|
| |
Tweede bedryf.
Eerste tooneel.
Monima, Phedima.
MEvrouw, hoe wandeld gy alleen door deeze zaalen,
Nu ieder heen is om den Koning in te haalen?
Wat houd u hier, Vorstin? wat is 'er, dat u deerd;
En, als gy schynt te gaan, maakt dat gy weder keerd?
Zult gy hier door een vorst, die u bemind, niet hoonen?
Myn staat zal my verschoonen,
| |
| |
Het voegt niet, dat ik hem ontmoet, maar hier verwacht;
Dewyl onze echt noch niet volkomen is volbragt.
Men mag met vorsten niet, als and're minnaars, leeven,
Gedenk, uw Vader heeft u aan den Vorst gegeeven;
Gy hebt een heilig pand tot teeken van zyn min,
Dat zal voor 't outer u, als zyne Koningin,
Met hem vereenigen. Ai, ga den Vorst begroeten.
Ach! ben ik nu in staat om Mithridaat te ontmoeten?
Zie, Phedima, zie dit beschreid gelaat, ei! verg
My niet, dat ik hem zoek, maar dat ik my verberg.
Wat zegt Mevrouw? ô goon!
Wat baard zyn komst my pynen!
Rampzalige! zal ik voor Mithridaat verschynen
Met zyne kroon op 't hoofd, en 't hart... ô ziels verdriet!
Myn Phedima, helaas! nu gy me bloozen ziet,
Kunt gy me niet verstaan?
Gy valt dan weêr in 't lyden,
Dat u in Griekenland zoo dikmaal kwam bestryden?
En Xiphares komt u weêr woelen door het hart?
Gy weet myn ramp niet heel; 'k voel nu een dubb'le smart.
In Grieken minde ik hem om zyn manhafte daaden,
Als een doorluchtig vorst, gekroond met lauwerblaaden,
En om zyn deugden; maar helaas! ik dacht geensins,
Dat ik op 't hoogst bemind wierd van zo braaf een Prins.
Hoe, gy bemind van zulk een held, en zeegeryken....
Ja, hy behoeft voor my in liefde niet te wyken,
Noch in rampzaligheid. O ja, terwyl ik hier
Verbrand, gevoeld hy in zyn hart het zelve vier.
| |
| |
Weet hy, of gy zyn min met wedermin zult loonen;
Weet hy, dat gy hem mind?
'k Heb 't hem niet willen toonen,
De goden gunden my, dat my geen moed ontbrak:
En dat tot hem myn hart niet, als ten halven, sprak.
Wist gy, met welk een pyn ik heb my zelf bedwongen,
Toen my de schaamte, en min gelykelyk besprongen;
Hoe moeijelyk 't my viel hem wederstand te biên!
Indien 't my mooglyk is, ik wil hem nooit meer zien.
Ach Phedima! hoe ik my zelf ook wil bedwingen,
Als ik zyn smart zag, zou my die licht iets ontwringen
Van myn verborge min. Hy zelf zal 't licht eerlang
My doen ontdekken, maar 't zal hem ten ondergang
Gedyen, en 't was hem veel beter al zyn leeven
Van myne min te zyn onweetende gebleeven.
De Koning komt, Mevrouw, wat zultge doen?
Ik wil hem dus ontsteld niet in 't gemoed gaan treên.
| |
Tweede tooneel.
Mithridates, Pharnaces, Xiphares, Arbates, Lyfwacht.
WAt gy my ook, ô zoons, voor redenen moogt geeven,
'k Weet echter dat uw pligt u hier niet heeft gedreeven.
Verlaat gy Pontus, en gy Kolchos, die ik u
Had beiden toevertrouwd, in zulk een tyd, als nu?
Doch ik wil u als Vorst niet rechten, maar verschoonen,
Als vader, om aan u myn liefde te betoonen.
Myn zoons, gy hebt te licht gelooft myns doods gerucht,
Dat ik-zelf had gestrooid, om niet in mynen vlugt
Te worden achterhaald, Gy zult onschuldig weezen,
| |
| |
Om dat ge 't wenscht te zyn. Den Hemel zy gepreezen,
Dat wy ons wederom te samen zien gebragt.
En schoon ik jammerlyk moest buigen voor de magt
Van Romen, ja myn val onmyd'lyk zie voor oogen,
'k Zal my nochtans voor 't laatst aan haar te wreeken poogen,
En u noch deezen dag myn aanslag heel ontkleên.
