Friktie tories

[p. 30]

Suiker hamsteren en mieren

Ze zeggen dat het beter is als je thee zonder zuiker en zonder melk drinkt. Die gedroogde theebladeren scheiden in het warm water een stof af die vetten oplost, zo zeggen deze mensen. Daarom blijft een Chinees slank, ik zal maar niet zeggen mager, al eet hij halve varkens met vel en al.

Er zit volgens mij een grond van waarheid in deze beschouwing, ik drink daarom mijn thee zonder melk. Bepaalde zuren uit de melk ‘snijden’ die thee, ding kot' ing. Het effect gaat dan verloren. Goed, iets dat al eeuwen gebruikt wordt door zovele volkeren zal wel geen vergift zijn. Hoewel, alkohol wordt toch ook al eeuwen en nogmaals eeuwen in zowat elke mensenmaatschappij gebruikt? En dàt is zeker een vergift. Goed, maar thee, nee, ach kom, dat is anders. In ieder geval, zonder melk drink ik dat vocht, maar zonder suiker lukt me niet zo goed. Vroeger gooide ik wel drie volle theelepels witte suiker het was geïmproteerde want het zag er zo fijn uit in mijn glas met thee. Ja, glas, want ik vind het zo gek om thee uit een kopje te drinken. Ze zien er wel leuk uit, die kopjes van porselein, ze hebben wel een mooi oortje, waardoor je, als je uit zo'n ding drinkt, je pink parmantig de lucht in kunt steken. Maar dan balanceer je niet goed op je schotel, dan vliegt een deel overboord als je te heftig roert, nee, geef me liever maar een stevig glas. Laat het kopjes drinken maar voor die ‘super verfijnde’ Europeanen.

Op gegeven ogenblik was er geen witte suiker meer te krijgen, ook geen geïmporteerde. Ik was, net als mijn tante waar ik bleef, aangewezen op bruine suiker. Er was nog wel ergens in huis een gehamsterde voorraad van 5 kilo witte suiker, maar die was voor Joost. Ja, alleen die wist voor wie die 5 kilo's waren. Ik moest het dus met

[p. 31]

de plakkerige en niet aantrekkelijk aandoende bruine suiker doen. Nou ben ik iemand die er niet van houdt in uitersten te vervallen; ik hou er meer van de extremen bij elkaar te gooien en te kijken wat er uit de botsing van tegenstellingen komt, dan van het ene uiterste in het ander uiterste te vervallen.

Zo deed ik ook met die bruine suiker. Uit de gehamsterde voorraad van tante-lief haalde ik een pakje, gooide dat samen met die bruine suiker in een kom en mengde die twee. Het geheel was teveel voor de suikerpot, dus het restant ging het Mariënburg zakje weer in, die was weer bijna vol.

Wat was dat lekker, thee zonder melk met bruinwitte of witbruine suiker. Je proefde die lekkere melasse-smaak van die bruine suiker, maar door de vermenging met die witte was hij niet overheersend. Ik dronk die dag twee glazen thee.

Die middag was het war, oorlog. Tante had in de suikerpot gekeken, had de lichtbruine kleur van de suiker verdacht gevonden, was naar haar voorraad suiker op rente gaan kijken en had daar tot haar ergernis de zak vermengde suiker gezien. Ze was des duivels.

‘Waarom ben je aan de suiker gegaan, Remy?’

‘Hè? O? Wel tante, ik wilde kijken wat het effect was. Proef maar, het is echt lekker. Gewoon die witte met die bruine suiker nemen, goed mengen en dan in de pot doen.’

‘Je bent niet goed wijs, nò? Er is geen witte suiker meer te krijgen, die vijf pakjes heb ik met moeite bij elkaar gekregen......’ krijste tante.

‘Waarom? Om ze toch te gebruiken? En ik heb geen enkele verbruikt. Ik heb eentje maar een beetje vermengd met bruine suiker. Maakt toch niets uit? Suiker blijft suiker, of het nou wit of bruin of zwart of geel is?’

‘Ik zou stroop koken.’

‘Dat kunt U toch ook met die vermengde?’

‘Ach, jij weet er niets van. Die bruine suiker is vuil, als je ziet wat naar boven komt drijven......’

‘Als U Uw zout zou uitkoken, of Uw rijst zou spoelen,

[p. 32]

of een zeef onder de kraan zou doen of in de keuken van vele restaurants in de stad zou gaan kijken, dan zou U ook een heleboel dingen zien drijven of zweven.’

