|
| |
| |
| |
Ifigenia.
treurspél.
Eerste bedryf,
Eerste tooneel.
Agamémnon, Arkas.
IA, Agamémnon is 't, uw Vórst, die u komt wékken;
Kén my aan myne stém, ik héb u iets te ontdékken.
Myn Heer, hoe! zyt gy 't zélf? wat zaaken van gewigt
Doen u hier komen voor het ryzen van het licht?
De dageraad begint ons naauwelyks te naaken,
En ik zie niemand, als ons beide, in Aulis waaken.
Heeft eenig ruischen in de lucht uw rust gestoord?
En hébben déze nacht de winden ons verhoord?
Neen: alles slaapt, de zé, het léger, én de winden.
Gelukkig is hy, die vernoeging weet te vinden
In zyn gemeen beroep, wien staat, noch ampt verrukt,
Bevryd van alle last, die my de schouders drukt.
Sint wat tyd spreekt gy zó? hoe komt in uw' gedachten
| |
| |
De heerlykhêen, die u omringen, te verachten?
Wat hébben u de Goôn gedaan, dat u verdriet
Hunn'gunst, én al 't geluk dat gy van hén geniet
Gy schynt hunn' wéldaân te verachten, ja te haaten,
Zyt ge Atrëus Zoon niet? Vórst, én vader? boven maaten
Gelukkig door uwe écht? bezitge niet daar by
Het béste én rykste deel der Grieksche Heerschappy?
Zyt gy niet uit het bloet van Jupiter gesprooten,
En door de trouw verknócht aan diergelyke looten?
Verzoekt Achilles, die ontzachchelyke Héld,
Van wien 't orakel ons zó veele wond'ren spélt,
Ifigenia niet? wil hy, om u te wreeken,
Zyn huwlyks toorts niet aan de vlam van Tróje ontsteeken?
Wat zeege, wat geluk haalt by die waardigheên,
En eerbewyzen, die ge ontfangt van ieder een?
Men eert u voor het hoofd van duizend trótze kielen,
En twintig vórsten, reed om Tróje te vernielen.
't Is waar, dat déze stilte uw zeege wat verlét:
De wind. dry maanden als geboeidt, én vast gezét,
Verhindert uwe vloot na Tróje toe te streeven;
Maar heeft men 't alles juist, gelyk men wénscht in 't léven
Gy zyt een ménsch, én 't lót is weiffelend, het bréngt
Zeer zélden voorspoed, mét geen tégenspoed verméngt,
Zeer haast... maar, Heer, gy zucht! wat is 't, dat u doet schreijen?
Is 't kind Oréstes ziek, wil 't uit het léven scheijen?
Weent ge om Ifigenie, óf Klytemnéstre? méldt
Die brief u eenig leed, dat u zó zeer ontstéld?
Gy zult niet stérven, neen; ik kan het niet gedoogen.
Gy ziet me ontroerd; hoor wat my heeft bewoogen;
En oordeel, Arkas, óf het tyd is dat ik rust.
U is, toen onze vloot vergaderde, bewust;
Hoe't scheen óf weêr én wind ons riep van déze stranden
| |
| |
Wy maakten zeil, élk sloeg van blydschap in zyn handen,
En dreigde Tróje reeds van vér zyne ondergang;
Maar, ach! het duurde mét die blydschap niet seer lang.
Men zag de winden, die ons eerst zó gunstig scheenen,
Strak stil zyn, én die vreugd met onze hoop verdweenen,
Nóch in de haven zélf. een zaak zó ongemeen
Bevong mét schrik, én met verwond'ring ieder een.
Men smeet de riemem uit, maar vrucht'loos; dies we ons keeren
Straks na de Gódheid die men hier gewoon is, te eeren,
Ulisses, Néstor, ik, én Menelaüs gaan
Eerbiedig na 't altaar der Jagtgódin Diâan,
En óffren heimelyk; maar dénk, hoe 't my ontstélde,
Toen Kalchas, na 't gebéd, my dus myn rampen spélde,
Gy wapent tégens Tróje een krachtelooze magt.