Nu gaat, en laat my hier een oogenblik alleen.
| |
Derde tooneel.
Mithridates, Arbates.
NA ruim een jaar ziet gy my wederom, Arbates;
Niet dien gelukkigen, dien grooten Mithridates,
Die tegens Romen om des waerelds heerschappy
Heb veertig jaar gestreên, en tusschen haar, en my
Het lot onzeker hield. 'k Ben wederom geslaagen.
Pompeus heeft by nacht de zege weggedraagen:
'k Ben overwonnen, wyl een dikke duisterheid
Heeft vruchteloos gemaakt 's volks moed, en myn beleid.
't Was hen niet mooglyk hun geled'ren te bewaaren,
Wyl zy half naakt, vol vrees, en ongewapend waren.
Helaas! wat kon ik doen in zulk een overval?
Het krygsvolk liep als woest, de schrik was overal,
De een doode de ander, en het roepen, 't kermen, 't zuchten
Weêrgalmde van 't gebergt; al 't leger raakte aan 't vlugten;
't Veld lag met doôn bedekt; ik zelf was omgebragt,
Had ik in zulk een nood geen list voor my bedacht.
'k Liet strooijen dat ik in 't gevecht was omgekomen;
Dus redde ik my ter vlugt langs velden, en door stroomen,
Tot ik my eindlyk aan den Kaucazus bevond,
Doch zonder lang verblyf begaf ik my terstond
't Scheep op Euxinus; en, aan de overzy gevaaren,
Ging ik 't verstrooide heir straks weêr by een vergaâren.
Door zo veel rampen heen geworsteld, vinde ik hier
| |
| |
Noch grooter ongeval, 'k voel noch het minnevier.
Myn hart, met bloed gevoed, verhard in 't oorelogen,
Dat steeds van heerschzucht brand, buigt noch voor min vermoogen,
En 't beeld van Monima geduurig met zich draagt,
In spyt van de ouderdom, en 't noodlot dat my plaagt,
Ach! 't heeft geen vyanden, die 't minder kan gedoogen,
Als myn ondankb're zoons; die 'k hier zie voor myn oogen.
Die zyn 't: maar hoe myn toornigheid
My 't brein bedwelmt, ik maak noch echter onderscheid.
'k Heb nimmer Xiphares myn wil zien wederstreeven:
Hy haat myn haaters, ik heb hem een proef zien geeven
Van zyne kloekheid en de liefde die hy my,
Als zynen vader, draagt: en de verraadery
Zyns moeders door zyn trouw, en wakkerheid verdoemen:
Dies strekt haar schande hem tot stof, om op te roemen.
En ik geloof noch niet, ja durf niet denken, dat
Die braave zoon zich met trouw loosheid heeft beklad.
Maar echter weet ik niet, wat zy hier beide maaken.
Of heeft hen Monima doen beide in liefde blaaken?
Zeg my, met wien zy 't houd, wien 't meest is toegedaan:
Op dat ik weet, hoe ik met haar te werk moet gaan.
Hoe zeer wy Monima verlangen te begroeten,
Gy zult me eerst rek'ning van hun harten geeven moeten.
Wat is hier omgegaan? wat zaagtge al? en wanneer
Liet gy myn zoons hier in de vesting? spreek.
Myn H  r,
Prins Pharnaces is hier een week geleên gekomen.
't Gerucht van uwe dood, dat ik reeds had vernoomen,
Heeft hy bevestigd, en wou hier straks meester zyn.
Maar ik, die my nooit liet verblinden door de schyn
| |
| |
Van valsche maaren, had hem nimmer willen hooren,
Had Xiphares, die in zyn traanen scheen te smooren
Om uwe dood, my niet verzekerd van 't gerucht,
Min door zyn redenen, als zyn bedroefd gezucht.
Pharnaces, myn Heer, was naauwlyks binnen,
Of straks verk laarde hy de Koningin te minnen,
Ontdekte haar zyn liefde, en wilde voor de Goôn
Doen stellen op haar hoofd de koninklyke kroon,
Die zy ontfangen had voorheen van u, zyn vader.
Mogt zy myn assche niet beschreijen, O verraader!
En haaren pligt voldoen? en Xiphares?