‘Je bent bedonderd, jongen. Kom niet meer aan mijn suiker, die bruine suiker is voor jullie’.

‘En voor wie is die witte suiker dan?

‘Die is voor de stroop.’

‘Net alsof we zonder stroop dood zullen gaan. En ik ben zeker dat gie stroop pas over een paar maanden wordt gemaakt, als de schaarste voorbij is.’

‘Natuurlijk, nu ga ik het niet doen.’

‘Dan waarom wordt de suiker nu dan bewaard?

Kong njam 'ing. Als 't op is, is 't op. En er zit daar vijf kilo, nou, zeg vier. Dat is genoeg voor een twee maanden Dan draait de fabriek weer........

‘Ach jongen, je kletst een hoop, laat m'n suiker met rust en hou je brutale mond dicht. Ga maar tegen je moeder zo praten, maar niet tegen mij. Het is de school, daar maken ze jullie opstandig. Dus knoop het in je oor, blijf af van m'n witte suiker.’

‘Ja, ja, komt in orde.’

De volgende ochtend gooide ik uit wraak overdreven veel suiker in m'n thee, een deel kon niet oplossen, de oplossing was verzadigd. Het leek alsof mijn speeksel de hele dag zoet was. Toen ik na school thuis kwam, besloot ik mijn vaat van vanochtend zelf af te wassen.

Tante was naar haar roddelvereniging in de stad, ik was vroeg thuis, want we hadden repweek. Ik had nog geprobeerd Martha mee te nemen, zogenaamd om samen te studeren voor morgen. Helaas had ze een vermoeden gehad dat ik iets van plan was. Ze had niet gehapt, jammer, daardoor kon ik ook niet happen, er werd dus die dag niet gehapt.

Ik was alleen thuis, geen Martha om in te happen, de ijskast was leeg, geen bier, alleen maar die stroop. Dan maar gaan afwassen, mijn bord, mes, mijn glas zat vol mieren. Ze trokken mijn aandacht. Ik haalde het glas uit de wasbak en hield het voor het raam in het licht. Op de bodem was duidelijk een laag niet opgeloste

[p. 33]

suiker te zien. Daarboven was wat restant-thee. Dat was bezaaid met ronddrijvende mieren. Ik bekeek dit tafereel nader. Ook het gedrag van de mieren die aan de binnenkant van het glas liepen was opvallend. Meestal rennen die beesten alle kanten op als je op een voorwerp pakt waar waar ze bezig zijn van te eten. Deze deden dat niet, ze liepen alleen maar log, kris-kras over het glas. Ik zette het glas rustig op tafel neer en keek wat er verder gebeurde. Na een paar seconden kwam alles tot rust. De zoetige waterspiegel bleek hun aandacht te trekken. Ze kropen erheen, dronken van dat spul en hadden daarom zo een opgezwollen achterlijf. Ja, mieren hielden van zoet. Maar ik kon die grote massa mieren in dat vocht niet verklaren. Een aantal gaf nog duidelijk tekenen van leven, maar ze deden geen moeite om uit het vocht te komen. Of, ze konden geen moeite doen. Waarom? Ze hadden een te volle buik. Daarom deden ze zo loom. Of.....of.....of waren ze dronken, stombezopen? Ja, wacht eens. Al die suiker, in de mieremagen, dat kon best leiden tot gisting en alkoholvorming. Zo maakt men toch ook rum? Die beesten hadden zich te plet? ter gezopen en een deel was stomdronken in de ‘plomp’ gedonderd en lag daar te verzuipen.

Dat deed me denken aan dat verslag van een Europeaan in Afrika, die zag op een dag een stel olifanten, opvallend alleen maar volwassen mannetjes, een graanveld leegvreten. Daarvóór hadden ze eerst flink gedronken uit een nabijgelegen kreek. Na verloop van tijd begonnen de olifanten te waggelen, botsten tegen elkaar op, stootten ongekontroleerde geluiden uit en sommigen rispten op. Op gegeven ogenblik vielen een paar beesten om. De Europeaan naderde een gevallen olifant en rook terstond een sterke alkoholgeur. Een deel van het graan was met het water onder invloed van maagsappen in de maag van het beest gaan gisten tot een bierbrouwsel.

De olifanten zuipen, mieren zuipen en last but not least mensen zuipen. Velen vragen zich af waarom vooral mannetjes onder de dieren dit doen.

U mag ze ook gaan vragen!