Avonturen in Nickerie

[p. 9]

Hoofdstuk 2
Coppenamepunt

Als ze in Boskamp aankomen, maakt mama de kinderen wakker.

‘Zijn we al in Nickerie?’ vraagt Nita slaapdronken.

‘Nee’, lacht papa. ‘We zijn pas bij Boskamp en we moeten nog met het veer de rivier oversteken.’

Papa sluit zich aan bij de lange rij van auto's die ook op het veer moet. De anderen stappen uit en lopen naar voren om de kaartjes te kopen.

‘O jee, kijk, het veer vaart net weg. We zijn te laat ervoor’, merkt Anand op.

‘Kijk’, wijst Nita, ‘er komt een andere boot aan.’

‘Dat is het kleine veer’, zegt mama.

‘Zullen we daarmee oversteken, mama?’ vraagt Nita.

‘Nee’, schudt mama haar hoofd. ‘Er zijn teveel wagens voor ons. We zullen wel met de grote boot de rivier over moeten.’

‘Nou, die lijkt mij veiliger. Hoeveel wagens kunnen er wel op?’ vraagt Anand.

‘Wel honderd!’ antwoordt Nita.

Mama lacht. ‘Welnee Nita, er kunnen vijftig tot zestig auto's op.’

‘Wat gebeurt er daar?’ vraagt Anand en hij wijst naar een groepje mannen en vrouwen bij een kapotte brug. Ze lopen naar de groep toe en zien verschillende soorten gladde en geschubde vis.

[p. 10]

‘Moet je geen vis?’ vraagt een visser aan mama. Deze schudt haar hoofd ontkennend. Daarna lopen ze allen terug.

Papa komt bij ze staan.

‘De grote boot draait maar op één motor. De andere is kapot.’

‘Is dat gevaarlijk?’ vraagt Anand.

‘Nee, alleen vaart hij langzamer met één motor’, antwoordt papa.

Ondertussen is het kleine veer al bij de steiger. De kinderen kijken vol belangstelling toe, hoe de auto's er van af rijden. Eén wagen kan niet gestart worden en moet geduwd worden. Als dat tenslotte gebeurd is, kunnen de wachtenden erop. Maar een chauffeur rijdt voor zijn beurt het veer op. De anderen protesteren. De bootsman beveelt de man zijn wagen weg te halen. Eerst weigert hij, maar de kapitein wordt erbij gehaald. Deze zegt hem dat hij niet zal varen zolang de auto niet wordt weggereden. Onder luide protesten rijdt de man zijn wagen weg en sluit zich helemaal achter in de rij aan.

Nu mogen de auto's het veer op. De boot schommelt hevig op de golven.

‘Zijn de wagens niet te zwaar voor zo'n kleine boot?’ vraagt Nita. ‘Straks zinkt hij nog.’

‘Nee’, schudt mama haar hoofd.

Het grote veer is al op de terugweg. De kapitein laat de klaxon loeien.

‘Wat een eng geluid’, zegt Nita. ‘Waarom loeit de hoorn zo?’

[p. 11]

‘Een scheepsklaxon moet wel zo'n geluid hebben’, legt Anand uit. ‘Als je op zee bent en je loeit met je klaxon, dan moeten de andere schepen je kunnen horen. Vooral tijdens mistige dagen of als er iets ernstigs gebeurd is.’ Hij is nauwelijks uitgesproken of het veer vaart weg. De grote boot kan nu meren en de wagens mogen eraf.

Als alle auto's van het veer zijn, mogen de passagiers die Coronie en Nickerie als bestemming hebben, oprijden. De lange rij auto's wordt nu steeds korter.