Heeft hy geen zucht getoond te draagen, als tot u.
Zyn hart, met u vereend, scheen van geen vier ontsteek en
Als om op 't Roomsche volk uw droeve dood te wreeken.
Wat voerd hem even wel uit Kolchos herwaards aan?
Myn Heer, dereden zultge eens vroeg, of laat verstaan.
Neen, spreek: 'k gebied het u, geef my van alles reden.
Al 't geen ik weeten kon, en zien, ô Vorst, tot heden,
Is dat hy deeze plaats, die gy my hebt vertrouwd,
En 't landschap na uw dood, als voor het zyne houd:
En meer betrouwende op zyn moed, als op de wetten,
Heeft hy met magt zich in zyn erfdeel willen zetten.
O dit is 't minst, dat hy te wachten heeft van my,
Zo my de Hemel gund, dat ik myn zaaken vry
Beschikken mag. 'k Beken, ik was voor hem verlegen;
Maar nu voel ik myn ziel van vreugde zich beweegen.
| |
| |
'k Schep weder adem: ach! ik vreesde dat die zoon,
Die dus lang heeft geweest een stut van mynen troon,
Myn medeminnaar was: laat Pharnaces my hoonen,
Ik zweer, ik zal dien schelm naar zyn verdiensten loonen,
Hy heeft my lang gekweld en menigmaal gesard;
Wanneer ik zien moest, dat hy Romen in zyn hart
Begunstigde, en verhief: dit bleek uit al zyn daaden.
Maar heeft my Monima om zynent wil verraaden?
Gunt zy hem 't hart, dat my voor deezen was beloofd?
Wee hem! die my myn bruid zo schelms, en stout ontroofd;
Wee dien ontaarden! dien ontrouwen! dien verrader!
Myn Heer, de Koningin komt nader.
O goon, die myn gemoed, en myne liefde ziet,
Zend my geen meerder leed, belet tog, dat ik niet
Moog vinden, 't geen ik zoek. 't is nu genoeg, Arbates.
| |
Vierde tooneel.
Mithridates, Monima.
MEvrouw, hier ziet gy Mithridates.
De Goden hebben my hier wederom gebragt,
En reeds myn ongeval door deeze gunst verzacht,
Dat ik myn Koningin mag wederom aanschouwen,
Veel schoonder noch als ooit. De dag om u te trouwen
Vermoede ik niet, Vorstin, dat zo laat daagen zou,
Noch dat ik u, helaas! met myne komst, Mevrouw,
Meer tekens van myn ramp, als van myn min zou geeven.
'k Ben herwaarts heen alleen door uwe min gedreeven,
Om u alhier te zien; ja 'k vind myn leed verzoet,
Zo slechts myn komst geen leed verwekt in uw gemoed,
Die gy met smarten lang had hooren te verwachten.
| |
| |
Mevrouw, ik zeg genoeg, indien ge'er op wilt achten.
Gy draagt, gelykge weet, het teken van myn woord,
Het welk u dag'lyks zegt, dat gy my toebehoord.
Wel aan dan, binden wy die trouw met vaster banden;
Myn grootheid roept ons bei van hier naar andre landen;
Ons diend geen tyd verzuimd: myn aanslag is te groot:
En morgen moed ge my verzellen op myn vloot.
Myn Heer, doet watge wilt: want zy, wien ik myn leeven
Moet danken, hebben my in uwe magt gegeeven;
En wat gy me ook gebied, ik ben altoos bereid:
'k Zal niet antwoorden, als door myn gehoorzaamheid.
Gy toont u willig om u onder 't juk te vleijen:
Maar laat nochtans u als een offer heen geleijen
Naar 't outer: gy bemind my min, als gy me ontziet;
En schoon geu geeft aan my, weet, gy verpligt me niet.
Mevrouw, hoe zultge my op zulk een wys ontfangen?
En mind my Monima nu slechts als myn gevangen;
Uit liefde niet, maar dwang? dat had ik niet verwacht.
Of maakt myn ongeval my in uw oog veracht?