Dus is het van de Goôn beslooten
Tén zy eens dóchters bloed, uit Hélenâas geslacht,
Op 't outer van Diaane word vergooten.
Wilt gy der Góden gunst, én goede wind verwachten,
Dénk, hoe my dit antwoord óverviel,
Myn bloed bevroos, én ik, verslagen in myn ziel,
Bleef zonder stém, én stond gelyk als opgenoomen:
Na duizend zuchten kon ik die eerst weêr bekómen.
Toen lasterde ik de Goôn, én zwoer voor hun altaar,
Hunne eisch nooit toe te staan. ach! Arkas, had ik maar
Die éd'le drift gevólgd! 'k wou 't heir straks op doen bréken,
Ulisses, nimmer onvoorzien van slimme streeken,
Scheen 't mé te stémmen, én gaf dus, door zyn beleid,
In 't eerst, de volle toom aan myn oploopendheid.
Maar haast hérvattende zyn wreede schranderhéden,
Vertoonde hy my de eer, het Vaderland, myne eeden,
| |
| |
't Heir, zo veel Kóningen, waar van ik was het Hoofd,
Het Aziaansch gebied aan Griekenland beloofd,
En hoe ik zonder naam verachtelyk zou leeven
Zó ik myn kind niet voor de Staat wilde óvergeeven.
'k Bekén, hoe zeer myn ziel daar tégen was gekant,
De zucht tot heerschen kreeg op my noch de óverhand,
Die trótze naam van Vórst der Vórsten, Hoofd der Grieken,
Al ré de waereld door gedraagen op de wieken
Der faame, kittelde mijn zwak hoogmoedig hart.
De Goôn zélf hébben my tot meerd'ring myner smart,
Als naauw een lichte slaap beschooten had myne oogen,
Hun récht handhavende, myn avréchts médedoogen
Verweeten, nacht op nacht, my dreigende te slaan
Mét hunne bliksem, zó ik, doof op hun vermaan,
Wilde ongehoorzaam zyn, én langer tégenstreeven.
Ach! Arkas: op het laatst moest ik my overgeeven.
Beleezen door de schrand're Ulisses gaf ik last,
Al schreijende, om myn kind op te óffren; maar wat was't!
Ik moest zelf zonder schyn van haar'er my te ontfarmen,
Myn waerde Ifigenie, eilaas! haar Moeders armen
Ontrukken; 'k héb haar door een snoode vond misleid;
My van Achilles naam, én zyn genégenheid
Gediend, om haar daar door te doen in 't léger komen;
Ik schreef haar, dat die Héld zyn drift niet kon betoomen;
Dat hy, gedwongen te vertrékken, eerst mét haar
Zich wou verbinden, door het huwlyk, voor 't altaar.
Gy schynt Achilles, nóch 's Hélds ongeduld te vreezen;
Maar meent ge, dat hy stil, én wél te vreên zal weezen?
Dat hy, gewaapend door de liefde, én réden, voort
Zal toestaan, dat zyn naam misbruikt wérd tót die moort!
Zal hy zyn minnaarés zien slagten voor zyne oogen?
Zyn afzyn had me uit nood tot dat besluit bewoogen.
Zyn vader, vreezende een buurvyand, had zyn zoon
Achilles, als gy weet, t' huis uit het heir ontboôn.
| |
| |
't Is u heel wél bewust. Na alle schyn van réden
Vereischte zulk een kryg vry langer bézighéden.
Maar: wie stut eene stroom, die mét een snéllevloed
Het alles óverloopt, én vélt wat haar ontmoet?
Achilles gaat ten stryde, én véllende onderweege,
Al wat hém weêrstand biedt, keert met gewénschte zeege,
En vólgende op de voet 't gerucht van zijne daân,
Kwam hy hier gist'ren mét de nacht in 't léger aan.
Maar stérker banden zyn 't die my mijne armen binden:
Myn kind, dat hérwaads komt, én hier haar dood zal vinden,
Schoon zy ze niet verwacht; wiens hart zich willig buigt,
Na myne wil, én nu licht om myn goedheid juigt;
Myn dochter... ach! die naam, die me aan haar houd verbonden
Mét zulk een heilig récht, die naam te zien geschonden!
