|
| |
| |
| |
Mithridates, treurspel.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
Xiphares, Arbates.
MEn heeft ons niet misleid, Arbates; het verhaal
Van vaders nederlaag, en Romens zegepraal
Is waar; hy wierd omtrent de Euphrates overvallen
In 't donker van den nacht. Hier hielp hem niet met allen
Zyn krygsvoorzigtigheid, 't volk kweet zich lange tyd;
Maar wierd op 't laast verstrooid, hy sneuvelde in den stryd.
elf heeftmen, tot bewys dat vader is verslagen,
Zyn zwaard, en tulband aan Pompéus opgedraagen.
Dus sturf die groote vorst, die veertig jaar alleen
De Romers heeft gekeerd, hunn' Helden afgestreên,
Hunne oorlogslust vaak door zyn kloekheid doen verkouden,
In 't Oosten hun geluk in tegenwicht gehouden,
En de algemeene zaak der vorsten tot zyn dood
Bepleit, nalaatende twee zoons, van magt ontbloot,
En van verdeelden zin om zyne dood te wreeken.
Wat inzigt, Heer, wat drift beweegt u dus te spreeken?
Heeft staatzucht broederliefde in 't hart zo zeer verkoud,
Dat gy Prins Pharnaces reeds voor uw vyand houd?
Neen, waarde Arbates, neen, myn haat zal hem niets deeren;
Ik zou het overschot des Ryks geensins begeeren,
Tot zulk een snooden prijs. 'k Wil 't recht niet overtreên.
| |
| |
Dat zyn geboort' hem geeft. 'k Ben met myn deel te vreên.
'k Zal zonder ongeneugt zien vallen in zyn handen
't Geen hem de gunst belooft der Roomsche dwingelanden.
Zou Romen vriendschap doen aan Mithridates zoon?
Hoe kan dat weezen, Heer?
't Is waar. Hy wacht het loon
Van zyn verraadery, nu vader is verslagen.
Hy heeft lang in zyn hart tot Romen gunst gedraagen;
Maar 't myne, meêr als ooit, verbitterd op dien staat,
Houd tegen Romen steeds een doodelyke haat.
Doch weet, myn haat, en 't geen hy van hun gunst mag beiden
Zyn wel de minste reên om ons van een te scheiden.
Wat kan toch buiten dat verdeelen uwe zin?
Gy zult verwonderd staan. Die schoone Koningin,
Die Monima, die zo myn vader kon behaagen,
Daar Pharnaces nu ook zyn trouw aan op wil draagen.
Die min ik, en verberg 't niet, nu 'k bevind,
Dat Pharnaces alleen haar nevens my bemind.
'k Zie, gy verwachte niet zulks uit myn mond te hooren;
Maar 't is van gistren niet, dat ik haar heb verkooren.
Al lang heb ik haar, schoon stilz wygende, aangebeên,
En in myn hart geknield voor haar bekoorlykheên,
Die 'k hooger schattede, dan al myns vaders kroonen.
Ach! kon ik u de kracht van myne min vertoonen!
Myn eerste zuchten, en myn laatste smerten! maar
De wankelende staat, en 't dreigende gevaar
En laaten my niet toe die hartstocht as te maalen.
't Is nu geen tyd om u myn liefde te verhaalen;
't Zy u genoeg gezegt, tot myn verdediging,
Dat ik haar 't eerste zag, en zy my 't eerste ving
| |
| |
In haar aanloklykheên. 'k Heb Monima verkooren,
Eer dat myn vader ooit haar naam had noemen hooren.
Hy zag haar, doch daar hy zich aan die schoone vrouw
Had hooren wettelyk te binden door de trouw,
Dacht hy, dat hy genoeg voldeê met haar te minnen,
En zy dus schand'lyk zich zou laaten overwinnen.
Gy weet wat vonden hy al heeft in 't werk gestelt
Om haar te buigen, doch haar deugd behield het veld.
Zints voelde hy zyn borst in 't afzyn zelfs vol wonden,
En heeft haar door uw hand op 't laast de kroon gezonden.
Nu oordeel van myn smart, en droef heid, op 't verstaan
Van 's Vorsten liefde en van het geen hy had gedaan;
Dat hy het bruidsbed reeds voor Monima deê spreiden,
En dat hy haar, als Bruid, ging naar Nimpheum leiden.
