Avonturen in Nickerie

[p. 29]

Hoofdstuk 8
Een onverwacht bad

Anand springt direkt op zijn bed om het uit te proberen.

‘Wat een grote kamer’, merkt Nita op. ‘Kijk, er is ook een koelkast’, en ze maakt de deur open. ‘Soft, stroop, sinaasappels en ook chocolade’, somt ze op.

‘Helpen jullie mij een handje’, zegt mama. Er is een tussendeur zodat de kinderen direkt in de andere kamer kunnen komen. Nita en Anand helpen mama de kleren en andere spullen op de juiste plaats te zetten, terwijl papa bezig is te bellen. Na het gesprek zegt hij: ‘Ik moet na het eten naar een rijstbedrijf. Morgen vindt de demonstratie van de nieuwe Caterpillar zwampdozer reeds plaats. Ik moet gaan kijken of alles geregeld is en of de plaats geschikt is ervoor.’

‘Een zwampdozer?’ vraagt Anand vol belangstelling.

‘Ja’, knikt papa. ‘Zo'n machine is speciaal voor de zwampen gemaakt. Ze hebben bredere rupskettingen dan de normale dozers.’

‘Waarom hebben ze bredere rupskettingen?’ vraagt Nita.

‘Anders zouden ze in de zwampen blijven vastzitten’, legt papa uit.

‘Ik zou die machine graag willen zien’, zegt Anand.

‘Mag ik mee?’

‘En ik?’ vraagt Nita.

‘Staartje wil ook mee’, moppert Anand.

[p. 30]

‘Willen jullie niet liever gaan wandelen?’ vraagt papa. ‘Misschien kunnen jullie tante Sita direkt bellen en haar vragen jullie op te halen.’

‘Nee, dat zullen we vanavond doen’, zegt mama.

‘Een rijstbedrijf en een zwampdozer van dichtbij zien, lijkt mij interessanter’, zegt Anand.

‘Zijn er daar nog andere grote machines?’ vraagt Nita. ‘En mag ik op één van ze een foto maken?’

‘Ja, je mag’, belooft papa. ‘Laten we nu gaan eten.’

De hoteleigenaar komt in de eetzaal en brengt ze persoonlijk naar hun tafel. Daarna vraagt hij of ze iets speciaals willen.

‘Wel’, aarzelt mama. ‘Wat staat er op het menu?’

‘Wij hebben kwi-kwi ...’ Hij is nog niet uitgesproken of de kinderen zeggen: ‘Kwi-kwi, dat lusten wij wel.’

‘Ja’, beaamt mama, ‘kwi-kwi is wel goed.’ De meneer geeft de bestelling door en komt nog een praatje met papa maken. Als het eten wordt opgediend, trekt hij zich terug. De kinderen kunnen hun ogen niet geloven als ze de kwi-kwi's zien.

‘Ik heb nooit zulke grote vissen gezien’, zegt Anand.

‘Nee, zulke grote hebben we niet meer in de stad.’

Na het eten kunnen ze vertrekken. Papa moet langzaam rijden omdat de wegen zo slecht zijn.

Als ze bij het rijstbedrijf aankomen, zien ze een heel grote machine staan. Zij is gloednieuw. Ze stappen uit.

‘Ik zie helemaal geen verschil tussen deze zwampdozer en de normale dozers’, merkt Anand op.

‘Kijk naar de rupskettingen. Ze zijn veel breder’, zegt mama.

[p. 31]

‘Meneer Singh is de eerste persoon in ons land die zo'n machine heeft aangeschaft. Morgen komen de andere rijstboeren kijken wat de machine allemaal kan. En als ze zien dat het werk gemakkelijker voor ze wordt, hoop ik dat ze ook een voor hun eigen bedrijf zullen bestellen’, zegt papa.

Het kantoor van meneer Singh is aan de overkant van een heel diep kanaal, waarover een boomstam ligt. De arbeiders en meneer Singh lopen behendig over die boomstam om papa te begroeten. Na de begroeting legt papa uit hoe de machine werkt en wat die allemaal kan. Daarna start papa de machine, terwijl meneer Singh trots naast hem staat.