Haar Jonkheid, noch myn bloed beklaag ik niet alleen,
Maar duizend deugden, én een zucht zo ongemeen,
Die 'k haar altyd aan my haar vader zag betoonen,
En die ik had beloofd haar béter te beloonen.
O neen! 'k zal nimmermeer gelooven, groote Goôn!
Uw wil te weezen; dat men u die maagd zal doon.
Neen, gy beproeft me sléchts mét myne ziel te ontroeren,
Maar zoudme straffen, durfde ik uwe last volvoeren.
'k Héb u tot dit geheim gekooren; Arkas, gy
Moet nu uw yver, gy moet uw getrouwheid my
Betoonen. Gy hebtze aan de Koningin beweezen
Te Sparte, én zyt door haar in hooge staat gereezen.
Neem déze brief, ontmoet terstont de Koningin.
En slaa de wég, die op Mysénen aanloopt, in.
Ga heen; én als gy hébt de Koningin vernoomen,
Voldoe terstond uw last, belét haar 't herwaards komen.
Laat iemand, dien de wég bekénd is, mét u gaan,
Op dat gy haar niet mist. 't Is mét myn kind gedaan,
Indienze in Aulis komt. 'k Zie Kalchas op haar wachten,
Die meerder zal de Goôn, als onze traanen achten.
| |
| |
Hy, tégens ons, om myn kleinmoedigheid, verstoord,
Zal door het driftige vólk alleen maar zyn gehoord.
En zy, die tót hun leed myn hoog gezag gedoogen,
En aanzien myn geluk mét warsche en nydige oogen,
Zy, wélkers heerschzucht door myn roem verbitterd wordt,
Verlangen my te zien verlaagd, én neêr gestort.
Ga, wil haar tót een schild voor myne zwakheid strékken;
Maar door geen domme drift, noch yver haar ontdékken
Het doodelyk geheim, dat ik u héb ontkleed.
Maakt datze nimmer van dat gruwlyk opzét weet.
tracht my 't verwyten van een moeder voor te kómen,
Van dulheid, om een stuk zo schéndigh ingenoomen.
Gelyk als ik haar schryf, dient gy te spreeken; want
Om Klytémnéstra, én myn dóchter van de hand
Te zénden, schryf ik, dat Achilles is van zinnen
Veranderd, dat hy schynt te wank'len in het minnen;
Dat hy haar huwelyk, in 't eerst zo zeer begeerd,
Uitstéllen wil, tót hy van Tróje wéderkeert.
Zég vórder, dat de Jonge Erifilé mét réden
De grootste schuld draagt van zyn onstandvastighéden.
Zy die in Lésbós door Achilles wierd gespaard;
En die nu te Argós by myn dóchter wordt bewaard.
Dits haar genoeg gezégd. Het óv'rig moetmen Zwygen,
Ik zie de zon begint reeds hooger op te stygen.
Ik hoor gerucht. Vertrék, én haast u, Arkas, ga.
Góôn! 't is Achilles, én Ulisses vólgt hém na.
| |
Twéde tooneel.
Agamémnon, Achilles, Ulisses, Néstor, Patroclus.
HEeft u 't geluk, myn heer, zo haast doen zeegepraalen?
Is 't moogelyk dat men u als winnaar mag onthaalen?
Zyn dit de proeven van uwe eerst opgaande moed?
Wat vólgen u in 't kort triomfen op die voet!
| |
| |
Téssalien alreê bevrédigd, én verwonnen?
Ja Lésbós zélf, myn heer? wie zou 't gelooven konnen?
Een ander wierd daar door in Eeuwigheid vermaard?
En 't is maar tyd verdryf voor héld Achilles zwaard?
Myn heer, zo slecht een winst moet minder zyn gepreezen;
Indien de Hémel ons eens gunstig wilde weezen,
'k Zag haast een ruimer véld geópend voor myn moed,
Ontsteeken door het loon, dat gy my hoopen doet
Maar, 'k hoor zich midlerwyl een blyde maar verspreijen,
Daar op het onverwachtst myn ziel zich mé mag vleijen.
