Avonturen in Nickerie

[p. 21]

Hoofdstuk 5
De redding

‘Komt de boot ons halen?’ vraagt Nita.

‘Misschien zal hij ons vlottrekken en naar de steiger slepen’, oppert Anand. Niemand weet het precies. Iedereen wacht vol verwachting op de boot die het veer nadert. Het is een grote boot. Zijn zoeklichten gaan aan en de kapitein verschijnt met een megafoon in zijn hand op het dek.

‘Hallo, hallo! Hier spreekt de kapitein van de Zeemeermin. Verstaat u mij?’ De kapitein van het veer wuift met zijn zakdoek.

‘Als het water stijgt, zal ik het veer vlottrekken en naar Jenny slepen zodat de passagiers het veer kunnen verlaten.’

Iedereen is opgewonden. De mensen beginnen druk met elkaar te praten en kijken weer wat vrolijker.

Ondertussen hebben enkele matrozen van de Zeemeermin een reddingsbootje in de rivier neergelaten. Ze varen naar het veer toe. Ze hebben dikke stalen kabels bij zich waarvan het ene uiteinde vastzit aan de Zeemeermin. Het andere uiteinde bevestigen ze aan het veer. Dit duurt bijna een half uur. Daarna gaan ze terug naar hun eigen boot en klimmen weer het dek op. Iedereen op het veer wacht geduldig af. Wat zal er nu gebeuren? vragen ze zich af.

Na een poosje schreeuwt de kapitein: ‘Hallo, hallo! Het water is nu hoog genoeg om het veer vlot

[p. 22]

te trekken.’ Nita, Anand en alle anderen hangen vol spanning over de reling.

‘Stevig vasthouden!’ brult een bootsman de mensen toe. Ze voelen een schok, nog één! Ja, het veer drijft. Iedereen klapt in de handen.

Langzaam wordt de veerboot naar de steiger van Jenny getrokken. Daar wordt hij stevig vastgemaakt. De kapitein van de Zeemeermin komt op het veer. De kapitein van het veer leent zijn megafoon. Hij zegt: ‘Dames, heren en kinderen, bedankt voor alle medewerking. Gelukkig dat jullie niet echt in paniek zijn geraakt, zodoende hebben we erger kunnen voorkomen.’ Er breekt een luid gelach los. De kapitein vervolgt: ‘Ik ben blij te merken dat jullie mij de schuld van dit voorval niet hebben gegeven. Ik moet mijn werk blijven doen, ondanks het feit dat mijn directie weet dat de veerboot niet helemaal in orde is. Vandaar dat het veer maar met één motor aangedreven werd. Nogmaals bedankt en tot ziens.’

Snel lopen mama en de kinderen naar papa die al op ze zit te wachten.

‘Stappen jullie gauw in. We zullen in Coronie overnachten en morgen doorrijden naar Nickerie.’

‘Het is al morgen’, mompelt Anand.

‘Ach, je weet wel wat ik bedoel’, zegt papa.

Nita en Anand vallen in de auto in slaap. Als ze bij het hotel aankomen, laat papa twee kamers in orde maken.

‘Dat was me een avontuur, hè Theo?’ zegt mama als ze in bed liggen.

‘Zeg dat wel’, antwoordt papa. ‘We moeten morgen

[p. 23]

vroeg weg, zodat we voor de andere gasten bij de Afdamming zijn.’ Mama antwoordt niet. In feite heeft ze papa niet meer gehoord. Ze was net als iedereen zo moe, dat ze direkt in slaap is gevallen.