Avonturen in Nickerie

[p. 41]

Hoofdstuk 10
Op het politiebureau

Op het politiebureau vertelt papa alles aan de inspekteur van politie. Als hij uitverteld is, vraagt meneer Singh: ‘Mag ik het foto-album van u?’

De inspekteur haalt het uit een kast en geeft het aan een agent die Nita roept.

‘Is hij de dief?’ vraagt hij bij de eerste foto. Nita schudt haar hoofd ontkennend. Meneer Singh en de agent gaan van het ene blad naar het andere. De anderen kijken vol spanning toe. Een heleboel bladzijden verder, schrikt Nita. Ze stoot het album heftig van zich af.

‘Is hij de dief, kind?’ vraagt meneer Singh.

‘Ja, ja’, zegt ze met een bevende stem en ze houdt haar keel vast.

Mama gaat gauw naar haar toe. Meneer Singh knikt bedachtzaam. ‘Toen ze zei een man met een oog dat lelijk keek, vermoedde ik al dat het Michel was. Hij heeft eens een kapwond gehad van zijn linkeroog tot naar zijn kin. Een oogspier is beschadigd, zodat het oog en de mond verminkt zijn.’ Een agent is ondertussen al met het adres van Michel bij de inspekteur.

‘Huiszoeking!’ brult deze. Papa en meneer Singh gaan mee.

‘Hij is gewapend en hij is erg gevaarlijk’, zegt de inspekteur tegen Anand die ook mee wil. Mama, Nita en Anand besluiten naar het hotel te lopen. Het is

[p. 42]

toch niet ver van het politiebureau.

Het is een heldere avond. Maar mama heeft geen oog ervoor. Ze ziet en ruikt de mooie waterlelies niet die in het kanaal in volle bloei zijn. De twee kinderen ook niet.

‘Was je bang, Nita, toen die dief het mes tegen je keel drukte?’ vraagt Anand.

‘Heel erg’, verzekert ze hem. ‘Maar ik was nog banger toen hij later het pistool tegen mijn slaap drukte en het pistool “klik” deed.’ Mama stopt en drukt Nita tegen zich aan. ‘Niet meer aan denken, schatje. Het is al voorbij. Anand, houd je mond nu. Denk eens aan het geld. Als papa het niet terugvindt, moet hij dat geld zelf storten. De firma zal stellen dat hij niet voorzichtig genoeg was. Als ik het kantoor niet was uitgelopen, was het misschien niet gebeurd.’

‘Mama’, zegt Anand, ‘dan had die dief jou en Nita doodgeschoten.’ Mama zegt niets, want ze zijn al bij het hotel.

Als de twee kinderen in bed liggen, belt mama oma op om haar te vertellen dat het geld van papa gestolen is. Wat vindt oma het erg.

‘Zeg hem voorzichtig te zijn’, dringt oma aan. ‘Stel je eens voor dat er iets met hem gebeurd. Is Nita nu helemaal in orde? Kan ik haar even spreken?’ Maar mama vertelt dat de kinderen al in bed liggen.

Na bijna twee uren komt papa terug.

‘En?’ vraagt mama. Moedeloos schudt papa zijn hoofd. ‘Zijn moeder was alleen thuis. Ze zegt dat hij de hele dag niet thuis is geweest.’ Papa gaat met zijn hoofd in zijn handen op de rand van het bed zitten.

[p. 43]

‘Vijf ton’, mompelt hij, ‘hoe zal ik het ooit terug kunnen betalen?’ Mama zegt niets. Ze zet een hand op zijn schouders. Zuchtend staat papa op. ‘Hoe gaat het met Nita?’

‘Goed’, zegt mama. ‘Ze slaapt. Ik hoop dat ze deze nare ervaring gauw zal vergeten.’ Papa zegt niets en gaat in bad.

De telefoon rinkelt. Mama neemt op.

‘John!’ roept ze uit. ‘Ja, zeg maar niets. Wij zijn erg gemeen. Maar wij hebben helemaal geen tijd gehad om bij je langs te komen of je ook maar te bellen. Hoe gaat het met Sita en de kinderen?’ Mama babbelt verder.

‘Wie is het?’ wil papa vanuit de badkamer weten.

‘John’, roept mama hem toe. Als papa uit de badkamer komt, heeft mama oom John al alles verteld wat er die dag zoal gebeurd is.

‘Ik kom direkt’, zegt oom John.

‘Het is al zo laat, we kunnen toch niets meer doen’, zegt mama.

Maar oom John staat erop om toch langs te komen. Hij geeft mama eerst een stevige brasa. Daarna schudt hij Anand, die slaapdronken uit zijn kamer komt, de hand.

‘Dogla’, zegt hij tegen papa, en papa krijgt ook een stevige handdruk en daarna een klap op zijn schouders. ‘En waarom logeren jullie in het hotel? Had ik je niet reeds gebeld in de stad en gezegd dat mijn huis groot genoeg is om jullie allemaal te herbergen?’ moppert hij.

‘Ach, John’, zegt mama. ‘Theo moet zo nu en dan

[p. 44]

mensen ontvangen. En dit hotel ligt centraal. Wij zouden jullie steeds storen.’

‘Je weet dat het niet zo is’, antwoordt oom John.

‘Maar vertel eens wat er met het geld is gebeurd.’ Dat wordt in geuren en kleuren door papa verteld.

‘Luister eens’, zegt oom John. ‘Maak je niet te veel zorgen. Als dat geld niet terechtkomt en de maatschappij vindt dat je het geld moet betalen, zal ik je een deel ervan wel lenen.’

‘Maar John’, zegt mama, ‘het is niet vijf gulden, maar vijfhonderdduizend gulden.’

‘Jaja’, knikt oom John, ‘ik heb het wel gehoord. Ik mag toch ook iets voor jullie doen?’

Anand, die voor de t.v. zit, kijkt met grote ogen toe. Ook papa is sprakeloos. ‘Dat kan ik echt niet aannemen’, zegt hij.

‘Ach man’, antwoordt oom John en hij staat op.

‘Denk eraan, morgenmiddag verwacht ik jullie’, zegt hij tegen mama en Anand. ‘En jou zie ik wel op die demonstratie’, zegt hij tegen papa die hem uitlaat.

Anand kruipt weer in bed terwijl mama en papa ook eindelijk in bed stappen. Het duurt wel een hele poos voordat ze in slaap vallen. Ze denken aan het geld en wat ze moeten doen om het terug te betalen.