Noch kwam my het gerucht ter ooren in dien tyd
Van deeze kwelling, dat myn moeder, 't zy uit spyt,
Om haar misnoegen aan myn vader te betuigen,
Of om het Roomsche Hoofd tot myne gunst te buigen,
Den Koning had verraân; het slot, en al den schat
Die haar was toevertrouwd, zelf aan Pompéus had
Geleverd. Hoe stond ik op deeze maar verslagen!
Ik kon myn vader toen geen minnenyd meêr draagen;
Zo wierd door vaders liefde in my myn min gesmoord.
Dit kwam geduurig voor myne oogen, dies ik voort
Met myn getrouwste volk den vyand ging besptingen:
Daar zag myn moeder my door hunne benden dringen,
En geen gevaar ontzien, om eerlyk en vol moet
Te sterven, of dien hoon te wasschen in myn bloed.
De plaats bleef ons, de vloed Euxinus, als voor deezen
Geveiligd, wy hersteld. Geenvyand was te vreezen
Voor onze Vlooten, dan slegts de ongestuimigheên
Der baaren; maar hier was myn hart niet meê te vreên.
Ik wilde verder gaan. Arbates; 'k ruk myn benden
Heen naar de Euphrates; maar helaas! 'k versta in 't wenden
De nederlaag, en dood van Mithridates. Ach!
Wat gaf zyn ongeval myn ziel een zwaaren slag!
| |
| |
De schoone Monima kwam my in my gedachten
In 't midden myner druk, en 't hevigst myner klagten;
Een ongemeene schrik bevong myn ziel, en zin,
Wanneer ik overdacht myns vaders wreede min.
Gy weet, hoe menigmaal hy u heeft last gegeeven,
Om zyn bemindens niet na hem te laaten leeven.
'k Vloog naar Nimpheum toe, en met een droef gemoed
Zag Pharnaces met zyn gevolg rondom de voet
Van deeze vest verspreid; 't was my een heiloos teken.
Ge ontfingt ons beide, en voorts is 't ov'rige u gebleeken.
Gy weet, hoe Pharnaces, naar zyn gewoonte en aard,
Straks vol verwaandheid heeft zyn min geopenbaard
Aan Monima; ja heeft, gelyk gy hoorde, Arbates,
De Koningin verhaald, de dood van Mithridates;
Gy kend hem, 't geen hy zegt, wil hy volbrengen; maar
Ik zal hem, op myn beurt, ook toonen, dat ik haar
Bemin veel meer, als hy. 't Ontzag, dat ik voor deezen
Aan Mithridates, als myn vader, heb beweezen,
Is uit met zyne dood. 'k Zal Pharnaces gantsch niet
Ontzien; maar toonen, dat zyn hoogmoet my verdriet.
Indien my Monima niet zelve wederstreeven,
En af wil slaan het hart, dat ik aan haar wil geeven,
Zo zal ik, wat my ook voor ongeval ontmoet,
Haar niet verlaaten, als ten koste van myn bloed.
Zie daar 't geheim, dat ik u hadde te openbaaren.
Kies nu, met wien van ons gy uw geluk wilt paaren.
Zeg, wie uw trouw verdiend, en wie myns vaders kroon,
De slaaf van 't Roomsche volk, of wel uws konings zoon?
Misschien zal Pharnaces op Romen zich vertrouwen,
En in Nimpheum my als zynen dienaar houwen;
Maar binnen deeze plaats vrees ik zyn hoogmoed niet,
't Ryk Pontus is het zyn, 'k ben hier in myn gebied.
Want Kolchos, zynde my tot erfdeel toegevallen,
Weet dat ik meester ben, en Heer van deeze wallen.
Gebied my, als myn vorst, voor wien ik u erken,
Myn keur is al gedaan, Vorst Xiphares; ik ben
| |
| |
Alleen tot uwen dienst. Zo trouw, als ik voor deezen
Uw vader ben geweest, zal ik aan u ook weezen.
Gy weet, hy had dit slot gegeeven in myn magt;
Ik heb 't ook trouw bewaard; noch Pharnaces geacht,
Noch u; maar ik wil u niet langer wederstreeven.
Gelyk als ik 't ontfing, zal ik 't u overgeeven.
Uw vyand zy de myne; ik zie myn dood te moet,
Zo gy me niet beschermt, uw broeder zou in 't bloed,
Als hy hier meester was, elendig my doen smooren,
Om dat ik nimmermeer na hem heb willen hooren.
