Sile' sima'e (Lezenderwijs)

[p. 43]

6 De basketbal wedstrijd

Robby was verliefd. Zo verliefd dat zijn ogen alles zagen schitteren en zijn oren konstant muziek hoorden. Robby was zo verliefd dat hij alles verkeerd deed. Hij kwam te laat op school, omdat hij 's morgens bij het tandenpoetsen minutenlang voor zich uit stond te staren en later, bij het stoplicht, niet merkte dat het al weer op groen gesprongen was. Toen iedereen in beweging kwam stond hij nog stil. Er was iemand die hem een scheldwoord toeriep en hij sprong haastig op zijn fiets. De eerste meters trapte hij stevig door, maar al gauw begon hij te freewheelen. Het was weer dromen geblazen! De situatie was dan ook bijzonder. Zelfs Robby, de gezellige vrolijke jongen uit 2c, was door cupido niet gespaard. Het was zo'n heerlijk gevoel, dat Robby zich niet tegen deze eerste verliefdheid kon verzetten. Vijf minuten te laat reed hij zijn fiets het fietsenhok in en liep vervolgens achteloos naar het kantoor van de directeur.

Het standje van de laatste verstond hij nauwelijks; het enige waar hij aandacht voor had, was nog gauw zijn ‘Afro’ met de handen in model slaan, en zijn hemd in vorm trekken.

Met een vrolijk sprongetje belandde hij zeven minuten te laat in de klas. Zwierig, alsof hij de onderwijzer ten dans vroeg, overhandigde hij zijn te-laat-briefje en haast op hetzelfde ogenblik priemden zijn ogen de klas in.

Daar zat ze: Tamina, het meisje dat onbewust schuld had aan zijn laatkomen.

‘Nou meneer, je bent al laat en dan doe je ook nog alsof het de normaalste zaak van de wereld is.’

De stem van de onderwijzer klonk nors, maar voor Robby was het een gezellige popsong en hij kon nog met moeite het ‘Yeah,’ dat hem uit de keel kroop, inslikken. Dat zou de zaak natuurlijk veel erger maken, want meneer Tjon was niet bepaald de geschiktste man om grappen mee te maken.

‘Donder op naar je plaats! Heb je les 11 bestudeert?’

Ook dat nog. Kon die man niet begrijpen dat Robby daar nu geen tijd voor had! Met nog een laatste blik op Tamina, liep Robby naar zijn plaats. Meneer Tjon vervolgde zijn aardrijkskundeles maar Robby zat te dromen en van de hele les kon hij zich later nog niet één woord herinneren.

‘Tamina Kartokromo, weet jij het antwoord?’

Zie zo, Robby was klaarwakker bij het horen van die naam.

Nu kon hij zich met recht in zijn stoel omkeren en naar Tamina kijken. Zij zat een beetje nonchalant voor zich uit te staren. ‘Neen meneer.’ Ze had het niet luid gezegd, maar je zag de ergernis groeien op het gezicht van meneer Tjon.

‘Wat weet je wel? Dat is het probleem als jullie zo midden in het schooljaar komen binnenvallen.’

Tamina werd na deze woorden een beetje verlegen. Of was het woede? Robby kon het niet goed beoordelen, maar hij had het gevoel dat hij haar moest beschermen. Ze kon er toch niets aan doen dat haar ouders midden in het schooljaar hadden besloten om naar hun vaderland terug te keren? Langer dan zes jaar hadden ze in Nederland gewoond. Het moest voor iedere hersenloze kip logisch zijn dat Tamina niet veel af wist van de aardrijkskunde van Suriname en Meneer Tjon had vol-

[p. 44]

gens hem geen enkele reden om het dat arme kind telkens voor de voeten te werpen.

Terwijl Robby naar Tamina keek verviel hij wederom in dromen. Tamina was een mooi meisje, of beter gezegd, hij vond haar mooi. Tot op dit moment had hij nooit echt met haar gesproken maar hij was er zeker van dat ze ook heel lief moest zijn. Ze was ouder dan de andere meisjes in de klas, ze was zelfs ouder dan hij. Het kon best zijn dat..........

‘Robby, kun jij haar helpen?’

Met een schok zat hij weer rechtop in zijn stoel.

Verschrikkelijk! Nu kreeg hij eindelijk de kans om een beetje indruk te maken op Tamina en hij wist niet eens wat de vraag was. Hij kon zichzelf wel een trap geven. Robby keek met een smekende blik naar Michel die voor hem zat. Dat was de enige hoek, van waaruit hij hulp kon verwachten. Michel fluisterde iets, maar Robby verstond er niets van.

