Friktie tories

[p. 19]

Tanden pieren

Tanden, als ik ze zie, krijg ik een black-out. Ik kan er niet tegen.

Als ‘ze’ hun tanden voor me pieren, dan is het alsof een rode sluier voor mijn ogen zakt, ik word gewoon blind, ik val aan, ik weet niet meer wat ik doe, ik ruik dan bloed en de hond die mijn ouders vroeger hadden. Het is in mijn vroegste jeugd gebeurd, ik moest zo een vier of vijf jaar oud zijn geweest, die hond, dat beest, hij was vals als de pest. Maar wist ik dat!

Ik wilde met hem spelen, ook met zijn kluif. Hij mocht me al niet, want sinds ik er was, kreeg hij niet meer al de aandacht van mijn ouders.

Volgens mij moet ik die ene keer eerst flink met hem hebben gespeeld. Ik trok aan zijn start en aan zijn oren; ik kan me vaag herinneren dat hij daarbij af en toe gromde. Dat vond ik juist leuk.

Toen zag ik zijn kluif, ik strekte mijn hand uit om het te nemen, zijn tanden werden zichtbaar, zijn bovenlip trilde omhoog. Ik moest gedacht hebben dat hij grijnsde, want ik grijnsde terug en pakte het bot. De tanden ontblootten zich geheel, ik trok het bot naar me toe.

Razendsnel kwamen de tanden op me af, wit bruinachtig blinkend, groot en puntig. Hij wierp me op de grond, die valse herdershond, en bleef al tanden pierend vlak boven mijn gezicht grommen. Hij had me in die gauwigheid in mijn arm gebeten, ik voelde op dat moment nog niets. Ik zag alleen maar die blinkende, scherpe tanden, ze kwamen steeds dichterbij, de omhoogtrillende neus, het roodachtig tandvlees, de fijne adertjes erin, dat alles werd in mijn hersens gegrifd.

Ik stond doodsangsten uit, dat vervaarlijk gegrom, die warme, stinkende adem tegen mijn keel, die tanden, die tanden..............

[p. 20]

Plotseling was hij er niet meer, mijn vader had hem weggerukt en een reeks doffe dreunen, gepaard gaande met loeiend gejank was het gevolg. Palief heeft hem maar weggedaan, dood of levend, dat weet ik niet. De eerste minuten zag ik alleen maar die tanden voor mijn ogen zweven, die leerling-dokter die me een half uurtje later bij de Eerste Hulp een klem-injektie gaf en de wonden aan mijn arm behandelde, lachte mij breed lachend toe. Ik begon direkt loeiend te blèren.

‘Nawerking van de schrik of hij kan geen bloed zien’ was zijn geschrokken conclusie.

Mijn roddeltante kwam met een huichelachtig ruikertje thuis op ziekenbezoek, ze zat constant te kwetteren en te lachen, ik zou beter kunnen zeggen: te balken en te hinniken waarbij haar met goud doorspekte voorgebit steeds te zien kwam, ik kroop ergens weg. Toen ‘ze’ me dichterbij rukten om afscheid van haar lachend mondwerk te nemen, sloeg ik gillend de handen voor mijn gezicht. Die tante is nooit meer langsgekomen.

Buurman vroeg mij een paar dagen daarna lief lachend - hij miste een paar voortanden - wanneer de pleisters wegmochten, ik staarde met open mond naar zijn garage-gebit, draaide me om en rende weg. Hij heeft me sinds die dag ontweken.

Op de kleuterschool was er een jongen die steeds ‘lachte’, hij kon niet helpen, omdat een ruw dichtgegroeide kapwond zijn bovenlip naar boven had getrokken; zijn boventanden waren zodoende constant zichtbaar en het leek alsof hij eeuwig zat te grijnzen en te grimassen. Als ik die arme jongen maar zag, werd ik woest. Of ik gooide blokken naar zijn mond of ik vloog hem naar de keel.

Het werd zo erg, dat de jongen om mijn agressie door zijn ouders werd overgeplaatst naar een andere kleuterschool. Ik kreeg een geducht pakslaag.

Bijna niemand bemoeide meer met me, alleen de verstotenen die nooit lachten.

Op de lagere school hadden we een juffrouw die nooit lachte en altijd met een zuur gezicht straffen uitdeelde.

[p. 21]

Ik was haar beste leerling en lieveling. In de derde scheepten ‘ze’ ons op met een mager, schriel vrouwtje dat steeds zenuwachtig giechelend voor de klas liep te dribbelen. Ik kon dat mens niet luchten en mijn cijfers daalden onrustbarend. Ik dook steeds onder de tafel als ze haar tanden vertoonde. Ik moest daarom vaak in de hoek staan, dat vond ik leuk, ik zag die huppelende tanden dan niet meer. Ik kreeg een plaats helemaal achter in de klas, de brede rug van ‘Biega’ die voor me zat bespaarde mij dat bek-en-nek-en-tan-den geval al te vaak te zien. Ik lette beter op en mijn cijfers gingen de lucht in. Zodoende heb ik het grootste deel van de derde en vierde klas van achter de rug van ‘Biega’ gevolgd.

