Friktie tories

[p. 15]

De ‘dieven’

Het gekraak van de vloer kwam stapsgewijs dichterbij, duidelijk hoorbaar nu dat kabaal van dat midnightfeest twee huizen verder even was bedaard.

Sjeezis nog aan toe, dat moet een dief zijn, die is zeker gewapend. Ja, dat kan niet anders, hoor hoe voorzichtig hij loopt, die krakende gangvloer verraadt hem alleen maar.
Wat moet ik doen? Ik kan mijn slaapkamer niet uit, want dan ziet hij me meteen. Om hulp schreeuwen heeft ook geen zin, die halfbezopen figuren verderop brullen en schreeuwen als een stel marktverkopers, mijn geschreeuw zou niet veel effect hebben. -

De stappen komen dichterbij, ze stoppen, dat moet voor de deur van pa's bureaukamer zijn. ‘Hij’ gaat naar binnen, nu loopt ‘hij’ vlak naast me, alleen een muur scheidt ons. ‘Hij’ zoekt zeker geld, maar hoe wist ‘hij’ dat daar niemand sliep?

‘Hij’ ging direkt de kamer binnen. Ik hoor sleutels rinkelen, zeker een loper waarmee ‘hij’ ook binnen is gekomen. ‘Hij’ rommelt een beetje in die studeerkamer, ‘hij’ zal er niets vinden dan boeken over het Recht, the Law, Justitia.

Gisteren zei die vrouw nog aan die man om te zorgen dat het slot van de keukendeur vernieuwd moest worden. Natuurlijk vond die man dat het niet nodig was. ‘Het slot is nog goed, het is alleen een beetje stroefjes, ik zal het inoliën.’

Als ‘hij’ niets daar vindt, komt hij naar mijn kamer. Mijn hemel, wat moet ik doen, hoe moet ik

[p. 16]

me verdedigen? Mijn bureaulamp of Van Dale naar zijn hoofd gooien? ‘Hij’ is sneller, misschien heeft ‘hij’ een revolver met geluiddemper net zoals in Hawaii Five-O en dan legt ‘hij’ me geruisloos neer. Dan moet ik me maar verschuilen. Maar waar? Ai, ai, ‘hij’ loopt al uit de studeerkamer. Snel, ik moet wat doen, in de hangkast kan ik niet, onder mijn bureautafel is niet goed, achter mijn boekenkast is geen ruimte, dan maar onder mijn bed. Vlug, ‘hij’ staat al voor mijn deur, kijk maar naar de schaduw die in de lichtstreep onder de deur te zien is.

Hup, verdorie, die stomme deken zit om mijn benen, kom nou, kijk een kiek hier, zo een dom ding wordt mijn dood. Nee, ik wil niet op zo een jeugdige leeftijd een kogel door mijn kop krijgen. Sjonge, wat is het stoffig hier, pas op, ik moet niet niezen. Hemel en Hel, duivel en engel, sta me bij, de deurknop beweegt, ik hoor dat verroeste ding piepen. Pa en ma feesten lekker bij de buren, die ouwe daar is vijftig geworden.

Toen ze zich vanavond klaarmaakten om daar te gaan, vroegen ze me nog of ik niet wilde meegaan. Ik had geen zin. Ik dacht: wat moet ik tussen al die verlepte vrouwefiguren van boven de veertig tot onder de zeventig doen? Stom van me, was ik maar meegegaan, dan had ik me volgevreten met pom, pastei, masala kip, loempia's en saté's. Dan had ik me in een hoekje lekker volgezopen met whisky-soda. En eenmaal tipsy zou het me geen barst kunnen schelen of ik met zo een aangeschoten ouwe tante moest dansen. Die weten er wat van, ja, ja, minstens veertig jaar ervaring. En wie weet was er een ouwe heer met z'n jong vrouwtje daar. Nou, ik..........

De deur piept, de lichstreep wordt breder, ‘hij’ luistert zeker naar het geringste geluid, klaar om te schieten. Hopelijk maakt ‘hij’ de deur direkt dicht als hij ziet dat het een slaapkamer is. Dan zal ‘hij’ naar de slaapkamer van Debbie en Monique gaan, die worden zeker

[p. 17]

hysterisch, gaan gillen waardoor ‘hij’ zal moeten schieten.