‘Jij zal het natuurlijk niet weten. Je maakt toch een grap van de school. Ga je gang meneer. Mij kan het niets schelen. Volgens mij moet een jongen in de tweede klas van de Mulo toch wel weten, wat van hem verlangd wordt?’

De ogen van Meneer Tjon bliksemden, terwijl hij sprak. Robby dook langzaam weg in zijn stoel.

Dit was antipropaganda en dat kon hij nu echt niet gebruiken. Hij werd er misselijk van. Meneer Tjon was echt een man zonder ‘soul.’

Wat moest Tamina nu van hem denken?

De bel redde Robby. Meneer Tjon nam zijn boeken en zo, weggezakt in de stoel, bleef Robby zitten tot de onderwijzer de klas uit was.

De klas kwam tot leven en al gauw leek het alsof ze bezig waren met een weddenschap in lawaai maken. Michel had zich op zijn stoel omgekeerd en zat een mop te vertellen over Meneer Tjon.

Onder normale omstandigheden zou Robby de eerste zijn die zich bij het moppen tappen aansloot, maar vandaag had hij geen belangstelling.

Hij moest eerst de kwestie ‘Tamina’ in orde maken want de toestand werd ondragelijk. Hij kon niet eeuwig blijven dromen. Robby had wel eens een romannetje gelezen maar hoe je het in werkelijkheid moest aanleggen om een meisje het hof te maken, wist hij niet. Als hij op de een of andere manier met haar kon praten of als hij een afspraak kon maken..... Zijn vrienden zouden wel verbaasd staan, als hij haar op een goede dag zou voorstellen als zijn vriendin. Kom Robby, niet dromen.

Het was nu of nooit.

Hij stond van zijn plaats op en slenterde de klas in. Zo onopvallend mogelijk liep hij in de richting van Tamina. Ze zat zwijgend in een wiskundeboek te bladeren. Vier zinnen formuleerde Robby in gedachten, maar hij kon niets over zijn lippen krijgen. De voorzienigheid kwam hem te hulp. Onder de tafel van Tamina lag een potlood. Haastig boog Robby zich en raapte het op. Met zijn innemendste glimlach gaf hij het aan de eigenares terug. ‘Dank je, ik....’

‘Robby Korsen, kun je nooit op je plaats blijven zitten? Je doet alsof er “makkas” op je stoel zijn.’

[p. 45]

Dat was de stem van de wiskundeonderwijzeres. Het was een vriendelijke juffrouw maar vandaag werd Robby nijdig over haar opmerking. Haar komst had alles verpest. Robby liep terneergeslagen naar zijn plaats.

‘We bekijken de vergelijking 2x + 4 = 23.’

Robby bekeek niets. Hij zat op zijn plaats en tekende poppetjes op de omslag van zijn schrift.

Hee.... er kwam weer glans in zijn ogen. Dat hij daar niet eerder aan gedacht had. Natuurlijk..... zo zou het zeker te regelen zijn. De basketbalcompetitie van morgen. Dat was zijn kans. Hij zou het in de pauze vragen. Robby ging verzitten in zijn stoel. Hij voelde zich opgelucht en hij was bereid een beetje aandacht te schenken aan de onderwijzeres en haar vergelijking.

In de pauze stond Tamiria met twee andere meisjes uit de klas te babbelen. Robby had nu meer geluk want hij was goed bevriend met de twee meisjes. Terwijl hij zichzelf moed in sprak, slenterde hij naar ie toe.

‘Fa, komen jullie morgen in de sporthal?’

‘Natuurlijk, we moeten onze school toch aanvuren?’

Ingrid deed deze uitspraak eó Tamina keek geïnteresseerd.

‘O, gaat de school morgen spelen?’

Robby was blij dat hij haar nu rechtstreeks kon aanspreken.

‘Ja, morgen is er een ééndaagse Mulo-Basketbalcompetitie. Kom je ook?’

Ze lachte flauwtjes. ‘Ik weet het niet; als mijn vader het goed vindt.’

Voor het eerst zag Robby haar van zo dichtbij. Ze had haar ogen opgemaakt, de wenkbrauwen waren met een zwart potlood bijgetekend.

‘Tamina, je moet komen, meisje; het is ontzettend leuk.’ Joyce sprak enthousiast en Robby zou haar wel kunnen omhelzen voor haar bijdrage.

Tamina keek Ingrid aan en zei:

‘Als jij me thuis komt afhalen mag ik beslist mee. Mijn vader mag je.’

Robby voelde zijn hart onregelmatig kloppen.

Ingrid had geen bezwaar. ‘O.K., ik kom je om half tien halen.’

Zo, dat zaakje was geregeld. Hij zei nog iets onbenulligs en liep weg.

De rest van de schooldag verliep rustig en Robby deed zijn best om zo goed mogelijk de lessen te volgen.

