Poek ontmoet Loetie en Loekie

[p. 27]

Poek heeft nu een vriend

Poek gaat met papa, mama en Alberto uit. John en Rishi hebben veel huiswerk en moeten binnenblijven. De drie meisjes vervelen zich.

‘Zullen we een paar kersen bij Poek plukken?’ vraagt Marleen.

‘En die bakru's?’ vraagt Sandra.

‘Hahaha’, lacht Marleen. ‘Wees toch niet zo'n bangerik. Bakru's bestaan niet. Mijn papa zegt dat meneer Herman die bakru's in zijn verbeelding ziet als hij 's avonds thuiskomt. Want dan heeft hij teveel bier gedronken. En Poek heeft niemand om mee te spelen, daarom doet ze alsof

[p. 28]

ze echt met twee jongens speelt die zij alleen ziet.’

‘Heb jij ooit iets raars gezien of gehoord?’ vraagt Asha aan Sandra.

‘Ik niet, maar de jongens wel. Weet je nog toen ze in die amandelboom waren?’ huivert Sandra. Gierend van het lachen vertellen Marleen en Asha dat zij die grap hadden uitgehaald.

‘De jongens deden alsof ze voor niets bang waren. Eens zullen wij ze vertellen dat wij dat grapje met ze hebben uitgehaald.’

‘Maar waarom hebben jullie het mij niet eerder verteld?’ wil Sandra weten.

‘Omdat wij nooit meer erover hebben gesproken’, legt Asha haar geduldig uit.

‘Waren jullie het zeker?’ vraagt Sandra.

‘Ja hoor, bangerik’, zegt Marleen. ‘Kom op, laten wij die kersen gaan plukken.’

‘Waarom wil Rajesh niet met Poek spelen?’ vraagt Marleen aan Asha.

‘Ik weet het niet. Hij blijft de hele dag achter mijn moeder aanlopen. Poek en Rajesh zijn even

[p. 29]

oud. Ik vind het zo jammer dat hij niet met Poek wil spelen’, vertelt Asha.

De meisjes plukken de kersen en gaan op de bank onder de amandelboom zitten. Sandra kijkt elke keer naar boven.

‘Stel je eens voor dat wij nu echt twee bakru's zien...’

De anderen laten haar niet uitpraten.

‘Houd toch op, kind’, zegt Asha. ‘Ik wist nooit dat jij zo bang was. Denk eraan, een lid van De Vrolijke Bende van Zes mag niet zo bang zijn. Ik ben zo blij dat wij hier zijn komen wonen. Het is een leuke buurt met gezellige mensen. Ze staan altijd klaar om elkaar te helpen.’

‘Ja’, vervolgt Marleen, ‘het is een unieke buurt. We hebben onze eigen bakru's!’

‘Willen jullie ophouden!’ roept Sandra uit, en staat op. ‘Ik ga maar naar huis.’

Lachend lopen de twee andere meisjes met Sandra mee. Giechelend groeten ze haar als ze naar binnen loopt. Daarna gaan zij ook naar huis.

[p. 30]

's Middags zitten mama en papa op het balkon. De buren komen ook gezellig erbij.

‘Zeg Herman, ik heb gemerkt dat je die bakru's niet meer ziet. Je hebt lang niets over ze verteld’, lacht papa.

Marleens vader lacht en zegt: ‘Heb je niet gemerkt dat Herman geen bier meer drinkt? Hij mag geen druppel alcohol van de dokter. Daarom ziet hij niets meer.’

De mannen en de vrouwen lachen. Poek speelt in een hoekje met haar pop.

‘De zaken gaan zeer slecht’, vertelt papa. ‘De laatste tijd verdien ik nauwelijks wat.’

‘Weet je hoe dat komt?’ lacht buurman Herman.

‘Omdat er bakru's in die amandelboom wonen. Je moet die boom omhakken.’

‘Wel’, zegt papa. ‘Ik zal doen wat je zegt. Niet omdat ik in die bakru's van je geloof. Maar Poek verzint steeds meer verhalen over die twee jongens die in de amandelboom wonen. Zullen jullie mij helpen om die boom om te zagen?’

[p. 31]

‘Natuurlijk’, antwoorden de mannen.

‘Nee!’ gilt Poek en springt op. ‘Wie zal dan met mij spelen? Jullie kunnen dat niet doen!’

En huilend rent ze naar beneden om het aan haar vriendjes te gaan vertellen. Mama loopt Poek achterna.

‘Poekeloek, luister eens. Die jongens bestaan toch niet. Huil maar niet.’

Poek blijft ontroostbaar. Ze is niet te houden als de buren met zagen komen om de boom weg te zagen.

‘Nee, niet doen!’ gilt Poek. ‘Waar moeten Loetie en Loekie nu wonen? Papa, wie zal nu met mij spelen? Niet doen! Niet doen!’

