Poek ontmoet Loetie en Loekie

[p. 17]

Loetie en Loekie

Buurman Herman vertelt vaker op zondagmorgen over die twee bakru's die hij ziet. Op een zondagmorgen komt hij weer en vraagt: ‘Hebben jullie gisteravond niets gehoord?’

‘Nee’, antwoordt papa, terwijl mama haar hoofd ontkennend schudt.

‘Die jongens waren weer aan de gang. Ik zag ze gisteravond. Ze stonden voor jullie poort. Toen ze mij zagen, zijn ze weggerend en verdwenen ze in de boom.’

De vrienden en vriendinnen van Alberto, die in een hoekje op het balkon een partijtje Mono-

[p. 18]

poly spelen, horen de buurman praten. Ze grinniken tegen elkaar. Poek, die ook erbij zit, luistert vol belangstelling. De buurman vervolgt: ‘En weten jullie wat ik zo erg vind? Ik kan ze niet verstaan. Ik wil best weten wat ze zo te vertellen hebben.’

De kinderen proesten het uit.

Papa vraagt: ‘Buurman, hoeveel glazen bier heb je gisteravond gehad?’

‘Eentje maar’, antwoordt de buurman verontwaardigd.

‘Ja ja’, zegt papa, ‘wij weten wel beter.’

De verhalen van buurman Herman worden een grap in de familie. Als mama 's morgens aan het werk gaat, tikt ze even tegen de boomstam. Ze zegt: ‘Loetie en Loekie, letten jullie op het huis.’

's Middags als ze uitgaat, zegt ze: ‘Jongens, denken jullie eraan. Niemand mag op het erf. Misschien ben ik wat laat thuis.’

[p. 19]

Als papa haar zo hoort praten, schudt hij zijn hoofd.

‘Doe toch niet zo gek. Geloof jij wat buurman Herman zegt?’

Mama antwoordt: ‘Natuurlijk niet.’

‘Waarom praat jij net als Poek tegen die boom?’ wil papa weten.

En mama zegt: ‘Ach, het is zo lachwekkend. Het idee alleen al dat er bakru's in die boom wonen. Ik heb ze nooit gezien en gehoord, maar de twee namen die Poek ze heeft gegeven klinken zo grappig. Weet je dat Poek aan de grotere kinderen verhaaltjes over Loetie en Loekie vertelt? Je moet Sandra zien kijken als Poek zo bezig is. Het is net alsof ze gelooft dat er bakru's in die boom wonen.’

‘Poek is teveel alleen. De andere kinderen zijn te oud voor haar om mee te spelen. Daarom heeft ze die twee jongens die Herman zogenaamd ziet, als vriendjes aangenomen. Het is helemaal niet goed voor Poek om naar die verzinsels van Herman te luisteren’, zegt papa.

[p. 20]

Op een middag als Poek met haar pop speelt, roept ze: ‘Alberto! John! Kunnen jullie een paar droge amandels voor mij openbreken?’

‘Wij komen zo’, belooft Alberto.

Alberto, John en ook Rishi komen. Ze zoeken, maar kunnen geen enkele droge amandel vinden.

‘Poek, er zijn geen droge amandels meer’, zegt Alberto.

‘Kunnen jullie dan niet een paar voor mij plukken?’ vraagt Poek.

‘Ja hoor’, zegt Alberto, ‘wie wil met mij in de boom klimmen?’

Ondertussen zijn ook Sandra, Marleen en Asha erbij gekomen.

‘Weet je wat’, zegt Marleen, ‘klimmen jullie alle drie erin. En gooien jullie de vruchten naar beneden. Wij meisjes, zullen ze wel voor Poek vangen.’ Sandra en Poek lopen naar boven om een bakje te halen om de vruchten erin te zetten.

Als de jongens heel hoog in de boom zijn, vraagt Alberto: ‘Rishi, zei je wat?’

[p. 21]

‘Nee’, zegt Rishi, ‘John zei zeker wat.’

‘Nee’, zegt John, ‘ik dacht dat een van jullie iets zei.’

De jongens beginnen de rijpe amandels naar beneden te gooien.

‘Vang Marleen! Vang Asha!’ roepen de jongens steeds.

Opeens gillen ze heel hard: ‘Help! Spoken! Het spookt in de boom!’

En met een vaart klimmen ze uit de boom. Marleen en Asha schateren het uit. Poek en Sandra hollen naar beneden.

‘Kijk die dappere jongens. En zij willen ons beschermen’, roepen Marleen en Asha.

‘Kom gauw! Weg van hier! Wij hebben iets vreemds gehoord’, roept Alberto de meisjes toe. Samen rennen alle kinderen naar boven.

