Avonturen in Nickerie

[p. 49]

Hoofdstuk 12
Bij oom en tante

Tegen zeven uur 's avonds staan ze klaar voor vertrek. Papa rijdt eerst langs het politiebureau om te vragen of er nog nieuws is. Maar jammer genoeg heeft de politie de dief noch het geld kunnen vinden. Mistroostig komt papa terug. Voordat mama hem iets kan vragen zegt hij: ‘Geen nieuws.’ Hij start de wagen en ze vervolgen hun weg. Ze moeten wel een half uur rijden voordat ze bij oom en tante zijn. De weg is ook zeer slecht.

Onderweg wijst mama: ‘Kijk, hier begint het bedrijf van oom John. Hij heeft nu zijn eigen droger en pellerij.’

‘Waw’, roept Nita uit. ‘Ik zie daar een vliegtuigje.’

‘Ja’, knikt mama, ‘daarmee zaait hij de rijstvelden in.’

‘Zal ik ook rijstboer worden?’ vraagt Anand.

‘Dat gaat niet zo gemakkelijk. Waar moet jij de grond vandaan halen? Tante Sita heeft dit bedrijf geërfd van haar vader toen hij overleed. Oom John heeft heel hard moeten werken om het tot een bloeiend bedrijf te maken,’ zegt mama. ‘Je moet sterke zenuwen hebben om dit werk te kunnen doen. Toen oom John pas met dit werk begon, heeft tante Sita keihard moeten meewerken. Tegenwoordig hoeft het niet meer, zij zorgt nu voor de kinderen en het huishouden. Kijk, daar is het huis al.’

[p. 50]

‘Jeetje’, zucht Nita van bewondering. ‘Ze wonen in een kasteel.’

Oom staat al op de uitkijk. Hij schudt papa en Anand de hand en slaat mama op haar schouders. Daarna slaat hij zijn arm om Nita's schouders en vraagt haar of ze okay is. Lachend knikt Nita.

‘Zo mag ik het horen’, zegt oom John en hij loopt samen met de anderen naar binnen. De begroeting is warm en al gauw zijn ze druk in gesprek. Nita en Anand maken kennis met Bennie en Arti. De kinderen gaan op het balkon. Arti is heel verlegen. Maar de drie anderen praten honderduit. De ouders zitten in de huiskamer. Uiteraard wordt ook over de diefstal gesproken.

‘Het grootste deel van het verloren geld heb ik al verdiend’, zegt papa. ‘Dus heb ik maar een kleine schuld over.’

‘Maar’, zegt oom John, ‘als het geld niet was gestolen, kon je iets anders ermee doen.’

‘Ja’, knikt mama, ‘we zouden ons huis repareren.’

‘Ach ...’, zucht papa.

Ondertussen vertelt Bennie dat hij na zijn studie samen met zijn vader in het bedrijf zal werken. Hij is erg geïnteresseerd in de zwampdozer, want hij kon niet mee naar de demonstratie. Hij moest in de pellerij werken. Nita op haar beurt vertelt in geuren en kleuren hoe Michel haar had bedreigd toen hij in het kantoor van meneer Singh was. Later vertelt Anand dat papa en Nita in het kanaal waren gevallen en dat ze achterna waren gezeten door een kaaiman.

‘Nita gilde als een mager varken’, plaagt Anand. Nita

[p. 51]

zegt niets. Anand heeft makkelijk praten, denkt ze. Ik zou wel willen weten wat hij zou doen als twee kaaimannen hem achterna zouden zitten. Ik was doodsbang en zou zoiets nooit meer willen meemaken. Ze kijkt bewonderend naar haar mooie nicht. Nita draait haar lange, dikke en krullige vlechten terwijl ze naar de anderen kijkt.

‘Over kaaimannen gesproken’, zegt Bennie. ‘Ik ben ook eens achterna gezeten door eentje.’

‘Hoe is het afgelopen?’ vraagt Anand belangstellend aan zijn nicht.

‘Hij moest in een boom klimmen en wachten tot het beest het kanaal inging’, antwoordt ze verlegen.

‘Zijn er wel kaaimannen in Bigi Pan?’ vraagt Anand.

‘Papa zegt dat wij een tochtje daar naar toe kunnen organiseren.’

‘Dát lijkt me een goed idee’, knikt Bennie. ‘We vertrekken vroeg en kunnen de hele dag wegblijven. Tante en mama kunnen met de meisjes in het hutje achterblijven en wij kunnen met onze vaders gaan vissen.’

‘Wat!’ reageert Nita. ‘Waarom mogen Arti en ik niet mee?’

‘Omdat het mannenwerk is’, antwoordt Anand.

‘Poeh’, merkt Nita op.

Lachend lopen ze met zijn allen naar binnen om de ouders te vragen of ze nog naar Bigi Pan zullen gaan. Papa en oom zijn wel voor het plannetje te vinden.

‘Ik voel er wel veel voor’, antwoordt mama. ‘Maar Nita is nog ziek. Zal het niet te vermoeiend voor haar

[p. 52]

zijn? Want we moeten de Nickerierivier oversteken in een motorbootje. Theo, je kinderen zijn geen lieverdjes. Straks valt er nog een in de rivier.’

‘Ach welnee’, merkt tante op. ‘We maken er een rustige dag van. We kleden Nita extra warm. Als we vroeg vertrekken, kunnen we heel mooie vogels en reptielen zien. De natuur is daar prachtig.’

‘Reptielen’, roept mama uit. ‘Niets voor mij.’

‘Ja, maar ze doen niets. Ze zijn heel hoog in de bomen in zulke mooie kleuren.’

‘Ach mama’, zegt Anand, ‘ik wil zo graag ernaar toe. En Nita ook. Of ben je bang, Nietje?’

‘Helemaal niet’, antwoordt deze.

‘Het is goed, het is goed. Ik zal geen spelbreekster zijn’, zegt mama lachend.

‘Hoera!’ gillen Nita en Anand.

‘Zie je wat ik bedoel?’ zegt mama.

‘Ach, laat de kinderen toch’, zegt tante Sita.

‘Maar wanneer willen jullie ernaar toe?’ vraagt oom John.

‘Overmorgen als het jou schikt’, antwoordt papa.

‘Want morgen moet ik beschikbaar zijn voor degene die een machine wil bestellen.’

Uitvoerig wordt het plan besproken. Tante Sita maakt een afspraak met mama om morgen met haar naar de markt te gaan. Ze moet nog het een en ander aanschaffen voor de tocht. Oom John zegt dat hij voor de boten zal zorgen.

‘Zo, dat is dan geregeld’, zegt papa. ‘Het is tijd om te vertrekken.’

‘Nee hoor, jullie moeten nog eten. Roti met lams-

[p. 53]

vlees.’

‘Ach, ach’, zucht mama, ‘ons middagmaal bestond uit roti met doksavlees.’

‘Ja, maar dat is allang verteerd’, zegt oom John.

Ze gaan met zijn allen aan tafel. Anand en Nita eten alleen een stuk vlees. Ze kunnen echt niet veel op.

‘Lusten jullie niets anders dan dat? Eten jullie dan. Ik vind dat jullie veel te mager zijn. Kijk naar Bennie en Arti. Daar zie je tenminste vlees op hun botten,’ zegt tante Sita. ‘Hier, neem een bara.’ De andere kinderen lachen.

‘Ik ben veel te dik’, zegt Arti. ‘Ik moet minder eten.’ Nita schudt haar hoofd. ‘Ik lust echt niets. Ik heb zo'n slaap’, gaapt ze.