Avonturen in Nickerie

[p. 35]

Hoofdstuk 9
Vraagtekens

Papa en de anderen nemen plaats in het kantoortje. De voorman brengt wat te drinken voor ze. Daarna is het tijd voor de arbeiders om naar huis te gaan. Papa vraagt aan meneer Singh of hij geen last heeft van de kaaimannen en of hij ze niet kan uitroeien.

‘Nee’, antwoordt deze, ‘het kanaal loopt dwars door de zwamp en de beesten zwemmen het kanaal in. Vaak schieten we ze dood, maar het zijn er teveel.’

‘U moet die boomstam weghalen’, zegt mama. ‘Een keertje zal het verkeerd aflopen als iemand in het kanaal valt en er toevallig een kaaiman daar zwemt. Als die stam weg is, zal iedereen verplicht zijn de lange weg te volgen.’

‘U hebt gelijk’, knikt meneer Singh.

Na het drinken, lopen Anand, Nita en mama naar buiten, terwijl de twee heren in het kantoor achterblijven. Nita klimt op een Massey Ferguson maaidorser terwijl mama een foto van haar maakt.

‘Waarvoor dient zo'n machine?’ vraagt Nita.

‘Om de padi te oogsten’, legt mama uit.

‘Anand!’ roept papa die in de deuropening van het kantoor staat, ‘kun je mijn tas uit de wagen voor mij brengen?’ In het kantoor zegt papa: ‘Pak een kwitantieboek en schrijf een kwitantie uit.’ Gewillig doet Anand dat.

Als hij bij mama terugkomt, zegt hij: ‘Mama, we

[p. 36]

zijn rijk! Papa heeft vijfhonderdduizend, dat is vijf ton, een half miljoen, van die heer gehad. Krijg ik nu die mountainbike? Hij heeft zó'n bundel met geld’ en hij spreidt zijn armen wijd uit.

‘Hahaha’, lacht mama, ‘dat geld is niet allemaal van papa. Het grootste deel moet hij aan de maatschappij geven. Hij krijgt een bepaald percentage van het geld. Als er morgen meer mensen zo'n machine bestellen, krijg jij die fiets zeker.’

‘Tjee, ik dacht dat al het geld van papa was.’

‘Anand, mag ik zo nu en dan op je fiets?’ vraagt Nita.

‘Als ik die fiets krijg mag jij zeker erop. Maar ... je moet heel voorzichtig ermee zijn’, zegt Anand.

Mama zegt: ‘Hoe kan die man zoveel geld bij zich houden? De afspraak was dat hij het geld op papa's rekening zou storten.’

Papa en meneer Singh komen uit het kantoor. Ze lopen naar verschillende machines waarmee meneer Singh problemen heeft. Anand loopt ook mee, hij heeft veel belangstelling voor de techniek. Meneer Singh vertelt wat er zoal aan de machines mankeren en papa legt dan uit wat er gedaan moet worden.

‘Ha ... ha ... hatsjie’, niest Nita.

De anderen kijken om.

‘Laat haar in het kantoor liggen. Ze heeft zeker kougevat’, zegt meneer Singh. Eerst wil Nita niet maar ze begint het koud te krijgen. Ze gaat met mama in het kantoor. Nita voelt ook een beetje warm aan. Het wordt steeds erger. Op het laatst rilt ze van de kou. Haar tanden klapperen tegen elkaar.

Mama loopt naar buiten. Ze gaat papa roepen om

[p. 37]

Nita naar de dokter te brengen. Ze ziet hem nergens. Hij is helemaal aan de andere kant om de plaats van de demonstratie te inspekteren. Ze loopt ernaar toe. Anand ziet haar en loopt haar tegemoet.

‘Wat is er, mama?’ vraagt hij.

‘Vraag papa of hij komt. Nita voelt heel warm aan. Ze is ziek.’ Mama loopt snel naar het kantoor terug.

Als ze bij Nita aankomt, schrikt ze hevig. Nita zit op de sofa en huilt met gierende uithalen. Het zweet stroomt van haar voorhoofd naar beneden. Mama neemt naast haar plaats.

‘Wat is er kind? Wat is er gebeurd? Heb je ergens pijn?’ Maar Nita zegt niets. Ze blijft huilen en is niet te bedaren.

‘Theo! Theo!’ gilt mama. Papa, die al op weg was naar het kantoortje, rent naar haar toe. De anderen doen hetzelfde.

‘Er is wat met Nita aan de hand. Ik breng haar naar de dokter.’ Maar papa wil natuurlijk ook mee. Hij helpt Nita in de wagen. Daarna geeft hij meneer Singh een hand. Hij haast zich naar het kantoortje en pakt zijn tas. Mama heeft de wagen ondertussen al gestart. Papa neemt snel plaats achter het stuur en ze rijden weg.

‘Ik kom vanavond nog langs’, zegt meneer Singh. Papa knikt en steekt zijn hand op. Anand kijkt naar buiten maar hij heeft geen aandacht voor wat hij ziet. Hij vraagt zich af wat Nita scheelt. Er moet iets ernstigs gebeurd zijn. Ze is altijd vrolijk en ze huilt bijna nooit.

