Avonturen in Nickerie

[p. 59]

Hoofdstuk 14
De ontmaskering

‘De dief! Help! De dief!’ gilt Nita en ze wijst naar de man. Anand keert zich met een ruk om. Hij kijkt in de aangewezen richting. Het is Michel! De man rent weg. Maar hij moet langs Anand. Deze steekt zijn been uit. Michel struikelt en valt. Anand springt op hem, hij schopt en stompt de man.

Ondertussen blijft Nita schreeuwen.

‘Pak de dief! Help! Pak de dief!’ Anand is geen partij voor Michel. Deze trekt een revolver uit zijn broekband. De winkelmeisjes en de klanten rennen schreeuwend weg. Er is een paniek van zo heb je me niet. Michel trekt Anand van de grond en houdt het pistool tegen zijn slaap.

Langzaam loopt de dief naar de uitgang. Hij houdt Anand, die met zijn rug naar de dief staat, stevig vast. Mama loopt mee, terwijl Nita ondanks het pistool, komt aangelopen.

‘Staan blijven!’ gilt Michel. Mama houdt Nita vast. Michel en Anand lopen naar de kassa waar de eigenaar van de zaak staat. De dief heeft enkele spullen bij de kassa liggen: een radio-cassette, wat kleren, baddoeken en ondergoed. ‘Inpakken!’ blaft hij de kassierster toe die van onder haar schuilplaats vandaan moet komen.

Anand kijkt naar de eigenaar. Hij ziet een bobbeltje onder zijn hemd. De man heeft ook een pistool!

[p. 60]

Anand vat moed. Hij opent zijn mond en bijt hard, heel hard in de arm die hem omklemd houdt. Hij proeft bloed. Hij kokhalst ervan, maar hij laat niet los.

‘Aaai!’gilt Michel. Hij laat Anand los en houdt zijn arm vast.

‘Klik’, hoort de dief. Michel kijkt op en ziet de eigenaar die bliksemsnel zijn revolver heeft getrokken. Hij rent weg, ondanks het getrokken pistool van de winkeleigenaar. Maar bij de eerste stappen van Michel schiet de man hem in zijn been; net onder zijn knie. Michel zakt ineen terwijl zijn pistool enkele meters verder valt. Anand raapt het op.

Mama rent naar Anand toe en houdt hem stevig vast. Tante Sita komt ook met Nita aangerend. Overal vandaan beginnen de mensen te voorschijn te komen: onder de stoelen en vanachter etalagekasten.

Een politiewagen met loeiende sirene stopt voor de winkel. Enkele agenten rennen met getrokken revolvers naar binnen. Maar dat is natuurlijk niet meer nodig. De overvaller, luid scheldend, ligt op de vloer en kan niet meer lopen. De agenten brengen hem weg en vragen de eigenaar, mama en tante Sita om met de kinderen naar het politiebureau te komen. Ook enkele klanten die alles hebben meegemaakt, moeten mee.

Anand is de held van de dag. Iedereen klapt hem op de schouders. De eigenaar zegt dat hij een dappere jongen is.

Als ze op het politiebureau aankomen, wordt het procesverbaal opgemaakt. Anand vertelt vanaf het be-

[p. 61]

gin toen Nita begon te gillen. De andere getuigen vullen aan als hij iets is vergeten.

Niet lang daarna komen de agenten met Michel. Ze zijn nog langs het hospitaal geweest om zijn been te laten behandelen. Hij strompelt het bureau binnen, luid protesterend dat hij onschuldig is. Maar Nita verklaart dat ze er heel zeker van is dat hij het geld heeft gestolen. Hangende het onderzoek wordt Michel achter slot en grendel gezet.

Daarna mogen de getuigen het bureau verlaten. Tante zet mama, Anand en Nita voor het hotel af en rijdt door naar huis. Nu is het wachten op papa. Ze kijken elke keer op hun horloge. Hoe graag willen ze hem toch vertellen dat de dief gepakt is.

‘Als we wisten wie hij allemaal moest bezoeken, hadden we hem daar geprobeerd te bellen’, zegt Anand.

‘Het is bijna etenstijd, kinderen. Papa kan elk moment hier zijn.’

Maar papa is juist vandaag extra laat. Hij is nog even langs het politiebureau gereden en heeft inmiddels al gehoord dat de dief gepakt is. Nu rijdt hij zo snel hij maar kan naar het hotel. Hij is erg ongerust alhoewel de inspekteur hem herhaaldelijk heeft verzekerd dat Anand niets is overkomen.

De kinderen horen een tik. Gauw openen ze de deur. Papa ziet drie lachende gezichten. ‘Ik ben blij dat jullie niets is overkomen’, zegt hij terwijl hij op Anands schouder slaat.

‘Heeft hij ondertussen al bekend?’ vraagt mama.

‘Nee’, schudt papa zijn hoofd, ‘maar ik denk wel dat hij het zal doen. De getuigenis van Nita is doorslag-

[p. 62]

gevend. Ik ben blij dat ze hem herkend heeft.’ Papa knuffelt Nita, voordat ze naar de eetzaal gaan.