Album Joannis Rotarii (Johan Radermacher)

[fol. 158r]

[105. Johan Radermacher, Refrain tegen een onkuys gedicht.]

^* Gy bitter-gallich aes des Serpents oudt mordadich,
Hoe comt gy nu so dwaes? wie heeft U soo verkeert?
Die eertyts waert geacht in Christus school gestadich
Geoeffent, end bynaest een doctor hooch geleert,
Bequaem tot predicant: Dat gy so verr verdwaelt
Van Christo loopen gaet, nae de heydensche afgoden
In u refrain genaemt,, daer van Godt niet verhaelt?
Hebben u so geleert meesters, oft owders goet?
Christum, de liefde Gods, end reinichheits fonteine,
Die u gesuyvert heeft ende gedoopt in syn bloet?
Neen sy voorwaer. Tfy schaemt u geest onreine,
Van Belsebul een vliegh, die meint met sulck u lecken
Godts dochtren hertten rein met ontucht te bevlecken,
Die gy seer onbeschaemt dorf noemen soet fenyn,
Gelyck een ruffiaen, die meint dat hoeren syn
All' die hy siet, end acht bereydt tot syn profyt.

Laet sulcke bouffens gaen in huyszen cortiseren

Daer uutgesloten is all' [-eer] schaemte end acht van eeren.
Aen ons en hebdy niet, die Christus kercken reyne
Syn ledekens gesont, end oock hopen te blyven:
Het zy in maechden staet, of in den Eestandt reyne;
Als beelden van dat groot geheimenis der trowe
Van Christus kerck, vercnoopt aen t hooft als syne vrowe.

Tfy aen u vuyle guyt, die uw' vileine onduecht

So hooch verheffen dorf met onbeschaemden monde,
Dat d'hemel self in hem niet en heeft sulcke vruecht!
Gy segt wel waer tis soo wan gy t terecht verstonden,
Namelyck dat aldaer geen plaetse werdt gevonden
Voor Eebrekers onkuys, hoereerders, noch onreine,
Van licham' oft van geest: veel min eeniger hande
Die met wercken oft woirdt Gods tempel brengt tot schande,
Niet achttende voor Godt dan wat t vuyl' hert begeirt.

Hebt gy vergeten dat t verderf van seden goet

Ontstaet uut vuyl geclap? gelyck den lust des krawens
Een schorffte huydt verlaet met smertte tot in t bloet?

Nu segt naer uw' gedicht, dat ick sy al te spytich,

Onweirdich van so jent een knaepken als gy vlytich:
Om dat ick u een aes des Serpents heb genaemt,
Van Belsebul een vliegh', end met meer termen swart.
Laet U vry duncken dat gys niet en hebt te hart.
Ten is oock niet uut lust u t'ontfamen geraemt.
Maer waert dat van ons geene en spraeck tegens doneere,
Waer mede gy betycht t geslacht der maechden teere:
T sow' schynen dat wy ons so vuyl kenden als gy:
End dat den goeden naem, van d eerbarheit der vrowen
Van onsen lande, alomme wel befaemt, uut zy,
Welck' ons gelaten nae van onz' moedren vol trowen,
In ons haer spruyten nu verstorven waer te gaer.

* [In margine:] begin

[fol. 158v]

1607

Refrain tegen een onkuys gedicht; dit maeckten onsen saeligen vaeder Johan Radermacher in Middelborch in eenen voornoen en lietet drucken tot verantwoording aller eerlycke Jonckvrouwen.

[fol. 159r]

 

Ick bidd' u swelcht doch op dees' medicine achtbaer,

 

Hoewels' u bitter smaeckt, laet s' in u wercken seere,

 

Om te purgeren u van Satans boos' infectie,

 

Op dat gy naer berow genieten muecht refectie

5

Tot uwer salicheit, end geuen Godt syn' eere

 

Met d'aengename offrand van een hert seer verslagen,

 

End lust te rechtten op wat gy neer hebt geslagen

 

Aen syner kercken bow, om syne liefde bidt,

 

Die t onser salicheit Christus syde heeft doorspitt.

10

De valsche kennen leert [-(doch niet sonder Gods licht,

 

Twelck schynt in duysternis)] uut uw' heydens gedicht,

 

Alsdan gy sult verstaen (doch niet sonder Gods licht,

 

Twelck schynt in duysternis) d ydelheit uwer droomen,

 

End schade booser lust, die niet en treft den vroomen.

 

Is uwe Afgodeken niet blint, naeckt? Wat duydt t gedicht?

15

Is t niet all' onverstandt van eer' end duechden acht?

 

Jae d onbeschaemtheit selfs, die willens vliet het licht?

 

End heeft all haer jolyt in duysternis der nacht?

 

O levens licht heer Christ, hoe doodlyck men u mist,

 

Als men int donckel gaet om te breken den hals!

20

De pylckens uws beeldt lyden vele uutleghs. Siet

 

T is d ongestadicheit, waermet gy vryers schiet

 

Nae dochters, heden dees', nae d ander morgen schyft;

 

Maer lichter dan een vliegh' nergens gestadich blyft,

 

Dan eintlyck op het schorft; maer t reine wel besmett

25

Gelyck de vliege doet t aensienlixt waer s' haer sett.

 

Dewyl' uw' liefd'is blint, so schiet se waer s eerst valt:

 

Daermet gy wint den prys, die u met s viers gewalt

 

Van langs brandt end mismaeckt als cancker ongeneeslyck

 

Dit gaet u minnaers aen,die schiet en jaecht onneeslyck,

30

Sonder visier oft licht. Maer salich boven dese,

 

Vrowen end maeghden syn wien Godt met syner vreese

 

Geeft oogen om te sien, end' ons voor u te wachten,

 

End niet te syn geraeckt van verderflycke schachten,

 

Bekeert u dan Poeet, end bidt dat God ontbinde

35

Het deksel uws gesichts, waermet gh'u selffs verblindet,

 

Volght Christum als den wech, [-ende hebt] naer syne waerheit leeft,

 

Op dat gy comen mueght in t leven twelck hy geeft,

 

Allen die syn' geboden nae volgen ongefaelt.

 

En weest oock niet mistroost, al hebdy lang gedwaelt,

[fol. 159v]

[blanco]

[fol. 160r]

 

Want hy barmhertig is, gelyck de vader goet,

 

End neemt aen ter genade elck kint dat boete doet.