Als ze bij de dokter aankomen, mag papa gelijk

[p. 38]

met Nita naar binnen. Ze blijft huilen. Mama vertelt de dokter dat ze denkt dat Nita heeft kougevat omdat ze in het kanaal was gevallen.

‘Shock’, zegt de dokter. ‘Ze heeft een shock.’

‘Shock!?’ roepen papa en mama tegelijk verbaasd uit.

‘Maar nadat ze uit het water was gehaald, was ze heel normaal’, zegt mama. ‘Later pas begon ze te niezen en te rillen.’

‘Ze heeft wel kougevat’, zegt de dokter, ‘maar ze is nu in een shocktoestand.’ Hij geeft Nita een spuitje.

‘Ze zal ervan slapen en als ze wakker wordt zal ze wel gekalmeerd zijn en vertellen wat er gebeurd is.’

Mama betaalt hem. Daarna rijden ze naar het hotel terug.

Nita wordt door papa naar binnen gedragen. Mama en Anand lopen bezorgd mee. Mama blijft bij Nita's bed zitten. Anand gaat naar de televisie kijken en papa ruimt het een en ander op. Hij gaat ook voor de t.v. zitten maar na een poos zegt hij: ‘Ik denk dat ik maar wat ga werken.’ Hij pakt zijn tas en opent die.

‘W...w...waaat? W...w...waar?’ stottert hij en hij staat op.

‘Wat is er gebeurd?’ vraagt mama.

‘Het geld ... het geld is verdwenen!’ roept papa uit.

‘Hoe kan dat nu? Waar zal het gebeurd zijn? Bij de dokter toen wij binnen waren?’

‘Niemand is toen in je tas geweest, papa’, merkt Anand op. ‘Ik zat in de wagen en ben helemaal niet eruit gestapt.’ Papa haalt alles uit zijn tas. Een voor een schudt hij de spullen eruit.

‘Dat geld zat toch in een enveloppe. Je zou het direkt

[p. 39]

zien als het er nog was’, zegt mama. ‘Iemand heeft het gestolen. Wie zal de dief zijn? Hoe en waar is het geld verdwenen?’

Nita wordt wakker en begint weer te snikken. Mama gaat bij haar zitten.

‘Wat is er toch, Nietje?’ vraagt ze.

‘De dief ... de dief’, snikt Nita, ‘die enge man ...’

Papa is in een paar stappen bij haar. ‘Welke dief, Nita?’

Er wordt op de deur geklopt. Anand doet open. Het is meneer Singh. Hij kijkt heel verbaasd, want hij ziet aan de gezichten dat er iets ergs is gebeurd.

‘Is uw dochter heel erg ziek?’ vraagt hij.

‘Ze had een shock’, vertelt mama zenuwachtig, ‘en ik denk dat ...’

‘Dat geld is gestolen’, onderbreekt papa haar.

‘Wat!’ is de reactie van meneer Singh.

‘En mijn dochter heeft de dief zeker gezien’, zegt papa.

‘Hij had een lang mes’, huivert Nita. ‘En een pistool. Hij hield dat mes tegen mijn keel.’ En de tranen beginnen weer te rollen over Nita's wangen. Ze beeft weer.

‘Je bent veilig bij ons’, sust mama haar.

‘Hoe zag de dief eruit?’ vraagt Anand.

‘Lelijk’, antwoordt Nita.

‘Lelijk?’ herhaalt meneer Singh.

‘Was hij oud Nita, of jong?’ vraagt papa.

‘Ik weet het niet’, aarzelt ze.

‘Vertel eens, kind’, vraagt mama. ‘Vertel alles vanaf het begin.’

[p. 40]

‘Toen mama mij alleen liet, ging de deur die in de hoek is, open en een man kwam het kantoortje binnen. Hij had een zakdoek gebonden voor zijn gezicht. Hij had een pistool in zijn hand. Ik wilde schreeuwen maar hij sprong naar me toe en hield zijn hand op mijn mond. Als je schreeuwt, snijd ik je keel af, zei hij. Hij stopte het pistool in zijn zak en trok een mes uit zijn broekband en hield het tegen mijn keel.’

‘En toen?’ vraagt mama.

‘Hij ging naar het bureau waar papa's tas was, maakte die open, pakte de enveloppe en ging weg. Hij zei: ‘Als je stil blijft doe ik je niets.’

‘Gebruikte hij dezelfde deur?’ vraagt meneer Singh.

‘Nee’, schudt Nita haar hoofd, ‘hij liep naar buiten.’

‘Die andere deur geeft toegang tot mijn magazijnruimte. De dief had zich dus daar verscholen’, zegt meneer Singh.

‘Waarom zeg je dat die man lelijk was, kind?’ wil papa weten.

‘Zijn ene oog keek zo lelijk’, antwoordt Nita.

‘Bedoel je dat hij scheel is?’ vraagt mama verder.

‘Nee ...ee’, aarzelt Nita. ‘Het was iets anders.’

‘Voel je je al een beetje beter?’ vraagt meneer Singh. Nita knikt van ja. ‘Dan zullen we naar de politie gaan’, zegt hij. ‘Rijden jullie maar met mij mee.’