'k Verzeker u van 't hart, en de genegentheên,
Der Koninginne, en kan ik hier, gelyk voorheên,
Gebieden, zo zal hy dit land u niet ontrukken;
Maar elders gaan de vrùcht der Roomsche gunsten plukken.
Wat ben ik u verpligt voor zulk een eed'le trouw!
'k Hoor iemand komen; ga, Arbates, 't is Mevrouw.
| |
Tweede tooneel.
Monima, Xiphares.
MYn Heer, ik kom tot u, als myn beschermer, loopen;
Indien gy my verlaat, op wien zal ik dan hoopen?
'k Ben eenzaam, en vol vrees, ik heb hier vriend, noch maag.
En of ik schoon de naam van Koninginne draag,
'k Ben een gevangene, en een weduw daar beneven,
Schoon ik nooit man had. Dit is 't minste, dat my 't leeven
Verdrietig maakt; maar die my 't meeste leed aandoet,
'k Schrik hem te noemen; doch ik hoop, uw grootsch gemoed
Myn traanen niet en zal om zynent wil verachten,
Noch uw verwantschap 't oor u stoppen voor myn klagten.
Myn Heer, nu weet gy wel, 'k heb u genoeg gezeid,
Dat Pharnaces het is, die vol vermetelheid,
Als met geweld, my wil met hem in de echt verbinden;
Maar ik zal in de dood, hoe wreed, meer zoetheid vinden
| |
| |
Als in zyn trouw. O Goôn! wat vyandlyker ster
Heeft myn geboortestond bescheenen! 'k ben dus ver
Gesleept, om zonder liefde, en te ens dank te trouwen,
En naauwlyks mag ik my in vryheid weêr aanschouwen,
Verlost van zulk een juk, en in een beter staat,
Of 'k word weêr aangezocht van een, die 'k doodlyk haat.
Misschien behoorde ik hier myn fierheid wat te breeken,
En in te binden, wyl zyn broeder my hoord spreeken:
Maar 't zy de reden, 't zy myn noodlot, of myn haat
Met Romen hem vermengd, waar op hy zich verlaat,
Geen ramp dunkt my zo groot, geen kwaad zo zeer te vreezen,
Geen dood dunkt my zo straf, als deeze min te weezen.
Ach! Xiphares, zo u myn schreijen niet ontroerd,
Ach! lyd ge dat men my met hem ten Tempel voerd;
Voor 't outer zultge my, in 't aanzien van de goden,
Om eeuwig vry te zyn van hem, my zelf zien dooden.
Gy zult my 't hart dat hy zo wreedlyk wil gebiên,
En dat ik niemand ooit en schonk, doorstoten zien.
Mevrouw, stel u gerust, hier zal u niemant deeren,
Gy moogt in deeze plaats volkomentlyk regeeren,
Myn broeder, zo hy wil gebiên, mag elders gaan;
Maar al uw ongeval hebt gy noch niet verstaan.
Waar meê wil my op nieuws de straffe hemel plaagen?
Indien 't een misdaad is u liefde toe te draagen,
Is Parnaces alleen niet schuldig: ik voel my
Veel schuldiger, als hem.
Hoe gy, myn Heer, hoe gy?
Ja, wil dit ongeval vry by uw zwaarste stellen;
Eisch aan den Hemel wraak, van ons, om u te kwellen
Alleen gebooren, en tot uw verderf en straf,
Wyl noch de vader, noch de zoons ooit lieten af
| |
| |
U te vervolgen. Maar wat smert het u doet voelen,
Nu gy myn liefde hoord, die nimmer zal verkoelen:
Ja, hoe, myn stoute min u kweld, hoeze u verdriet,
Mevrouw, verzeker u, het heeft by 't lyden niet,
Dat ik geleeden heb, toen ik ze wou verbergen.
Doch vrees niet, dat ik iets uws ondanks u zal vergen,
Gelyk als Pharnaces, of in zyn plaats wil treên,
En ik my daarom dus gedienstig veins, ô neen!
Gy wilt in vryheid zyn, 'k heb u myn woord gegeeven;
Gy hoeft met hem, Mevrouw, noch ook met my te leeven.
Indien het u mishaagd. Maar als gy zyt voldaan,
En vergenoegt naar wensch, waar heen zult gy dan gaan?
Zal 't ver van hier zyn? en, Mevrouw, als gy zult scheiden,
Zal 't my geoorloft zyn u derwaarts te geleiden.