Papa luistert echter niet. Hij begint de boom om te zagen. Na een poosje vraagt Marleens vader: ‘Buurman, zal ik je een handje helpen?’

‘Oef’, zucht papa en geeft de zaag aan hem. ‘Wat een zwaar karwei.’

Poek staat erbij en snikt het uit.

‘Blijf maar stil, Poek’, troost mama haar. ‘Bin-

[p. 32]

nenkort ga je naar school en daar zul je een heleboel vriendjes en vriendinnetjes vinden. Zij mogen ook thuiskomen om met je te spelen.’

Poek maakt zich los uit mama's armen. Huilend zegt ze: ‘Blijf stil, Loetie. Niet huilen, Loekie. Die mannen zijn stout. Komen jullie maar in mijn bedje slapen.’

En iedereen die daar staat ziet Poek ‘niets’ omhelzen en kusjes in de ruimte geven.

Met luid gekraak valt de boom. Alberto, John en Rishi gillen: ‘Joehoe!’

Sandra joelt: ‘Weg met alle bakru's!’

De mannen lachen.

‘Herman, zie je wat je hebt aangericht? Mijn dochter gelooft wat jij vertelt’, zegt Sandra's vader.

Papa lacht en zegt: ‘Maar Herman gelooft het ook.’ En wat doet Poek?

‘Dag, dag, dag’, gilt ze als de boom op de grond ligt. ‘O, gaan jullie in buurman Hermans amandelboom wonen?’

[p. 33]

‘Wat!’ gilt de buurman. ‘Geen bakru's in mijn boom. Kom, helpen jullie mij om die boom ook om te zagen.’

Lachend gaan de mannen en de Vrolijke Bende van Zes met de buurman mee.

Poek is dagenlang ziek en verdrietig. Ze wil niet eten en huilt om haar vriendjes. Vaak zit ze op de stronk en babbelt: ‘Waarom zijn jullie toch weggegaan? Jullie konden best in huis komen wonen.’ Langzamerhand verdwijnt haar verdriet en wordt ze weer mama's levenslustige Poekeloek.

Op een zondagmiddag zit Poek met haar pop op de boomstronk. Ze kijkt naar De Vrolijke Bende van Zes. De kinderen knikkeren. Mama en papa zitten op het balkon met Asha's ouders te praten. Rajesh zit dicht tegen zijn moeder aan. Op een gegeven ogenblik staat Rajesh langzaam op. Hij loopt schoorvoetend de trap af. Als hij bij Poek aankomt, zegt hij: ‘Dag Poek. Zullen wij een beetje fietsen? Zit jij achterop en zet je pop in de bak. Ik zal de fiets trappen. Ik ben erg sterk.’

[p. 34]

Poek springt van de stronk. Ze straalt! Ze geeft Rajesh een kusje op zijn wang. Snel veegt Rajesh zijn wang af.

De moeders lachen erom.

‘Ssssst’, zegt papa, ‘laat Poekie maar. Ze heeft nu eindelijk een vriendje om mee te spelen.’ Na een tijdje horen de ouders de twee kinderen schateren van pret.

‘Hoor mijn verlegen zoon’, zegt de moeder van Rajesh. ‘Hij is in zijn sas met Poek. Het heeft wel lang geduurd voordat hij over zijn verlegenheid heen is.’

Na een poos horen ze Rajesh vragen: ‘Poek, heb jij Loetie en Loekie eens gezien?’

‘Nee hoor’, lacht Poek, ‘buurman Herman heeft ze gezien. Wil jij mijn vriendje zijn?’

‘Graag’, antwoordt Rajesh, ‘houd je stevig vast. Ik ga nu heel hard fietsen.’

Rajesh fietst zo hard dat ze met fiets en al in de sloot belanden. De ouders rennen naar beneden. Maar Poek en Rajesh zijn al uit de sloot

[p. 35]

[p. 36]

gehaald door de andere kinderen. De twee zitten onder de modder.

‘Heb je gezien hoe hard Rajesh kan fietsen, mam?’ vraagt Poek opgewonden.

En Rajesh vraagt: ‘Heb je gezien hoe sterk ik ben, Poek?’

Lachend zegt mama: ‘Komen jullie gauw in bad.’

‘Nee’, zegt de moeder van Rajesh. ‘Rajesh moet naar huis.’

‘Dag Poek’, zegt Rajesh, ‘zal ik morgen weer komen fietsen? Dan mag jij weer achterop.’

‘Ja’, zegt Poek, ‘dan moet de fiets net zo hard gaan als vandaag.’

Rajesh loopt met zijn moeder en vader weg. Poek loopt met mama en papa naar boven.

's Avonds als Poek in bed ligt zegt ze: ‘Mama, Rajesh is erg leuk. Is hij nu mijn vriendje?’

‘Ja hoor, Poek. Nu heb je ook een vriendje’, zegt mama.