Gedichten

[p. 261]

Een Traan

Ik wou, ik kon niet blijven:

te wreevlig was mijn hart,

Door bitterheid en twijfel

was 't lang reeds moegesard!

'k Las koelheid in uw blikken,

en koelheid sprak uw mond.

Ik ging: ik wou ze bergen

mijn diepe hartewond!

Dra sloeg de scheidensure

gewenscht en toch geducht.

Wij zwegen beide stille,

gesmoord werd klacht en zucht.

Doch, toen uw hand de mijne,

mijn blik den uwen zocht,

Brak plots de borstweer neder,

die spijt en argwaan wrocht;

[p. 262]

 

Want aan uw lange wimpers

 

hong sidderend een traan,

 

Ik stokte.... Was mijn hartzeer

 

dan niets dan bittre waan?

 

In nauwe omarming schreiden

 

we wrok en droefheid uit;

 

Zoet, zoet is 't klagen, zuchten,

 

als koelheid 't niet en stuit!

 

 

 

Zoo zal ik in uw boezem

 

weer leven als voorheen?

 

Zoo zijn we in smart en vreugde

 

als voormaals, weder één?

 

Zoo was het slechts een dwaling,

 

die tusschen ons ontstond,

 

Een dwaling, wreed voor beiden,

 

maar zonder recht noch grond?

 

 

 

Die traan.... ze gaf me een hemel

 

aan heil en vreugde weer!

 

Die traan.... ze viel - een dauwdrop

 

op 't kwijnend bloemken - neer!

 

Een frissche teug den lippen

 

door heete koorts verteerd

 

Was zij mijn dorstend harte,

 

mijn schroeiend harte weerd!