Zult gy zyn misdaad zien, en myne onnozelheid
Met een gelyk gezigt, en zonder onderscheid?
Zult gy ook my de straf, die hy verdiend, doen boeten?
En zal ik als gy vlugt voor hem, u missen moeten?
Zal ik tot loon, dat ik u zo getrouwlyk dien,
Besluiten moeten u na deezen nooit te zien?
Indien de tyd iets deê tot voordeel myner minne,
'k Zou dan myn voordeel doen met dat geluk, Mevrouw,
En zeggen, dat ik 't eerst u zag, en 't eerst myn trouw
U opgeofferd heb, zelf in uwe eerste jaaren,
Toen uw bekoorlyk heên noch in haar groeijen waaren,
En aan myn vader en myn broeder onbekend;
Toen stonden zy al vast in myn gemoed geprent.
En, als door vaders last ik van u af moest scheijen,
Gedenkt u niet, hoe gy toen Xiphares zaagt schreijen:
Hoe dat hy treurde, toen de nood dwang, om zyn pligt
In acht te neemen, hem ontroofde uw lief gezigt!
Ach! welk een bittren rouw had my het hart bezeeten,
Toen ik myn afscheid nam! Mevrouw, is 't u vergeeten?
| |
| |
My heugt het noch te wel. 't Schynt u een droom, die nu
Uit uw gedachten is. Helaas! terwyl ik u
Afweezend minde; kost myn vader u behaagen,
En dacht niet eens, wat ik om u al moest verdraagen.
Hebt gy myn ramp een oogenblik beweend.
Misbruik de magt niet, Prins, die u 't geluk verleend.
Misbruiken? goede Goôn! terwyl ik u verdedig,
Niets verg; niets afeisch; noch in 't allerminst beleedig;
Wat wiltge meêr, Mevrouw? hebt gy me niet verpligt
Te zweeren, voor altoos te vliên uit uw gezigt?
Gy hebtme meêr beloofd, als gy zult kunnen houwen.
Wel hoe, Mevrouw! durft gy myn eeden niet vertrouwen,
Of vreest gy, nu ge zyt in myne magt gesteld,
Dat ik my tegens u zal dienen van geweld?
'k Hoor iemand komen; ei, Mevrouw, wilt my verblyden,
Gy moet my voor uws broeders min bevryden,
Geweld behoeftge niet te doen, noch myn gezigt
Te vlien, indienge my voor deeze gunst verpligt.
| |
Darde tooneel.
Monima, Pharnaces, Xiphares.
HOe lang noch wiltge beiden
Na vader, daar zo veel getuigen, en bescheiden
| |
| |
U overtuigen van zyn dood. Vertrek met my,
Uit dit barbaarsch gewest, daar gy in slaverny
Uw leeven doorbrengt, en uw dood licht zal ontmoeten.
Gy zult een minzaam volk zien buigen voor uw voeten;
Een heugelyker lucht, een aangenamer licht
Zal u een beeter land, vertoonen voor 't gezigt.
't Ryk Pontus heeft u lang erkend voor Koninginne;
De Koninglyke kroon, het teiken van de minne
Myns vaders, die hy heeft doen stellen op uw hoofd,
Heeft u, gelyk een pand, dat Koninkryk beloofd;
En, nu ik in dat Ryk tot Vorst ben aangenomen,
Is 't myne pligt de wil myns vaders na te komen.
Maar noodig is 't, dat wy vertrek ken uit dit Ryk,
Mevrouw, en datwe onze echt op 't spoedigst te gelyk
Verhaasten: ik zal u aanstonds met vreugd geleiden
Van 't outaar naar myn vloot; waar toe hier lang te beiden,
Mevrouw? het volk verlangt hun Koningin te zien;
Komt, daar gy hen, daar gy de baaren kunt gebiên.
Myn Heer, de groote gunst, die gy my komt betoonen,
Ben ik niet magtig u naar waarde te beloonen;
Maar wyl gy antwoord eischt, van my, en kort besluit,
Vergunt ge my, dat ik u myn gedachten uit?
Zo 't u belieft, Mevrouw hoeft niet beschroomd te weezen.
Gy weet myn Heer ik ben gebooren van Ephezen,
Daar ik gesprooten ben uit het doorluchtig bloed,
't Zy gy die Vorsten noemt, of Helden, om hun moed
In Grieken eertyds meer, als Koningen, verheeven.