De tweede wedstrijd was al een kwartier aan de gang toen Tamina en Ingrid eindelijk in de sporthal aankwamen. Op zijn plaats, dicht bij de ingang, zat Robby al die tijd ongeduldig te wachten; van de eerste wedstrijd had hij niet veel gezien. Daar waren ze. Zijn hart maakte een sprongetje. Een beetje zenuwachtig sloeg hij zijn Afro weer in model. De meisjes stonden voor de tribune en keken rond. Tamina zag hem het eerst en ze maakte Ingrid er op attent. Ingrid nam snel een besluit en Robby zag haar lachend in zijn richting de tribune op klimmen. Robby schoof een eindje op en de meisjes namen aan weerszijden van hem plaats. Er was maar maar weinig ruimte en Robby viel bijna van de bank af.

Ingrid keek vrolijk de zaal rond en vertelde over een songfestival van een paar weken geleden. De sporthal was toen werkelijk stampvol.

Robby hield Tamina in het oog. Ze deed haar lippen van elkaar, ze zou iets terug

[p. 46]

zeggen. Robby boog voorover, hij wou elk woord van haar horen.

‘Nou, ik vind het belachelijk dat jullie dit een sporthal noemen. Zo'n klein bouwvallig ding. Bij ons in Holland.....’

De opmerking sneed door Robby heen, zo'n opmerking had hij niet verwacht. Enfin, hij was bereid het te vergeven en voor de lieve vrede orde ondersteunde hij haar zelfs.

‘Ja, het is niet geweldig, maar vóór het eind van het jaar zal men een nieuwe bouwen.’

Het was helemaal niet waar, maar zo'n antwoord leek hem het beste.

Over het speelveld renden de spelers heen en weer. Hun lichamen glommen van het zweet en hun arm - en beenspieren waren tot het uiterste gespannen.

Op de tribune zaten de aanvuurders van de verschillende scholen en er heerste een sportieve stemming.

‘Nou, ik vind het spel niet geweldig.’ Dat was een opmerking van Tamina. Robby moest zich er aan ergeren, maar hij was er te zwak voor. Hij boog zich dicht naar haar toe. ‘Basketbal is pas de laatste jaren echt in, vroeger was er alleen belangstelling voor de voetbalsport.’

‘Daarom hoeft het toch nog niet zo slecht te zijn.’

Het gepraat van Tamina irriteerde Ingrid, die zelf vol vuur naar de wedstrijd zat te kijken. Ze snauwde dat Tamina haar mond moest houden. Maar Tamina was dat niet van plan. ‘Die sportbroekjes van die spelers zijn belachelijk. In Holland....’

Nu zat ook Robby zich te ergeren. Hij voelde zich diep teleurgesteld. Hij had zich deze dag heel anders voorgesteld. Tamina ging verzitten. Ze kwam nu met haar knie tegen zijn knie aan. Dat deed Robby zijn ergernis een beetje vergeten. Hij besloot zelf het onderwerp van het gesprek te bepalen. ‘Hoe vond je Tjon gisteren?’

‘O, de meeste onderwijzers in Suriname zijn onbekwaam. In Holland.....’

Deze stekelige opmerking was het toppunt. Robby zei niets terug en het bleef een poosje stil. Alleen het enthousiaste gegil van Ingrid was duidelijk hoorbaar. ‘Ik heb hoofdpijn en ik vind er niet veel aan’, was Tamina's volgende opmerking. Robby gaf weer geen antwoord, maar hij begreep dat zijn dromen bezig waren in rook op te gaan.

‘Ingrid, zullen we weggaan? Laten we in de stad gaan wandelen.’ Ingrid had er helemaal geen zin in, ze vond de wedstrijd spannend en ze had er plezier in. ‘Je zeurt. Als je geen zin hebt, kun je weggaan. Ik blijf hier.’ Tamina zat nu geërgerd te fronsen en Robby werd overvallen door medelijden.

Ze bleven nog een poosje zitten, toen deed hij een voorstel.

‘Als je wil kan ik je even wegbrengen.’

‘Heb je vervoer?’

‘Ja, ik heb een Mini-Honda,’ Het was een leugen, maar Robby vermoedde dat Michel, die zich ook in de Sporthal bevond, bereid zou zijn om zijn Mini-Honda voor een half uur af te staan.

‘Wel, laten we dan maar gaan.’

Ingrid maakte een afwerende beweging met haar hand. Ze vond het gedrag van Tamina weerzinwekkend en ze was blij dat deze nu wegging.

[p. 47]

‘Als je even wacht, ik moet mijn vriend melden dat ik weg ben.’ Dit zei Robby en hij liep naar Michel.

