Gedichten

[p. 164]

Onschuld

Vouwt uw handen lovend saam,
Heft uw hart in dank ten hoogen,
Gij, wie 's Heeren gunst en gaaf
Heeft tot braafheid opgetogen;
Die in onschuld leeft en deugd;
Die het eenig heil moogt smaken,
Dat op aard de ziel verzaadt,
Dat noch tijd noch dood kan raken.

In uw hart is 't paradijs:
Rond u ziet gij enkel zegen;
Wrok noch spijt noch bitterheid
Treft ge op 's Heeren effen wegen.
't Brandend haken, dat het hart
Doet verschroeien, 't nutloos rouwen,
't Is u alles onbekend:
Op uw vrede moogt ge bouwen.

[p. 165]

 

U is blijdschap, u is rust,

 

U is kalme, zoete vrede:

 

Dat ge die behouden moogt,

 

Zij uw beste, warmste bede.

 

Al wat buitendien u lokt,

 

Schijnschoon is 't, omhulde logen.

 

Blijve steeds uw argloos hart

 

Boosheids wreede list onttogen!