Gedichten

[p. 162]

Liefde

Liefde, gij schat in den menschlijken boezem
Nedergelegd als een hemelsche gaaf,
Neen, gij ontluikt in geen vleeschlijken droesem:
Driften beheerscht ge; nooit zijt ge hun slaaf!
Kon ik u wreken! de aanbidders der stoffe
Schenden, misbruiken, ontaarden uw naam;
't Hooge, 't verhevene ontsnapt aan hunne doffe
Blikken om 't prijzen der stof slechts bekwaam.
Neen, neen, gij heult met geen dierlijke lusten,
Neen, neen, gij zijt die schandlijke drift,
Die van geen blozen meer weet, van geen rusten,
Die, wat ze naakt, met heur moordend vergift
Roekloos bezoedelt, hoe rein, hoe verheven,
Enkel 't bereiken bedacht van heur doel:
't Koelen des blakenden gloeds, om het even,
Wat ze verstikt in verderfenis' poel!
Rein is de liefde, ze strengelt de zielen,
Smelt ze te zamen, doch acht niet de stof.
Eerbied, bewondering noopt heur tot knielen,
Niet, wat de blikken der zinlijkheid trof!
Liefde, de ware, kan nimmer verlagen,
Nimmer bezoedlen hetgeen ze vereert.

[p. 163]

 

Enkel wat zuiver is, kan heur behagen,

 

Enkel wat vlekloos is, acht ze zich weerd.

 

Dan, in de onwinbare veste des harten,

 

Midden van 't heilig der heiligen, bouwt

 

Juublend ze een outer, dat stormen kan tarten,

 

Recht zij een troon op van vlekkeloos goud,

 

Knielt in verrukking voor immer daar neder,

 

Plengend de hulde heurs eedlen gemoeds;

 

Wakend met zorgen steeds vreugdig en teeder,

 

Blijde doorstaande elk beproevende toets.

 

Zalig die werd op zoo'n zetel verheven!

 

Zalig, die troont op zoo'n schittrenden troon!

 

't Bittere kent die, noch 't harde van 't leven:

 

Liefde verdrijft ze uit heur zalige woon!

 

 

 

Dat, ja, is liefde! En zeg niet minachtend:

 

't Is 't ideaal van een dichterlijk brein,

 

Immer naar hooger dan 't menschlijke trachtend,

 

Vindend al 't aardsche te laag en te klein!

 

Want, zoo de dichter alleen mag gelooven

 

Aan de volmaaktheid der liefde, dan gaat

 

Nog dat geloof al 't genieten te boven,

 

Dat hij ter wille van 't droombeeld versmaadt.

 

Laat, - zij 't vergeefs! - tot het eind van zijn dagen

 

Immer hem zoeken 't onvindbare goed.

 

Laat hem steeds worstlend en wroetend bejagen,

 

Wat zijn begeestring als mooglijk bevroedt;

 

Zoo toch verheft hij, veredelt zijn streven,

 

Schuwt hij het slijk, waar bezieling in smoort,

 

Leeft hij op aard dat verheerlijkte leven

 

Dat tot 't verhoopte hiernamaals behoort!