O! schoon ik alles, wat ik noch bezit, moest derven,
En als een balling gaan langs vreemde stranden zwerven;
Al had my 't bars geval gebragt in zulk een nood,
Dat ik alom vervolgt, van raad, en magt ontbloot,
Moest van den buit, gelyk een snoode roover, leeven,
En niets dan mynen naam my over was gebleven:
Zo weet, dat wie den naam van van Mithridates hoord,
Met diepe eerbiedigheid zou knielen op dat woord;
Ja dat geen vorst op aard, hoe hoog in top verheven,
Indien hy 't waardig is, aldus met my te leeven,
Zou weigeren, en my, die veertig jaaren lang
Met Romen heb gestreên, zo schoonen ondergang
Niet zou benyden. Gy zoudme ook meer eer bewyzen,
Mogt in uw hart een drop van 't heldlyk bloed verryzen.
En nu gy eindelyk met my naar 't outer moet,
O! 't zou zeer eerlyk staan voor u, en voor uw bloed,
| |
| |
U, volgens u wen pligt, gehoorzaamlyk te voegen,
En myn genegentheid volkomen te vernoegen,
My te vertroosten, en te bannen uit myn hart
Het misvertrouwen, dat my meer, als alles, smart.
Wel hoe, Mevrouw, hebt gy geen antwoord my te geeven?
Wat maakt u dus ontsteld! waar is uw spraak gebleeven?
Hoe gy my ziet ontroerd, gy zwygt, en antwoord niet?
Maar 't oog, dat schreijen wil, toond klaar uw zielsverdriet.
Ik schreijen: neen, myn Heer: verwacht van my geen traanen.
'k Gehoorzaam u, waar toe my verder aan te maanen?
Kunt gy me niet verstaan? is 't niet genoeg?
Doch ik versta u wel, en beter, als gy meent.
Men heeft my waar gezegd, en ik ben door dit spreeken
Noch krachtiger, als ooit, in minnenyd ontsteeken.
Myn trouwelooze zoon, door uw gezigt bek oord,
Heeft u zyn min ontdekt, en gy hebt hem gehoord.
Gy schrikt reeds, naar ik zie, nu dat gy hem hoord melden.
Bemin hem vry; maar 'k zweer, dat ik 't hem zal vergelden,
Mevrouw, indien ik hier, als eertyds, kan gebiên,
'k Verzeker u, gy zult hem nimmer weder zien.
O goon! myn Heer, wat zal dit weezen?
Die hoeft myn gramschap niet te vreezen;
Hy heeft my niet verraân, en 't is vergeefs, dat gy
Dien braaven zoon verdacht te maaken zoekt by my.
Mevrouw, kon Xiphares, die 't waard is, u behaagen,
't Waar u vry minder schand, my lichter te verdraagen;
Maar een verraader, een trouw loozen zoon, wiens hart
Van 't myne zo vervreemd, my hoond, my tergt, en sart;
Die nooit iets deugdelyks, of loflyks heeft bedreeven,
| |
| |
In een woord Pharnaces, Mevrouw, uw hart te geeven,
Dien schelm te minnen, en my schandlyk te versmaân....
| |
Vyfde tooneel.
Monima, Mithridates, Xiphares.
KOm hier, myn zoon, kom hier, uw vader is verraân.
Uw snoode broeder heeft myn ondergang gezwooren;
Onteerd my, zoekt myn dood, en komt myn aanslag stooren.
Hy mind de Koningin, behaagd haar, en ontroofd
Me een hart aan my verpligt, my van de Goôn beloofd.
Gelukkig evenwel, dat ik van zulk een boosheid
De schuld moet geeven aan uw broeders trouweloosheid;
Dat niet aan uwe ziel uw's moeders ontrouw kleeft,
En Pharnaces vergeefs u een k waad voorbeeld geeft;
O ja, myn zoon, op u alleen mag ik vertrouwen;
Op u alleen durf ik myn hoop, en aanslag bouwen.
'k Heb u tot metgezel, en waardige erfgenaam
Verkoren van myn ryk; voor alles, van myn faam.
Myn min, noch Pharnaces, die my dus hoond en geeven
Myn ziel alleen geen werk, 'k word elders heen gedreeven,
En de aanslag, die ik heb, vereischt myn zorg, en vlyt;
Ja alles roept om my in deez' verwarden tyd.
Op dat myn scheepsvloot, en myn volk moog vaardig weezen,
Zy my gehoorzaamheid betoonen, als voor dezen.