In de vijfde en zesde klas was ik heel anders, ik was bevriend met meer dan de helft van de klas, mijn ouders en onderwijzers leefden op, ik begon mijn asociaal gedrag te veranderen, het ging goed. Met één jongen kon ik maar niet bevriend raken, die was wat ouder en had al zijn melktanden al verwisseld.

Op de MULO kon ik me wat beter beheersen, maar ik bleef een stille, teruggetrokken figuur. Mijn beste vriend was een jongen wiens voortanden op één of andere manier voor driekwart ‘weggeknabbeld’ waren. We raakten helemaal goed bevriend nadat ze hem alle voortanden uittrokken; toen hij echter met zijn kunstgebit op school kwam en mij breed lachend zijn ‘nieuwe’ tanden wees, sloeg ik van schrik bijna zijn vals gebit uit zijn mond. Dit betekende dan ook het einde van onze vriendschap.

Het mondelinge examen was een succes, al die examinatoren stelden mij streng hun vragen. Alleen bij Nedeelands mislukte de zaak; het was een nieuwe leraar die twee konijnesnijtanden in zijn bovenkaak had, die constant over zijn onderlip heen zichtbaar waren.

‘Dobru schreef “Eline Vere”, een flash back was een voorbeeld van gepaard rijm, Albert Helman was het pseudoniem van Eduard Douwes Dekker en Anton de

[p. 22]

Kom was een dichter-parlementariër.’

Ik kreeg een drie.

Daarna kwam ik met veel geluk op de AMS, mijn jeugdlitteken gaf me steeds minder moeilijkheden en op weg naar mijn eerste AMS-fuif was ik vol goede moed.

‘Ze’ hadden de dansvloer echt leuk versierd met black-lights, speciale posters slingers enz. en er draaide een lekkere funky-sound. Gelukkig waren geen felle lichten geplaatst om en bij de dansvloer.

Ik was uitzonderlijk joviaal en nam kiek op alle leuke dames. Ik danste erg veel met Dorette, alias ‘Gwamba’. Ik mocht haar wel en zij mij ook. Dicht tegen elkaar gedrukt schuifelden we over de dansvloer. Ik fluisterde allerlei lieve woordjes in haar oor en zij giechelde. Ik knuffelde en kuste haar eerst in haar nek. Ik voelde hoe zij kippevel kreeg. Niet lang daarna vonden mijn lippen haar zachte, warme vleeskussentjes die haar mond omsloten. Mijn tong boorde zich in haar mond en speelde daar djoel en ellè. Alles ging goed, met gesloten ogen stonden wij elkaar daar in het donkerste hoekje van de dansvloer af te tasten en af te likken. De spanning steeg, het werd nu tijd om de drukke dansvloer te verruilen voor een rustiger plekje.

Tijdens onze zoveelste plaat dansten we op gegeven ogenblik in de buurt van zo een black-light. Plotseling drukte zij zich ietwat naar achteren, keek me diep in de ogen aan en vroeg me fluisterend: ‘Hou je van me?’ Ik zei: ‘Ja’ en toen, oh nee waarom, begon ze in dat black lightlicht te lachen, twee rijen wit blinkende tanden kwamen tevoorschijn en sneden door mijn geheugen. Ik werd gek, ik zag niets meer, ik duwde haar met een ijselijke gil van me af, ze tuimelde tegen één van de boxen en donderde met de muziek en al op de dansvloer. Ik heb het niet lang op de AMS uitgehouden.

Nu zit ik hier, in de cel, in de nor, in de bajes, in jail. ‘Ze’ hebben mij veroordeeld tot een gevangenisstraf.

[p. 23]

Ik heb mijn vrouw in een vlaag de tanden uitgeslagen, ze lachte op het verkeerde moment; ik ben mijn advocaat naar de keel gevlogen, omdat hij lachend tegen me zei: ‘Ik zal de rechter overtuigen van Uw onschuld’, met geboeide handen beukte ik in op een journalist, die grijnzend een microfoon in mijn gezicht duwde voor een exclusief vraaggesprek met een net veroordeelde ‘gevaarlijke gek’; ik heb hier een vriendelijk lachende cipier aangevallen, ‘ze’ hebben me ergens ver weg van iedereen opgesloten en toch word ik gek, ik kan het niet meer zien, wat moet ik doen, daar, daar op die ene muur van mijn cel, een vorige ‘gast’ heeft in een artistieke vlaag een levensgroot gezicht geschilderd met de tanden, oh nee, wit ontbloot, de hele dag zie ik ze, ook als ik wil gaan slapen, ik kan niet meer, ik kan ze niet uit de muur krabben of slaar, ik......, die tanden...., nee, nee, ik, aaahhhhhhhhhhhhh.