Poek ontmoet Loetie en Loekie

[p. 5]

De verhuizing

De kinderen van de Mijnhooplaan kijken vol belangstelling naar de verhuiswagen die voor de deur van nummer zes stopt. De nieuwe buren zijn aangekomen. De portieren van de verhuiswagen gaan open. Een langbenig meisje stapt uit.

‘Frrrrrt’, fluit Alberto.

‘Waw!’ zegt Rishi, ‘iets voor jou, Alberto?’

Marleen geeft Alberto een stomp en zegt: ‘Jij denkt alleen aan meisjes. Ik vertel het aan je moeder.’

‘Wat heb ik gedaan?’ vraagt Alberto onschuldig.

[p. 6]

‘Jij en Sandra krijgen een vriendinnetje. Volgens mij moet ze even oud zijn als wij.’

‘Wie zegt dat wij haar als vriendin willen?’ vraagt Sandra.

Het meisje kijkt naar de kinderen die onder de grote amandelboom zitten. De jongens grijnzen haar toe. Het meisje doet alsof de kinderen niet bestaan. Ze schudt haar haar naar achteren en loopt naar binnen.

‘Oei’, zegt John, ‘zagen jullie hoe ze naar ons keek? Ze wil zeker niets met ons te maken hebben.’

‘Afwachten’, zegt Alberto. ‘Ze zal zich zeker aansluiten bij De Vrolijke Bende van Vijf. Dan wordt het De Vrolijke Bende van Zes.’

‘Hee!’ roept Sandra uit. ‘Kijk Marleen, er is ook een jongen bij.’

Ze kijken nieuwsgierig naar de jongen.

‘Nee meisjes’, zegt Alberto, ‘die jongen is zeker veertien of vijftien jaar oud. Hij is veel te oud voor ons. Als wij hem in ons clubje opnemen,

[p. 7]

zal hij de baas over ons willen spelen.’

‘Kijk Poek’, vervolgt hij tegen zijn zusje, ‘kijk, een speelmaatje voor jou. Nu heb je eindelijk iemand om mee te spelen.’

Poek kijkt naar de kleine jongen die uit de verhuiswagen stapt. Zijn moeder stapt na hem uit. Het jongetje grijpt zijn moeders hand vast. ‘Dag jongen!’ gilt Poek.

De jongen verschuilt zich achter zijn moeders rok. De moeder lacht en wuift naar de kinderen. De Vrolijke Bende van Vijf wuift terug.

‘Hij heeft mij niet gegroet, hè Alberto?’ vraagt Poek teleurgesteld.

‘Nee Poek, hij kent je nog niet. Daarom heeft hij niet teruggegroet.’

Als de mannen bezig zijn de verhuiswagen uit te laden, verliezen de kinderen hun belangstelling. De Vrolijke Bende van Vijf gaat voetballen, terwijl Poek naar mama en papa toestapt. Mama en papa zitten op het balkon in de schaduw van de grote amandelboom.

[p. 8]

‘Mama, heb je die jongen gezien? Mag ik bij hem gaan spelen?’ vraagt Poek.

‘Nee Poek’, zegt mama. ‘Die jongen is pas vandaag hier naar toe verhuisd. Hij moet nog wennen aan het huis, de straat en de kinderen die hier wonen. Je moet geduld hebben.’

Poek pakt haar pop Anna, haar servies en haar fiets. Ze gaat onder de amandelboom spelen. Poek zet haar servies op de bank die papa voor de kinderen heeft getimmerd. Ze besluit te gaan fietsen. Anna mag in de bak achterop haar fiets. Zo speelt Poek een hele tijd. De Vrolijke Bende van Vijf komt ook op de bank zitten.

‘Kinderen’, vraagt mama, ‘hebben jullie je huiswerk al af?’

‘Ja mevrouw’, antwoorden de kinderen in koor.

‘Maar Alberto moet binnenkomen. Hij moet nog redaktiesommen oefenen.’

‘Hè mama’, pruilt Alberto, ‘mag ik het oefenen vandaag niet overslaan? Het is vrijdagmiddag. Ik heb de hele week hard gewerkt op school.

[p. 9]

[p. 10]

Morgen zal ik meer sommen maken.’

Mama aarzelt eerst, maar geeft later toe als ze Alberto zo smekend ziet kijken.

‘Oké dan’, zegt ze, ‘speel nog een beetje met je vrienden.’

Juichend staan de kinderen op. Poek blijft weer alleen achter. Ze pakt haar pop maar op. Poek zegt: ‘Nu zijn we weer alleen, hè Anna?’

Mama hoort Poek tegen Anna praten.

‘Weet je wat’, denkt ze, ‘ik zal een paar bara's voor Poek bakken. Dan kan ze die lekker opeten.’

‘Poek’, roept mama, ‘wil je me helpen om wat bara's te bakken?’

‘Lekker, mama’, zegt Poek. ‘Zullen we ook wat voor De Vrolijke Bende van Vijf bakken?’

‘Ja hoor, Poek. En jij mag de bara's voor de meisjes en de jongens brengen. Vind je dat niet leuk?’

‘Ja’, knikt Poek.

‘Vul deze bak met water’, zegt mama.

‘Wat gaan we met het water doen?’ vraagt Poek.

