Avonturen in Nickerie

[p. 5]

Hoofdstuk 1
Inpakken

‘Pssssst’, hoort Nita. Ze kijkt op.

‘Kom kijken, Nita. Mama is bezig een koffer in te pakken’, zegt Anand. De kinderen rennen de slaapkamer binnen waar mama bezig is.

‘Mama, gaat papa op reis?’ vraagt Nita.

‘Ja’, knikt mama. ‘En wij gaan met hem mee. Is dat geen verrassing?’

‘Waar? Waar gaan we naar toe?’ vragen ze opgewonden.

‘We gaan naar Nickerie’, antwoordt mama.

‘Hoe komen we daar?’ vraagt Nita.

‘Met een auto of vliegtuig’, antwoordt Anand pesterig. ‘Hoe ben je over naar de zesde, dommie?’ Nita steekt een lange, rode tong uit. Anand lacht en trekt aan een van haar lange vlechten.

‘Gaan we met het vliegtuig, mama? En wanneer vertrekken we? Gaat oma Dikke ook mee?’ vraagt hij.

‘Nee, oma wil niet mee. En we gaan na het eten met de auto want je vader moet verschillende rijstbedrijven bezoeken. Ook moet hij een machine leveren. En dan moet je wel een wagen hebben, want de bedrijven liggen ver van elkaar verwijderd.’

‘Gaan we ook bij oom John op bezoek?’ vraagt Nita.

‘Natuurlijk’, antwoordt mama. ‘Ik heb hem zo lang niet gezien.’

De kinderen lopen naar de voorkamer.

[p. 6]

‘Oma Dikke, oma Dikke, we gaan met papa en mama naar Nickerie!’

‘Ja’, knikt oma. ‘Ik weet het. Vinden jullie het leuk?’

‘Waarom wilt u niet mee, oma?’ vraagt Nita.

‘Ik ben de laatste tijd een beetje moe, kind’, antwoordt oma. ‘Ik zal deze week eens lekker uitrusten. Jullie moeder heeft ook vakantie verdiend. Ze moet heel hard in het ziekenhuis werken. Beloof me dat jullie niet druk zullen zijn’, zegt oma. De twee kinderen zeggen niets.

‘Gaan jullie je gauw verkleden’, zegt oma.

De twee kinderen rennen naar hun kamers. Ze zijn uitgelaten als twee jonge hondjes.

‘Is het ver rijden, mama?’ vraagt Nita als ze zich verkleed hebben.

‘Ongeveer vier uren.’

‘Mama’, zegt Nita, ‘Anand zegt dat we een rivier met een veerboot zullen oversteken.’

‘Ja’, knikt mama. ‘De Coppenamerivier.’

‘Hoe lang moeten we op het veer blijven?’ vraagt Nita.

‘Kind’, jammert mama. ‘Vraag het aan je oma. Ik moet het eten nog klaarmaken. Gaan jullie nou maar een spelletje doen.’

De kinderen zijn te ongeduldig daarvoor. Ze lopen op en neer en komen steeds in de keuken - waar mama en oma nu druk bezig zijn - om vragen te stellen.

‘Wanneer komt papa?’ vraagt Nita.

[p. 7]

‘Mama zei dat hij om half één thuis zou zijn’, antwoordt Anand.

Als papa eindelijk aankomt, sjouwen de kinderen de koffer direkt naar buiten.

‘Wat zijn jullie enthousiast. Willen jullie zo graag naar Nickerie?’

‘Ja!’ gillen de kinderen lachend. Oma schudt haar hoofd. Zij vindt de kinderen te druk. Papa zet de koffer en de andere tassen in de bagageruimte.

‘Hebben jullie zoveel spullen voor één week?’ vraagt hij. De kinderen zeggen niets, want mama heeft de helft van de kleren die ze hadden ingepakt, eruit gehaald. Oma geeft ze een heel grote thermosfles met stroop en kannen voor onderweg. De tas met boterhammen wordt op de achterbank gezet.

Als er is gegeten en als de vaat is gewassen kunnen ze vertrekken. Oma krijgt een stevige brasa.

‘We zullen u elke dag bellen, hoor oma Dikke’, beloven de kinderen.

‘Nee’, zegt oma. ‘Dat hoeft echt niet, hoor schatjes. Zorg dat jullie een prettige week hebben. Rijd voorzichtig, hoor Theo’, zegt ze tegen papa. En tegen mama zegt ze: ‘Rima, rust jij ook eens flink uit. Blijf een paar dagen in het hotel en laat je lekker verwennen. De kinderen kunnen dan met Theo meegaan. Of laat ze een paar dagen bij John en Sita.’

Eindelijk rijdt papa weg.

‘Nickerie, here we come’, joelt Anand. De kinderen zitten elk bij een raam en kijken naar buiten.

‘Wat is deze weg goed’, merkt Anand op. ‘Heel wat beter dan die slechte wegen van de stad.’ Maar na

[p. 8]

een poosje beginnen Nita en Anand zich te vervelen en vallen ze in slaap.