Daar zag uw vader my in 't bloeijenst van myn leeven,
Toen heel Ioniä noch aan zyn magtig ryk
Behoorde, en zond me op trouw dit vorstelyke blyk;
Myn vader was 't een wet, en my gedwonge minne;
Ik moest gehoorzaam zyn, dus wierd ik tot slaavinne,
Schoon met een kroon op 't hoofd. Men zond my herwaards, om
| |
| |
Uw vader te voldoen, die my als bruidegom
Verwachte midden in den schoot van al zyn Ryken;
Maar 't noodlot dwong hem, eer ik kwam, van daar te wyken,
En elders heen te gaan, daar hem zyn oorlogslust
Naar toe riep. Hy liet my hier brengen, om gerust,
Zo lang die krygsstorm duurde, in dit gewest te leeven:
Hier ben ik van dien tyd tot deezen dag gebleeven;
Maar deez' beklaaglyke eer stond mynen vader dier:
Het eerst slagtoffer der Romeinen, aan het vier
Van hunne wraaklust, als verwinnaars, opgedraagen,
Was Philopemen, daar ik eeuwig om zal klaagen;
Wyl hy, om mynent wil, door hen is omgebragt.
Dit is 't, myn Heer, dat ik u te openbaaren dacht.
Schoon geen gerechte wraak myn gramschap heeft ontsteeken,
Ik vind my in geen staat om zyne dood te wreeken;
't Ontbreekt my aan de magt; wat kan een vrouw bestaan?
Ik heb geen heir in 't veld, om tegens hen te slaan;
Maar ik heb moet, myn Heer. Kan ik geen wraak verwerven,
'k Wil hem niet ontrouw zyn, noch myne handen verven
In zyn onschuldig bloed. En wat zou 't zyn, o smart!
Ontfing ik uwe trouw, die Romen mind in 't hart.
Ik weet niet, wat Mevrouw beweegt aldus te spreeken.
Is tusschen Rome, en my verbintenis gebleeken?
'k Bid, zegme, wie heeft u dus kwaalyk onderrecht?
Hoe! loochend gy 't, myn Heer? gy hebt het zelf gezegt.
Zoud gy een Koninkryk, dat door hen is gewonnen,
En noch in hun geweld, aan my op draagen konnen,
Zo gy niet zeker waard, dat gy door hen, tot loon
Van uw verraad, gesteld zult worden op den troon?
Ik zoude u van die zaak wel reeden kunnen geeven,
Zo gy, Mevrouw, steeds door een andre zucht gedreeven,
| |
| |
Uw woorden niet en had vermengd met veinzery;
Maar uwes harten grond oprecht verklaard aan my.
Na zo veel stribbeling begin ik eens te ontdekken,
Waar uwe ontschuldiging, en weig'ring heen wil strekken,
Ik weet, wat u beweegt; 'k zie klaar in uw gemoed,
Dat u een ander, als myn vader, spreeken doed.
De reden, die Mevrouw tot dit verwyt beweegen,
En wederlegt ge niet, maar toond u zelfverleegen.
Doch zo ge aan 't Roomsche volk, als ik, u wreeken wilt,
Wat martge? waar toe dus een oogenblik verspild?
Hoe! zal men tot de wraak van vader langzaam treeden,
En vaardig weezen om zyn zetel te bek leeden?
Is fierheid, eer en trouw, in ons heel uitgeblust?
Hy is wel dood, maar weetge, of hy in de aarde rust?
Wie weet, terwyl uw ziel zich zelfvermaakt in 't minnen,
En gy het zoet der trouw voeld speelen door uw zinnen,
Of hy, die als een zon, in 't oost te brallen plag,
Dien Aziën met recht den laatsten noemen mag
Van haare koningen, noch heden onbegraaven
Niet licht op 't veld, ten prooi van gieren en van raaven:
Of in een kuil versmoord; wie weet, ô welk een hoon!
Of hy, om zulk een smaad verbitterd, aan de goôn
Geen wraak eischt van zyn zoons, die hem niet durven wreeken.
Hoe! zullen wy ons, in dit woest gewest versteeken?
Indien 'er ergens noch een Vorst op aarde leeft,
Die de allerminste zucht tot zyne vryheid heeft,
Hy zal zich zekerlyk met onze magt verbinden.