Gy onderwyl, myn zoon, blyf hier, op dat ik mag
Gerust zyn, en dat my geen onverwachte slag
Myn bruid ontroov'. Gy moet uw's broeders min beletten;
Blyf by de Koningin, en zoek haar om te zetten,
Op dat zy myne min met wedermin beloon;
Voor al draag zorg, dat zy my noch niet verder hoon.
Wees steeds onzydig, engy zult haar licht ver winnen;
Want zo zy verder gaat, in plaats van haar te minnen,
Myn min wierd raazerny, waar van het naberouw
My, na genome wraak, wel licht eerst treffen zou.
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
Monima, Xiphares.
WAt zal ik zeggen? hoe versta ik deeze reden?
Mevrouw, gy hebt gehoord het geen de Koning heden
My heeft bevoolen. Zou 't wel waar zyn, groote goôn!
Is Pharnaces, helaas! dan de oorzaak dezer hoon,
Die hem zo zeer ontsteld, en hebt gy hem verkooren?
Hoe! Pharnaces? die 'k haat. O goôn, wat moet ik hooren!
Het is dan niet genoeg, dat deeze droeve dag
My eeuwig scheid van u! ô doodelyke slag!
En dat ik, laas! verpligt als een flaavin te leeven,
Aan eindeloos verdriet my zelf moet overgeeven;
Men voegd noch by myn leed dit schandelyk verwyt,
Dat ik om Pharnaces zou schreijen, wat een spyt!
Ik haat hem als de dood; zou ik hem liefde toonen?
Den Koning, wien de toorn verblind, kan ik verschoonen.
Hy kend myn hart niet, noch genoot ooit gunst van my;
Maar gy, myn Heer, zult gy my dus bejeg'nen? gy?
Mevrouw, vergeef het my; de liefde doet my dwaalen.
De dwang zet myne min, zo wel, als de uwe, paalen;
'k Durf my niet wreeken, schoon ik alles missen moet;
Maar wat te denken van den Vorst, die, als verwoed,
Klaagt, dat een ander hem het hart u komt ontrooven;
Wat heilryk minnaar mag zich zulk een gunst belooven?
Schept gy vermaak in uw verdriet,
Beklaag uw ongeval, maar ach! vergroot het niet.
Ik weet wel wat een smart dat ik my zelf ga brouwen,
Gering is 't, dat ik u zie met myn vader trouwen;
Maar noch te lyden dat een ander de eer geniet
Van uwe traanen, baard my 't grootste zielverdriet.
| |
| |
Doch 'k zoek myn lyden door myn wanhoop te vergrooten;
Wie heeft, Mevrouw, 't geluk van uwe gunst genooten?
Doe my de gunst, en zegme, ei! zegme, wie het is.
Is 't u zo moeijelyk om deez' geheimenis
Te ontdekken? toen ik zocht uw's broeders hand te ontkomen,
Tot wien, myn Heer, heb ik myn toevlugt toch genomen?
Wie klaagde ik myne nood? wie gaf me toen zyn woord?
Wiens min heb ik, als de uwe, ooit gunstig aangehoord?
O hemel! zonde ik my hier op betrouwen mogen?
Mevrouw, ben ik het die gy zaagt met gunstige oogen?
En is 't om mynent wil, dat gy deez' traanen schreid?
Ja, Prins, om uwent wil. 'k Hiel myn geneegentheid
Met smart een lange tyd in myn gemoed verhoolen;
En 't zwygen voegd my noch; maar 't vuur, zo lang verschoolen,
Barst uit, hoe 't wierd verdrukt, 't wierd echter nooit versmoord;
Doch nu hebt gy myn min voor 't eerst, en 't laatst gehoord.
Gy schepte al overlang in myne min behaagen,
En ik heb lange tyd u liefde toegedraagen.
Herdenk dien droeven dag, 't begin van uwen druk,
Toen eerst uw ziel door my gebragt wierd onder 't juk.
Denk aan 't vermaak, myn Heer, zo weinig tyds genooten,
En hoe dat u de liefde uws vaders heeft verdrooten,
Toen gy uw ongeval en zyn geluk moest zien,
En toen gy tegens dank van Monima moest vliên.
Als gy dit overweegt, myn Heer, in uw gedachten,
Gy zult myn traanen steeds vermengt zien met uw klagten:
Ik leê, al wat gy leed; 'k heb 't heden aangehoord:
Myn hart antwoorde 't uw', myn Heer, op ieder woord.