Als meneer Singh de machine uitgeprobeerd heeft, is het de beurt van de voorman. Ook hij kijkt even trots terwijl hij achter de stuurhendels zit. Daarna vraagt meneer Singh iedereen om naar het kantoor te komen. Hij legt papa uit dat de plaats van de demonstratie aan de andere kant is dan waar de machine nu staat.

‘Wilt u niet omrijden?’ vraagt hij aan papa.

‘Ach nee’, zegt papa. ‘Jullie lopen toch allemaal over die boomstam, dus zullen wij het ook doen.’ Meneer Singh en de arbeiders gaan terug naar het kantoor. Mama kijkt twijfelachtig, terwijl Anand balancerend over de stam naar de overkant loopt.

‘Voorzichtig, voorzichtig’, roept papa hem toe. Halverwege blijft Anand staan. ‘Nita, ik zie een kaaiman!’

‘Waar? Waar is die kaaiman?’ vraagt Nita en ze loopt naar de rand van het kanaal.

[p. 32]

‘Daar!’ wijst Anand. Papa loopt naar Nita toe en trekt haar weg van de rand.

‘Doe toch gauw, Anand’, vermaant mama hem. ‘En plaag je zusje niet.’

‘Echt waar, mama. Ik zie echt een kaaiman. Hij is nu onder water verdwenen.’ Anand loopt naar de overkant. Nita loopt ook naar de boomstam.

‘Wacht, Nita’, zegt mama, ‘ik zal met de wagen omrijden. Kom jij maar met mij mee.’ Maar papa houdt Nita al bij de hand.

‘Ik help haar wel even’, zegt hij tegen mama.

Voetje voor voetje loopt papa met Nita over de boomstam.

‘Wiebel toch niet zo, kind’, zegt hij tegen haar. De anderen kijken belangstellend toe. Daar begint papa te balanceren. Hij laat Nita los. Eerst helt hij naar links dan naar rechts maar gelukkig valt hij niet. Nita begint te giechelen.

‘U kunt heel mooi dansen, papa’, zegt ze. Maar zij kan haar evenwicht niet bewaren. Papa houdt haar gauw vast, maar hij glijdt uit, Nita met zich meetrekkend.

‘Wai! Help!’ gilt Nita.

Ineens is er een aktiviteit van jewelste. Meneer Singh knielt aan de kant van het kanaal en steekt zijn hand uit.

‘Zwemmen, kind’, roept hij tegen Nita. Maar Nita gaat kopje onder. Papa pakt haar vast.

‘Kijk!’ gilt Anand. ‘Een kaaiman! Ik zie die kaaiman weer.’ Er zwemt een grote kaaiman naar papa en Nita toe.

[p. 33]

‘Zwemmen! Zwemmen!’ gilt Anand van de kant. Mama staat nog aan de andere kant en kijkt heel bezorgd.

Ondertussen is een arbeider naar het kantoor gerend en heeft een lange stok gepakt. Nu slaat hij ermee in het water om de kaaiman te verjagen. De kaaiman opent zijn bek en bijt in de stok. Hij is afgeleid. Maar ... er komt nog een kaaiman aanzwemmen.

‘Nog drie slagen, nog twee’, gilt Anand zenuwachtig. Eindelijk zijn ze aan de kant. Meneer Singh en de arbeiders helpen eerst Nita en daarna papa om naar boven te klauteren. Mama loopt gauw over de boomstam en slaat een baddoek, die ze van een arbeider ter leen kreeg, om Nita heen. Papa haalt de autosleutels uit zijn zak en geeft ze aan één van de arbeiders. Hij moet de wagen naar het kantoor rijden. Mama haalt droge kleren uit de auto. Ze zijn wel gekreukt, maar tenminste zijn Nita en papa nu droog.

‘Was je bang toen je die kaaiman zag, Nita?’ vraagt Anand.

‘Ja, ik vergat hoe ik moest zwemmen. Eerst benen of eerst armen. Pas toen papa mij vastpakte, wist ik dat ik eerst mijn armen moest gebruiken. Het watertrappelen ging later wel automatisch. Die eerste kaaiman had zijn bek al opengesperd’ en ze rilt er nog van.