.

‘Pas op dat je je handen niet laat vallen, anders kan ik weer naar je dingens kijken.’

‘Je bent een beest, je bent een smeerlap, ik walg van je’

‘Nu merk ik dat je echt van me houdt, je haat me. Weet je dat dat de belangrijkste kant van de liefde is?’

‘Ach, je zeurt, laat me los, ik wil weg.’

‘Omdat je je schaamt, je voelt je niet veilig. Ik ga je niets doen, ik heb toch ook geen hemd aan, schaam ik me?’

‘Jij bent een jongen, het is...........’

‘Jij bent een meisje, da wat dang?’

Even keek ze hem sprakeloos aan.

De regen ruiste maar door, het water bleef neervallen, de straat bleef op een rivier lijken, de jongetjes bij de bananeboom verspreidden zich, allemaal voorzien van een flinke hoeveelheid bana's, het kleine vormloze meisje rende kwetterend achter hun aan.

Hij keek haar aan en razendsnel, voordat ze iets kon doen, greep hij haar achter haar schouders beet, trok haar naar zich toe en kuste haar op haar natte lippen. Ze was totaal verrast en kon niets doen, ze zag in een flits zijn gezicht naderbij komen en toen voelde ze iets warms, dat zich in haar mond verspreidde, haar gezicht, haar hoofd, haar nek in vlam zettend, toen hield het op, ze opende haar ogen en zag weer zijn ogen.

Druipend van de regen hoorde ze hem zeggen:

‘Ik heb je midden in de regen, midden op straat gezoend, jij bent vanaf nu mijn meisje. Kijk, Emmy wacht op je.’

Half verdoofd liep ze door, belletjes rinkelden in haar hoofd, had Emmy het gezien? Het leek van niet, ze had zich namelijk al weer omgedraaid.

Hij keek haar na, een heel jonge vrouw, in de regen.