Avonturen in Nickerie

[p. 55]

Hoofdstuk 13
Verdwaald

De volgende morgen vroeg vertrekt papa. Mama en de kinderen maken zich klaar en gaan ontbijten. Daarna zitten ze nog een beetje op het balkon voordat tante Sita komt. Ze rijden met haar mee.

Het is erg druk op de markt. Ze kunnen van alles en nog wat vinden. Zelfs de artikelen die schaars zijn in Paramaribo, zijn hier volop te krijgen, maar alleen zijn ze peperduur. Het valt mama op dat er nauwelijks bladgroente te koop wordt aangeboden.

‘Wat is dit voor een vrucht?' vraagt Anand na een poosje.

‘Dat is een granaatappel.’

‘Nita, kijk eens ...’ Hij keert zich om. ‘Mama’, roept hij paniekerig uit. ‘Waar is Nita?’ Mama schrikt hevig. Ze is er helemaal ondersteboven van. ‘O, hemeltje, waar is ze nu gebleven?’

‘Rustig, rustig’, zegt tante Sita. ‘Geen paniek. Laten we met zijn allen in verschillende richtingen zoeken. Over een kwartier zien we elkaar bij de auto, met of zonder haar.’

Maar als ze na die vijftien minuten weer bij elkaar komen, blijkt dat niemand Nita gevonden heeft.

‘Laat ons naar het politiebureau gaan om aan te geven dat Nita vermist wordt’, zegt tante Sita. ‘Hoe kan een kind van bijna elf op de markt verdwalen? Misschien is er wat gebeurd.’

[p. 56]

Ondertussen loopt Nita op de markt. Ze zag een heel grote en vreemde vrucht. Ze vroeg de verkoopster wat het was en kreeg te horen dat het een guave was. Zo'n grote had ze nooit eerder gezien. En toen ze mama wilde vragen om die voor haar te kopen, zag ze mama noch Anand noch tante Sita meer.

Eerst loopt ze een beetje rond, maar na een poosje raakt ze in paniek. De markt ziet er overal hetzelfde uit. Nita weet niet dat de markt uit twee hallen bestaat. Elke hal is weer onderverdeeld in twee delen. Ze rent van de kant naar de andere. Soms vraagt ze: ‘Heb je mijn mama gezien?’ en zonder op het antwoord te wachten, rent ze door. Nita begint te huilen. Een mevrouw ziet haar snikken en houdt haar staande. ‘Wat is er kind? Is er wat gebeurd?’

‘Ik ben verdwaald. Ik kan mijn moeder niet vinden.’ De mevrouw houdt Nita vast, maar ze rukt zich los en rent weer verder. Ze komt buiten de markt, maar alles is vreemd voor haar. Ze rent naar achteren. Hier ruikt het sterk naar vis. Ze loopt gauw weer de markt binnen.

‘Mama!’ gilt Nita nu. ‘Mama!’ Maar haar moeder hoort haar niet, want het is heel druk op de markt. Een andere mevrouw houdt haar vast. ‘Kindje toch, ben je verdwaald?’

Snikkend knikt Nita.

‘Zal ik je naar het politiebureau brengen?’

Er komen een heleboel mensen om ze heen staan. Anand, die nog op de markt was, ziet de drukte. Hij wilde niet mee naar het politiebureau en is maar blijven rondlopen. Hij rent naar de groep mensen toe.

[p. 57]

‘Nita!’ roept hij uit. Nita hoort de stem van haar broer! Ze is zó blij hem te zien. Maar ook Anand is blij dat hij haar heeft gevonden. Hij houdt haar om haar middel en draait met haar in het rond. Boem! Daar liggen ze beide op de grond. Nita is veel te zwaar voor hem. Lachend staan ze op. De omstanders lachen mee.

Opgelucht slaat Anand een arm om de schouders van zijn zusje. Samen lopen ze naar het politiebureau waar tante Sita en mama nog zijn.

Wat zijn ze blij dat Nita terecht is. Maar toch krijgt Nita een flinke uitbrander dat de tranen haar in de ogen schieten. Want mama vindt dat ze groot genoeg is om bij de anderen te blijven. Ze hoeven niet speciaal op haar te letten.

Samen lopen ze naar de markt terug. Tante Sita koopt de guave voor Nita en een heleboel fruit, pakjes koek en bananen, cassave, zoete patat en zoute vis om heri-heri te maken, ook blom, gele pesi en kouseband voor de roti's. Beladen komen ze bij de wagen terug. Al die tijd is Anand naast Nita blijven lopen. Hij liet haar geen moment alleen.

‘Zo’, zegt tante Sita. ‘Laten we nog even naar dat grote warenhuis gaan. Ik moet nog wat keukendoeken kopen.’ Ze lopen naar de winkel schuin tegenover de markt.

‘Nita’, zegt Anand, ‘je mag alleen rondlopen. Als je weer mocht verdwalen, moet je maar bij de ingang gaan staan. Dan vinden we je wel.’ Lachend luistert mama. ‘Ja’, knikt ze, ‘Anand heeft gelijk.’

Maar Nita loopt met Anand mee. Hij bezoekt de

[p. 58]

afdeling waar de fietsen worden verkocht die hij zó graag wil hebben. Hij strijkt over het zadel, speelt een beetje met de remmen en loopt daarna zuchtend weg. Hij brengt Nita naar de afdeling waar er boeken worden verkocht en koopt er één voor haar. Samen lopen ze naar de kassa. Anand staat in de rij om te betalen, terwijl Nita iets verder op hem wacht. Ze zien mama en tante met de eigenaar van de winkel praten bij de tweede kassa niet ver van Nita.

Een man komt bij de tweede kassa in de rij staan. Nita kijkt naar hem. Zijn linkeroog is verminkt en zijn linker mondhoek hangt naar beneden. Hij ziet Nita staan en kijkt strak naar haar. Nita herkent hem.

Hij is de dief! Het is net alsof ze het mes weer tegen haar keel voelt. Ze grijpt naar haar keel.

De man merkt aan de reactie van Nita dat ze hem herkend heeft. Hij heft een hand op en maakt een beweging alsof hij zijn keel wil afsnijden! Op dat moment begint Nita te gillen!