Avonturen in Nickerie

[p. 45]

Hoofdstuk 11
De demonstratie

De volgende morgen is iedereen vroeg wakker. Gelukkig is Nita weer bekomen van de schrik. Ze neemt haar medicijn in.

‘Wat gaan jullie vandaag doen?’ vraagt papa aan de anderen tijdens het ontbijt. ‘Gaan jullie naar de markt of gaan jullie winkelen?’

‘Voor winkelen hebben we geen geld’, zegt mama.

‘We moeten het nu zuinig aan doen.’

‘Mogen wij met jou mee, papa?’ vraagt Anand.

‘Ja’, knikt mama. ‘Dat zou leuk zijn.’ De hotelhouder komt even bij ze staan en vraagt of ze tevreden zijn met de kamers.

‘Wel’, zegt mama. ‘Het toilet in de kamer van de kinderen doet het niet. En in de ochtenduren is de airco in onze kamer uitgevallen. Het was snikheet in de kamer, want wij durfden de ramen niet te openen omdat er dan muskieten zouden binnenkomen.’ De man belooft de mankementen in orde te maken en hij loopt weg.

‘Mama’, zegt Anand, ‘je bent lastig.’ Mama kijkt heel verontwaardigd. ‘Ik heb een eerlijk antwoord gegeven op zijn vraag. De maatschappij betaalt maar voor één kamer. Wij moeten zelf voor de tweede kamer betalen. Het toilet in jouw kamer doet het toch helemaal niet?’

‘Rustig, rustig’, zegt papa. ‘Ik denk wel dat hij het

[p. 46]

toilet en de airco zal laten repareren.’

Na het ontbijt staan staan mama en de kinderen buiten. Papa komt ook al aan. Ze stappen gauw in de auto en rijden naar het bedrijf van meneer Singh. Ze zien dat de boomstam is weggehaald. Papa rijdt netjes om en parkeert zijn wagen bij de andere wagens die er al staan.

‘Waw’, zegt Anand, ‘kijk eens naar al die geweldige dure auto's.’ De plaats is mooi versierd. Er is een afdakje gebouwd en er is een spreekstoel. Papa, mama en de twee kinderen worden naar hun plaatsen gebracht. Er komen nog meer mensen aan, meer mannen, maar er zijn ook veel vrouwen bij. De tent is bijna vol.

‘Op wie wordt er gewacht?’ fluistert Anand.

‘Op de districtscommissaris. Deze machine is de eerste in Suriname. Het gebruik ervan is een hele verbetering voor de rijstbouw. En meneer Singh is er zo trots op dat hij er een officieel tintje aan heeft gegeven’, vertelt papa.

Eindelijk komt de d.c. er aan. Meneer Singh heet zijn gasten welkom. Daarna moet papa naar voren gaan en hij vertelt welke voordelen de boeren zullen hebben als ze zo'n machine in hun bedrijf hebben. Hij legt ze uit dat de zwampen die nu vol bos zijn, met deze Caterpillar zwampdozer ontbost kunnen worden zodat ze na inpoldering, als rijstvelden gebruikt kunnen worden.

Daarna moet ook de d.c. wat zeggen. Hij zegt dat hij er trots op is dat een inwoner van het distrikt waar hij d.c. is, zo'n vooruitziende blik heeft gehad en de

[p. 47]

durf heeft getoond om zo'n machine aan te schaffen.

Na een drankje gaan de gasten naar de machine toe. Trots start meneer Singh de machine en hij rijdt ermee naar de zwamp om te tonen dat die machine niet blijft vastzitten. De andere boeren zijn erg geïnteresseerd. Ze stellen papa een heleboel vragen. Papa wenkt meneer Singh en hij laat de andere boeren het een en ander zien. Ze mogen ook proberen ermee te werken. Niet lang daarna beginnen de bestellingen binnen te komen. Wel zeven machines moet papa nog leveren. Daarna worden er hapjes en drankjes rondgebracht.

‘Krijg ik die mountainbike nog?’ fluistert Anand in mama's oor. Mama haalt haar schouders op. ‘Ik weet het niet.’ Anand kijkt teleurgesteld, maar hij begrijpt het wel en zegt niets meer. Hij gaat maar met oom John een babbeltje maken.

Tegen één uur vertrekken de mensen.

‘Het is een succesvolle dag geweest’, glundert papa.

‘Een deel van het verloren geld heb ik al terugverdiend met de bestellingen. En meneer Singh heeft gezegd dat hij zich schuldig voelt om wat er gebeurd is, dus heeft hij beloofd mij een gedeelte voor te schieten tot de dief gepakt is.’

‘Dát is tof van hem!’ roepen Nita en Anand blij uit.

‘Kom’, zegt papa, ‘laten we gauw gaan eten.’

Ze rijden met meneer Singh naar zijn huis, samen met de d.c. en nog enkele anderen. Hier wacht hen een feestmaal: rijst met doksa-vlees in kerrie klaargemaakt, bara, phulawri, te veel om op te noemen.