‘Hij’ blijft kijken, ‘hij’ doet een stap de kamer in, ik zweet als een rund, als ik het overleef kan ik weer een bad nemen. Zeker ziet ‘hij’ dat niemand op het bed ligt. ‘Hij’ doet nog een stap de kamer in, ‘hij’ zoekt me, waar heb ik me verborgen? Als ‘hij’ weet dat ik onder het bed lig, doorzeeft hij het matras en ik mag kogels slikken. Ik zie het al in de Ware Tijd, ergens tussen de advertenties: ‘Jongen doorzeefd onder bed gevonden. De Justitie gelast sektie. De politie stelt een diepgaand onderzoek in.’

Hoe zullen mijn vrienden reageren?

En wat zal Asha doen als ze dit hoort? Ze wordt gek, laatst zei ze me nog op die fuif van Roger: ‘Als jij me laat, dan wordt ik crazy, dan drink ik azijn’. Er zal verslagenheid onder mijn vrienden heersen, Anand met z'n grote mond, Maikel die altijd het laatste woord wil hebben, Radjen met zijn filosofieën, Rikkie met z'n rare opmerkingen, ze zullen allen meevoelen.

Hé, er komt een tweede aanlopen, dat is zeker die andere. De derde zal wel buiten op wacht staan. Die tweede loopt wel een stuk minder geruisloos dan die eerste. Die eerste trekt zich terug en maant de tweede tot voorzichtigheid aan. Ze fluisteren wat, zeker overleggen ze wie welke kamer neemt. Zeker moet nr. 2 ma en pa's kamer doorsnuffelen. Als ‘hij’ die oude juwelen van ma's grootmoeder meeneemt, krijgt die vrouw zeker een beroerte.

Nee, nr. 2 komt ook in de kamer kijken. Mijn hele lichaam trilt, mijn hoofd draait, ik zie sterretjes, mijn samengekrampte spieren doen pijn.

Oh .........Asha, ik ga je verlaten, het einde is nabij..... moeder waar ben je, ik zal mijn kamer voortaan altijd netjes opruimen,................ oh Asha, ik hield echt van je, al had ik hier en daar wat reserve vriendinnetjes, die waren gewoon, ik...............

Duizend bommen en granaten, wat zie ik in het licht van de deuropening? Ik zie hoge hakken glimmen.

[p. 18]

Welke dief draagt nou hoge hakken?

Hoe zit dat? Wat voor dieven zijn dit? Waarom heeft nr. 2 die hakken niet uitgedaan? Vandaar dat lawaai zonet.

Sang!! Nu maakt eentje licht, mijn ogen, ik zie niets, al dat licht, ik hoor ze beiden door de kamer lopen, wat gebeurt er hier, wie zijn ze, ik........, ik......die lakschoenen, maar die ... maar dat is.....maar ooh.....een vrouw

- ‘Alfonsius..., waar ben je?’
‘Waar kan die jongen zijn, zijn bed is beslapen en zijn deken ligt half op de grond. Misschien zit hij op het toilet’.
‘Nee, dat kan niet, de deur ervan staat open en niemand is daar. Waar is hij toch, ik maak me ongerust’.
‘Ach Celestientje, je maakt je teveel zorgen, die jongen is groot, meneertje heeft eigen huissleutel, meneertje heeft al vriendin, meneertje rijdt motorfiets, misschien is hij door haar opgebeld en is hij met haar ergens naar toe gegaan, laten we gaan’.
‘Maar dan kon hij toch een bericht achterlaten? En dan laat hij die meisjes alleen thuis.....’
‘Misschien heeft hij zich stilletjes aangekleed en is hij toch naar die vijftig-jarie fuif van meneer Briepbap gegaan. Natuurlijk hebben wij hem in die drukte niet gezien. Kom, laten wij gaan slapen, ik heb wat teveel op, doe zachtjes op de gang, maak die anderen niet wakker.
‘Wat een kwajongen toch’...........
‘Ach, de jeugd van tegenwoordig...........’