Michel was direkt bereid de sleutels van de Mini-Honda af te staan. Hij zat zo geconcentreerd naar het spel te kijken dat hij Robby niet eens aankeek.

‘Ik ben straks terug.’

‘O.K.’

Op de voet gevolgd door Robby, liep Tamina later naar de uitgang van de sporthal. Vanaf de tribune werd ze herhaalde malen nagefloten en Robby was er trots op dat hij met haar liep.

Hij was bezig te bedenken wat hij straks tegen haar zou zeggen.

Onderweg naar het brommertje zei hij wel drie keer hetzelfde en toen Tamina hem nog een glimlach schonk, kende zijn geluk geen grenzen. Toen was het plotseling voorbij. Tamina had een kennis ontdekt. Een jongen van ongeveer negentien jaar. ‘Hallo Roy.’ Ze bleef staan en was direkt in een vrolijk gesprek gewikkeld. Ze had het over de slechte ventilatie van de sporthal en ze kreeg alle ondersteuning van die vent.

Robby stond een paar passen verder op haar te wachten, maar ze was hem blijkbaar al vergeten.

Hij hoorde dat die jongen haar voorstelde om op zijn motorfiets weg te gaan.

Ze was enthousiast. Op dat ogenblik kreeg Robby een hekel aan haar.

‘Ee Robby, ik ga met Roy weg. Bedankt hoor.’

Ze liep al verder in het gezelschap van haar nieuwe begeleider. Robby stond er als een lummel naar te kijken. Zijn droom was uit. Hij keek haar na en hij vroeg zich af hoe hij in Godsnaam op zo'n kind verliefd had kunnen worden.

Een ervaring rijker, slenterde hij terug naar de tribune. Hij kon misschien aan de Basketbalcompetitie meer plezier beleven.

□ Robby had wel eens een romannetje gelezen. Daarin komen vaak verliefde mensen voor. Vaak ‘krijgen’ ze elkaar aan het eind van het verhaal. Is het in werkelijkheid ook zo dat als je op iemand verliefd bent, je die iemand ook ‘krijgt’? Je bent vast wel eens verliefd geweest. Schrijf eens in je schrift op, óf en hoe je met die iemand waar je verliefd op was, in kontakt gekomen bent.

□ Stel dat je verliefd bent op een meisje/jongen uit de klas, en je hebt het nog aan niemand verteld. Je zit thuis een boek te lezen als plotseling de telefoon gaat. Het is juist het meisje/de jongen waar je op verliefd bent.

[p. 48]

Zij/hij wil weten welk hoofdstuk van Engels zij/hij moet leren. Je haast je om dat door te geven, maar je probeert direkt van de gelegenheid gebruik te maken om nog een babbeltje te maken. Hoe doe je dat?

Het telefoongesprek wordt door twee leerlingen gespeeld, die met hun rug naar elkaar toe zitten.

□ Telefoneren is iets heel anders dan gewoon met elkaar praten. Door de telefoon kun je elkaar niet zien, dus gebaren en gezichtsuitdrukkingen komen niet over. Je moet alle informatie overbrengen met je stem. Dat betekent dat je niet te snel moet praten, niet te zacht, maar ook niet te hard. Dat betekent dat je de dingen heel duidelijk moet zeggen, dat een vraag heel duidelijk, een vraag moet zijn enzovoort.

Verkeerd verbonden!

‘Hallo, ja...’

‘Ja hallo, tot wie preek ik?’

‘Met mij. Sylvie, ben jij het?’

‘Nee meneer, ik ben Sylvie niet! Ik ben mevrouw Hardeveld, maar met wie spreek ik?’

‘Met mij, ben jij het? Je klinkt zo ver!’

‘Nogmaals meneer, ik ben Sylvie niet! Wilt u zo vriendelijk zijn om me te zeggen wie u bent en wat u wilt?’

‘Ik heb toch het juiste nummer gedraaid, dus u bent Sylvie.’

‘Dat ben ik niet meneer, ik ken zelfs geen enkele Sylvie!’

‘Kom stel je niet aan, Sylvie.’

‘Meneer, u bent brutaal!’

‘Nee, dat ben jij, ik heb het juiste nummer gedraaid... Hallo...hallo...o, Sylvie heeft opgehangen.’

□ Even later had die meneer wel het goede nummer gedraaid. Hij vertelt Sylvie wat hem net is overkomen. Eén leerling speelt die meneer en een leerlinge speelt Sylvie. Samen voeren ze het telefoongesprek.

□ Stel dat je pen kan praten. Je hebt al een hele tijd zitten schrijven en je pen heeft er pijn van in zijn rug gekregen. Schrijf in je schrift het gesprek dat je met je pen voert.

[p. 49]

[p. 50]