‘Wat is er gebeurd?’ vraagt mama.

‘Toen wij in de boom waren, hoorden wij duidelijk iemand zeggen: Wie is in mijn huis?’ vertelt Alberto buiten adem. ‘We dachten dat een

[p. 22]

van ons een grapje uithaalde.’

John vervolgt: ‘Maar plotseling hoorden wij heel duidelijk: Wie plukt onze amandels? Ze zijn van ons! Ga uit de boom!’

Poek zegt: ‘Het waren zeker Loetie en Loekie.’

‘Hahaha’, lacht mama.

‘Bent u niet bang, mevrouw?’ vraagt Rishi.

‘Nee hoor’, zegt mama. ‘Ik geloof niet in bakru's. Vroeger bestonden ze misschien. Ik weet dat echt niet. Volgens mij hebben jullie teveel naar buurman Herman geluisterd. Jullie dénken dat jullie iets gehoord hebben.’

John zegt: ‘Wij hebben alle drie hetzelfde gehoord.’ Mama schudt haar hoofd en zegt: ‘Alberto, haal wat te drinken voor iedereen. En vergeten jullie wat er gebeurd is. Na het drinken kunnen jullie weer gaan spelen.’

Als de kinderen weg zijn, zegt papa: ‘Volgens mij hebben Marleen en Asha een grapje met de jongens uitgehaald. Marleen is een echte deugniet. Zag je hoe de twee meisjes het uitschaterden?’

[p. 23]

Op een keer babbelt Poek tegen haar pop: ‘Anna, wil je een stuk koek? Hé, wat hoor ik daar? Anna, kijk eens wie we daar hebben. Loetie en Loekie. Zij willen ook een stuk koek! Komen jullie maar, jongens. Dan krijgen jullie elk een koekje.’

Poek pakt haar fiets en zet Anna in de bak achterop.

Ze babbelt: ‘Ik ga nu fietsen. Wie wil achter mij zitten? Loetie of Loekie? En wie van jullie zal de fiets stoten? Dan gaan we lekker hard!’

Als mama haar komt halen om naar boven te gaan, schreeuwt Poek: ‘Tot morgen!’

‘Tegen wie heb jij het?’ vraagt mama.

‘Tegen Loetie en Loekie. We hebben die koekjes ook samen opgegeten.’

Mama lacht. ‘Geloof jij die verhaaltjes?’

‘Echt waar, mama. Ze hebben om de beurt achterop de fiets gezeten.’

‘Loop maar gauw naar boven en neem een bad’, zegt mama.

[p. 24]

Het wordt een gewoonte van Poek om elke middag met Loetie en Loekie te spelen. Poek babbelt honderduit met ze en vertelt ze een heleboel verhaaltjes. De rest van de familie laat haar maar haar gang gaan, want zij zien of horen nooit iets vreemds.

Op een dag glijdt Alberto uit en valt in de sloot.

‘Help!’ gilt hij tegen Rishi en John. ‘Ik zit vast in de modder.’

De twee jongens trekken hem eruit, terwijl de meisjes lachend toekijken. Alberto zit onder de modder.

‘Mijn rechterschoen is in de sloot achtergebleven’, vertelt hij tegen de andere jongens.

‘Ga jij je maar schoonwassen’, zegt John, ‘ondertussen zullen wij je schoen voor je eruit halen.’ Rishi en John voelen met stokken in het water, maar de schoen blijft onvindbaar. Ook Asha en Marleen proberen het, maar zonder succes. Poek staat er eerst ook bij, maar als het haar begint te vervelen, loopt ze naar haar fiets en pop terug.

[p. 25]

[p. 26]

Maar als ze ziet dat John en Rishi doorgaan met zoeken, staat ze op en zegt: ‘Jongens, jullie hoeven niet verder te zoeken. Loetie zegt dat de schoen onder de duiker vastzit. Hij zal hem later voor Alberto pakken.’

De jongens stoppen met zoeken. Alberto die net komt aanlopen en alles heeft gehoord, zegt: ‘Poek, wil je ophouden met je verhaaltjes over Loetie en Loekie? Jij en buurman Herman maken ons bang. Mama heeft gezegd dat die bakru's niet bestaan.’

Maar... de volgende dag ligt de schoen onder de amandelboom. Poek ziet de schoen. Trots vertelt ze Alberto dat haar vriendjes de schoen uit de sloot hebben gehaald.

‘Zie je wel? Mijn vriendjes zijn echte jongens, hoor. Ik mag ze Loetie en Loekie noemen.’

Alberto zegt: ‘Poek, misschien heeft papa mijn schoen uit de sloot gehaald.’

‘Nee’, schudt Poek haar hoofd. ‘Loetie en Loekie.’