Rampzaal'ge liefde, die wy niet volbrengen moogen!
Schoone overeenkomst, die het lot niet wil gedoogen!
| |
| |
Ach! wreede hemel! die ons geeft een ziel, en zin,
Waarom verhinderd gy 't volbrengen onzer min!
Want hoe myn hart tot u, myn Heer, ook is genegen,
Weet echter, dat myn pligt myn min moet overwegen;
Die roept my naar 't altaar, door 't recht der Majesteit,
En daar beloof ik u het zwygen. 'k Zie gy schreid;
Ik hoor, gy zucht: gy ziet, hoe 't lot my is verbolgen:
Ik kan uw bruid niet zyn: maar moet uw vader volgen.
Gy zelf moet nu de hand my bieden, schoon 't u smart,
En helpen my om u te bannen uit myn hart,
'k Verwacht voort 't minst, dat gy me uw heuschheid zult doen blyken;
En waar gy my ontmoet, myn byzyn steeds ontwyken.
'k Heb u genoeg gezegt, om u gantsch te overreên,
Dat gy u wachten moet deez' wet ooit te overtreên.
En zo uw hart my ooit heeft waare min gedraagen,
Myn Heer, zo Monima u immer kon behaagen,
Zo komt na deezen nooit ter plaats, daar gy haar ziet,
Helaas! want zonder dat acht ik uw liefde niet.
Goôn! welk een liefde! maar wat mag uw gunst my baaten,
O straffe Hemel! die haar dwingt my te verlaaten,
Gy stoot my van den top van vreugd en van geluk
In eenen jammerpoel van eindeloozen druk.
Hoe heb ik dan uw ziel in liefde doen ontvonken,
En zal een ander nu met u, myn bruid, gaan pronken,
En rooven my een hart, dat my was toegezeid?
Wreê vader! ruim zo straf, als vol rampzaligheid.
Mevrouw, waarom wilt gy, dat ik van u zal vlieden?
Weet gy niet wat de Vorst my daadlyk kwam gebieden?
Gy moet my gehoorzaam zyn,
Zet uwen vader om door de een of de andre schyn.
Dit zal de grootste zyn van uw doorluchte daaden.
Ja, Prins, gy moet om my uw lusten zelfs versmaaden.
Ach! gy zyt wreed, zo gy my hier in niet voldoet,
| |
| |
En voerd my in myn dood, 'k mistrouw myn teêr gemoed;
Ik ken myn zwakheid, en ik loop gevaar van 't leeven;
Als ik uw droefheid zag, zou my de moed begeeven;
't Herdenken uwer min zou myn genegentheid
Doen zuchten; en myn hart, dat van de liefde, en spyt
Verscheurd word, zou terstond uit zyne boeijens springen,
En vliegen naar u toe; des komt ge my te dwingen
Tot die uitspoorigheid, zo schaad'lyk aan myn eer,
Dat iemand u om my hoord zuchten, weet, myn Heer,
Gy zuld my evenwel in 't minste niet beletten
De schand dier heugenis my zelfs betaald te zetten;
Ik zal u rukken uit myn hart, en met myn bloed
Die hoon afwasschen van myn grootsch onteerd gemoed.
Maar, ach! wat zeg ik? schoon ik van u af wil scheiden,
Een doodelyk vermaak doet my noch echter beiden;
'k Voel dat myn hart, door u te spreeken, en te zien,
Met lust verlengt 't gevaar, waar voor 't behoord te vliên.
't Moet echter zyn. Om niet geheelyk te vertreeden
't Klein overschot, helaas! van myn stantvastigheden,
Zo vliede ik; en betrouwme op uw gehoorzaamheid,
Verdien, Prins, dat ge word van Monima beschreid.
Mevrouw.... Zy vlugt, en wil my geen gehoor verleenen.
Rampzaal'ge Xiphares! wat loopt gy? ach! waar heenen?
Gy zyt bemind, en word gebannen. Ach! gy ziet
Dat uwe pligt, zo wel als haare, 't u gebied.
Kom, dood, verlos myn ziel uit deez' rampzaligheden!
Maar zal dan Pharnaces myn plaats by haar bekleeden?
Neen: moet het zyn, dat my een minnaar haar ontruk,
'k Gun, stervend, niemand, als myn vader, dat geluk.
|
|
Auteursrechtvrij