Avonturen in Nickerie

[p. 13]

Hoofdstuk 3
Motorpech

Het duurt wel een poos voor de grote boot helemaal vol is. Nita en Anand hangen over de reling en kijken naar het water.

‘We varen al’, merkt mama op. Met glinsterende ogen kijken de kinderen rond.

‘Kijk! Ik zie vissen met heel grote ogen’, wijst Nita.

‘Koetais! Het zijn koetais’, vertelt Anand. ‘En weet je waarom ze zulke grote ogen hebben? De meester vertelde dat elk oog uit twee delen bestaat. Een bovenste en een onderste deel. Een koetai kan tegelijkertijd met het bovenste oog naar boven kijken en met het onderste deel alles in het water zien.’

‘Bah! Houd je mond’, zegt Nita. ‘Het is vakantie. Ik wil niets over de school horen. Maar, hoe zou het zijn als ...’

‘Voorzichtig’, waarschuwt mama de kinderen. ‘Straks vallen jullie nog overboord.’

‘Zijn er haaien in de rivier?’ vraagt Nita aan papa die ook bij ze is komen staan.

‘Nee hoor’, zegt papa. ‘Haaien blijven aan de kust. Ze komen heel zelden deze rivier in.’

‘Kaaimannen?’ vraagt Anand.

‘Nee’, schudt papa zijn hoofd.

‘Het is net alsof we langzamer varen’, merkt mama na een tijdje op. ‘Ik hoor de motor ook niet meer draaien.’

[p. 14]

‘Warempel’, zegt Nita. ‘Wat zal er gebeurd zijn?’

‘Misschien is de boot gekaapt’, merkt Anand op. ‘Pas maar op dat jij niet wordt ontvoerd.’

‘Hè’, zegt Nita en ze geeft hem een por. ‘Jij hebt altijd van die akelige ideeën.’

Papa loopt naar voren. Hij gaat naar de kapitein toe. De anderen wachten vol ongeduld op hem. Eindelijk zien ze papa terugkeren.

‘De motor is uitgevallen. We drijven met de stroom mee. Het veer is niet te besturen.’

De mensen praten opgewonden met elkaar. De mannen staan in groepjes, terwijl de vrouwen zeer bezorgd kijken.

‘Hoera!’ juicht Nita. ‘We drijven naar de oceaan! De Atlantische Oceaan! Misschien zien we nog een haai of een grote inktvis.’ De kinderen vinden het erg spannend.

Langzaam drijft de boot naar de monding van de rivier. Het wordt al een beetje donker.

‘Kijk!’ roept Nita uit. ‘Dolfijnen! Een hele school!’ De dieren springen naast de boot. Ze zijn helemaal niet schuw. De gekste capriolen halen ze uit. De mensen zijn even hun zorgen vergeten. Lachend kijken ze toe. Na enige tijd zwemmen de dolfijnen weg.

De mensen praten weer over het mankement van de motor. Ze staan in een groepje om de kapitein. Nita loopt ook ernaar toe, terwijl Anand naar achteren gaat, waar de motoren zijn.

‘Kapitein?’ vraagt Nita, ‘waarom laat u het anker niet vallen?’

[p. 15]

‘Meisje’, antwoordt de kapitein bars, ‘ga naar je ouders.’

‘Maar dat kind heeft gelijk’, mompelt een meneer.

‘Ja!’ roept een ander. ‘Dat kind heeft gelijk! Laat het anker toch neer!’ Anand loopt naar het groepje toe. Hij slaat een arm om Nita's schouders heen.

‘Het anker hangt op de boot. De ketting waaraan het moet hangen, is stuk!’ roept hij uit.

Wat zijn de passagiers boos als ze dat horen. Enkelen lopen ook naar achteren om zich ervan te overtuigen. Woedend komen ze terug.

‘Dat is onverantwoordelijk van de maatschappij! We worden met een boot overgevaren met één motor, terwijl de boot door twee motoren moet worden aangedreven. Het valt niet te verwonderen dat ook die ene motor het begeeft. En dan zonder een anker!’

Het gemopper verstomt als ze een motorboot zien, die naar hen toevaart. Er zitten drie mannen in. De boot komt naast het veer. Een van de bootslieden van het veer laat een touwladder zakken. De man van de motorboot grijpt de touwladder en klimt op het veer. Iedereen kijkt vol belangstelling toe. De ladder slingert een beetje, maar gelukkig valt de meneer niet in het water. Daarna is het de beurt van de andere heer die een tas op zijn rug heeft. Het zijn monteurs die de motor komen repareren.

De motorboot blijft in de buurt van het veer rondvaren. De monteurs gooien ondertussen de motor los. Ze slaan en vijlen en doen van alles en nog wat.

‘Starten!’ gilt de ene tegen de kapitein. Deze probeert het maar de motor sputtert en valt weer uit. Op-

[p. 16]

nieuw sleutelen de mannen. ‘Starten!’ gilt de ene weer. Deze keer doet de motor helemaal niets. De mensen die bij de monteurs staan, zeggen: ‘In plaats van de motor te repareren, hebben ze die nu helemaal kapotgemaakt.’

De mannen antwoorden niet. Ze lopen naar de kapitein toe en wijzen hem wat. Daarna wenken ze naar de bestuurder van de motorboot. Deze vaart langszij. De twee mannen zakken van de touwladder af, springen in het bootje en varen weg.

‘Mensen’, roept de kapitein. ‘De monteurs hebben de motor niet kunnen repareren. Een onderdeel is kapotgedraaid. Ze moeten het gaan zoeken. Dat kan wel uren duren. De winkels zijn reeds gesloten. Laten we hopen dat ze het in het magazijn hebben.’

‘Waarom kan het kleine veer ons niet terugslepen?’ vraagt Anand. ‘Dat is eens gebeurd toen het veer van Paramaribo naar Meerzorg ook kapot was.’

‘Omdat die kleine boot ook niet in orde is. Hebben jullie niet gezien dat die alleen kleine auto's vervoert?’ weet een meneer te vertellen die heel, heel boos kijkt.