‘We gebruiken het om onze handen te wassen.

[p. 11]

Anders blijft het deeg plakken.’

Vol belangstelling kijkt Poek hoe de schaal gevuld wordt met de goudbruine bara's. Ze zien er heerlijk uit.

‘Mag ik ook één bakken, mama?’ vraagt ze.

‘Ja’, zegt mama, ‘jij mag het ook proberen. Zijn je handen wel schoon?’

‘Ja’, knikt Poek heftig met haar hoofdje. ‘Ik heb ze gewassen.’

‘Eerst je handen natmaken. Nu wat deeg pakken en op je handpalm platmaken. Een gaatje in het midden maken en nu in de pan zetten’, legt mama haar uit.

Maar wat ziet Poek? Het deeg blijft aan haar hand vastplakken. Poek giert het uit. Mama lacht ook. Ze haalt alles weg van Poeks hand en wast haar hand. Daarna mag Poek het weer proberen. Deze keer gaat het heel goed. Trots kijkt Poek naar de pan waarin de bara goudbruin gebakken wordt.

‘Mag ik mijn eigen bara eten, mama?’ vraagt ze.

[p. 12]

‘Natuurlijk, Poek’, antwoordt mama.

Mama zet de bara's in een grote schaal. Poek mag ze voor de anderen brengen.

‘Joehoe!’ roept ze uit. ‘Alberto! Ik heb iets lekkers voor jullie.’

De Vrolijke Bende rent naar haar toe.

‘Heerlijk!’ roepen de kinderen uit als ze de lekkere bara's zien. Ze gaan met z'n allen onder de amandelboom zitten. Poek vertelt trots dat ze haar eigen bara gebakken heeft.

‘Goed dat je het nu al kan, Poek’, zegt Alberto.

‘Binnenkort kan je ook voor ons bakken.’

‘Nee’, schudt Poek haar hoofd. ‘Alleen zal ik het zeker niet kunnen. Het is erg moeilijk, hoor.’

Zondagmorgen komt buurman Herman bij papa en mama. Ze zitten op het balkon. Poek zit in een hoekje te spelen.

Buurman Herman zegt: ‘Buurman, weet je dat er bakru's in je amandelboom wonen? Ik heb ze gisteravond gehoord. De honden gingen vre-

[p. 13]

selijk tekeer toen ik kwam aanrijden. Ik dacht dat er dieven op je erf waren. Maar tot mijn schrik zag ik twee kleine jongens. En ze kwamen uit jouw erf. Ze spraken heel druk met elkaar en wezen op de honden. Maar ik hoorde alleen klanken en kon niets verstaan.’

Mama en papa lachen hartelijk om dit verhaal.

‘Buurman Herman, je had zeker een paar borrels teveel op’, zegt mama.

Dat maakt de buurman woedend!

‘Ik heb ze écht gezien. Denken jullie dat ik zoiets zou verzinnen?’

En woedend loopt hij weg. Poek staat op.

‘Mama’, vraagt ze, ‘als er twee jongens in de amandelboom wonen, mag ik dan met ze spelen?’

Mama lacht en zegt: ‘Poekeloek, buurman Herman heeft gefantaseerd. Weet je, als buurman Herman veel bier heeft gedronken, dan ziet hij dingen die er helemaal niet zijn. Vergeet die twee jongens maar. Ga met je pop spelen.’

Poek pakt haar pop op. Ze gaat op de bank on-

[p. 14]

der de amandelboom zitten. Ze zegt: ‘Jongens, wonen jullie echt hier? Hoe heten jullie? Ooo! Anna zegt dat jullie Loetie en Loekie heten. Willen jullie met mij spelen?’

‘Houd toch op, Poek’, waarschuwt papa haar.

‘Jij begint ook al te fantaseren. Je moet niet geloven wat de buurman vertelt.’

In de middaguren komen de nieuwe buren kennismaken. Ze zitten allemaal op het balkon. Het meisje dat Asha heet sluit snel vriendschap met Alberto. Asha gaat met Alberto naar zijn vrienden en vriendinnen. Al gauw zijn de kinderen druk in een gesprek gewikkeld. De Vrolijke Bende van Vijf besluit haar op te nemen in hun clubje. Poek zit naast mama op het balkon. Ze kijkt naar het jongetje.

‘Doe toch niet zo flauw, Rajesh’, zegt de nieuwe buurvrouw, ‘en ga met Poek spelen.’

Ze duwt Rajesh in de richting van Poek. Poek kijkt vol verwachting, maar de jongen klampt

[p. 15]

[p. 16]

zich aan zijn moeders rok vast.

‘Nee’, jammert hij, ‘ik wil niet spelen.’

Zijn moeder vertelt: ‘Rajesh is erg verlegen. Bij andere kinderen durft hij zijn mond niet open te doen.’

Na een tijdje stappen de buren op.

‘Dag Rajesh’, groet Poek.

Rajesh houdt zijn mama's hand stevig vast en loopt gauw naar beneden.

‘Wil je nog een glaasje stroop, Poek?’ vraagt mama.

‘Nee mam’, antwoordt Poek, ‘ik ga met Loetie en Loekie fietsen.’

Papa schudt zijn hoofd en zegt: ‘Poek toch. Houd eens op met die onzin.’