De Parthen, Scyten, en Sarmaaten, onze vrinden,
Daar moeten wy naar toe, daar worden wy genood,
Dan toonen wy, het zy in leeven, 't zy in dood,
Dat wy de zoonen zyn van zulk een grooten vader;
Schoon ons de liefde streeld, het raakt ons vry wat nader
Voor 't Ryk te zorgen, ons te vryden van het juk,
Als dat men 't hart, 't geen niet te winnen is, verdruk.
| |
| |
Mevrouw, hy kend uw hart. Heb ik my nu bedroogen?
Dit is de vader, die uw ziel dus heeft bewoogen;
Dit is het Roomsche volk, dat u my haaten doet.
Ik kon zo diep, als gy, nooit zien in haar gemoed:
Maar ik verzeker u, 'k zou haar niet wederstreeven,
Kon ik van haaren zin zo goede reden geeven.
Gy zoud zeer wel doen; maar 't geen ik doe, staat me vry;
En 't voorbeeld, dat gy geeft, is hier geen wet voor my.
'k Weet niet, dat iemand hier, 'k zeg niemand uitgenomen,
Zou weig'ren myn geboôn, en wetten na te komen.
Deez' reden voegde u licht, zo gy te Kolchos waard.
'k Gebie in deeze plaats zo wel, als daar.
Die redenen, gy vond u zekerlyk bedroogen.
| |
Vierde tooneel.
Monima, Pharnaces, Xiphares, Phedima.
DE Zee, ô Prinsen, is met scheepen overtogen.
't Gerugt is valsch geweest; 't is Mithridates vloot;
Zyn wederkomst betuigt de onwaarheid van zyn dood.
De lichte scheepen, die voor uit gesteeken waaren,
| |
| |
Zyn binnen; en Arbaat, die reeds zyn pligt voldoet,
Is diep in zee den Vorst gevaaren in 't gemoed.
Vaar wel; ik ga ontstelt naar binnen.
| |
Vyfde tooneel.
Pharnaces, Xiphares.
ACh! Mithridates keerd! wat zal ik nu beginnen!
Myn leeven, en myn min die loopen bei gevaar,
't Roomsch Leger komt te laat; Goon! welk een droeve maar!
Tegen Xiphares.
Myn Heer, 'k hoor u in't heimlyk zuchten;
'k Zag, toen Mevrouw vertrok, uwe, en haar ongenugten;
Maar stellen wy dit uit. Een grooter zwaarigheid
Is u, zo wel, als my, door 't noodlot toebereid.
De Koning keerd, en zal ligt onverbidlyk weezen;
Hoe ongelukkiger, hoe meer hy is te vreezen.
't Gevaar is grooter, als gy meend, of denken kont.
Byd' zyn wy schuldig, en gy kend zyns harten grond.
Gy weet zyn gramschap die ontziet noch spaard geen vrinden;
Zyn kinders kunnen geen verschooning by hem vinden;
Wy hebben zelf gezien, hoe hy, niet lang geleên,
Twee zoons heeft omgebragt, en dat om mind're reên.
Ons staat voor u, voor my, en Monima te vreezen;
'k Beklaag haar, want zyn min zal haar licht dood'lyk weezen.
Zyn liefde is ongemeen, zyn minnenyd verwoed,
Maar liefde heerscht veel min, als haat, in zyn gemoed,
Vertrouw niet op zyn gunst, schoon zy u is gebleeken;
Zy zal zyn gramschap nu slechts vinniger ontsteeken.
Bedenk u, Heer, gy hebt het krygsvolk in uw magt.
| |
| |
Ik weet, al zeg ik niets, van waar ik hulp verwacht.
Indienge my geloofd, laat ons van deeze wallen
Ons meester maaken, eer wy worden overvallen;
Op dat hy niets gebiede aan zyne zoons, als 't geen
Ons aanstaat, en behaagd.
Ik weet myn misdaad wel, ook ken ik mynen vader;
'k Waar schuldiger als gy, wierd ik ook een verraader,
Wyl ik myn moeders schuld zou voegen by de myn;
Wanneer myn vader komt, zal ik gehoorzaam zyn.
Laat ons ten minsten dan niets van malkander spreeken,
Myn min is u bekend, en de uwe is my gebleeken:
Hy, die zeer listelyk zyn haat uitwendig smoord,
Zal zich te zyner tyd van 't allerminste woord
Bedienen tegens ons. Met schyn van tederheden
Is hy gewoon zyn nyd bedrieg'lyk te bekleeden.
Wyl ik u volgen moet, ik ben bereid; wel aan,
Maar laat ons evenwel malkander niet verraân.
|
|
Auteursrechtvrij