Gunt gy me dan, dat ik myns hartens hoogste wénsch
Haast door de trouw verkryg, én zy de blydste ménsch
Van alle ménschen? hébtge uw dóchter hier ontbóden
Om haar aan my te doen verbinden voor de Góden?
Myn dóchter! hoe, myn heer, wie heeft u dat gezeid?
Myn heer, wat maakt uw geest zó vol verlégenheid?
Agamémnon. tégens Ulisses.
Geréchten Hémel! zou hy van myn vond wél weeten?
Heer; Agamémnon is mét reên van schrik bezeeten.
Dénkt gy wel aan 't gevaar dat ons te zaamen dreigt?
En zytge in zulk een tyd tót minnen nóch geneigd?
ô Goôn! terwyl de zé voor ons blyft toeslooten,
Dat Griekenland beroert; het léger én de vlooten
Verzwakt, én dat we, eilaas! tot blussing van de gloed
Der gramschap van de Goôn, licht van het édelst bloed,
Ja van het waerdigste aan hén zullen moeten geeven,
Schynt gy alleen tot liefde, én huwen aangedreeven?
Zytgy 't alleen, die mét des hémels gramschap spót?
Hoe, wiltge dat het hoofd der Grieken 't stuure lót
Nóch térge, door de pracht van Huwelyks sieraaden
En vreugde feesten, om in wellust zich te baaden?
| |
| |
Myn heer, hoe, gaat u 't leed der algemeene druk
Niet meer aan 't hart? acht gy zo weinig 't ongeluk
Der Grieken? Zult ge dus het Vaderland beminnen?
Zytgy Achilles nóch, myn heer? waar zyn uw zinnen?
Voor Troje zullen wy doen zien door onze daân,
Wie van ons 't Vaderland meest zal ter harten gaan.
Zoo lang vergun ik u uw yver uit te meeten.
Ga, bid de Goôn; én om hun raad besluit te weeten,
Doet ófferhanden, ga, wroet mét uw eigen hand
In 't bloed der beesten, én doorzoek hun ingewand.
Ziet óf ge de oorzaak van het stille staan der winden
Daar uit bespeuren kunt, daar in weet uit te vinden,
Wyl ik me op Kalchas, wat die zórg belangd, verlaat.
Maar gy myn heer, wien myn geluk ter harte gaat.
Vergunme dat ik mooge een huwelyk voltréken,
Dat nimmermeer de Goôn tót gramschap zal verwékken.
Myn brandende oorlogs moed, die my nooit laat in rust
Zal my eerlang weerom doen zyn aan déze kust.
Het waar my eeuwig schand dat iemand op de stranden
Der Trojeren, voor my zou 't eerst bestaan te landen.
Waarom, ô Hémel! sluit gy 't Frigiaansche véld
Door een verborge nyd voor zulk een dapper héld!
'k Zag u dat édel vier in hém dan niet verwékken,
Als om mét meêr verdriet weêr vruchtloos wég te trékken.
Wat hoor ik? groote Goôn!
Wat zégtge, hoe myn heer?
Dat wy, ô Prinsen! weér na Grieken moeten, eer
Wy 't ons beklaagen: wy in onze hoop bedroogen,
Vertoeven hier te lang. De Goôn zijn onbewoogen,
En staan voor Troje, uit al de tékens die we zien,
| |
| |
Blykt klaarlyk dat zy ons de wég daar heen verbiên.
Myn heer, wat tékens heeft men van der Góden tooren?
Gedénk, wat u door hén van 't noodlót is beschooren.
Waar toe zich zélf gevleid? men weet hoe Trojens wal
Alleen door u gebragt zal worden tót de val.
Maar, ach! die lauw'ren, én dat heerlyk zeegepraalen
Zult gy met uwe dood, én dierbaar bloed betaalen.
Daar zal uws leevens blom, die élders lang zou staan,
Haast wérden afgemaaid, én in haar lént vergaan.
Zal een verzaamde magt van zo veel braave heeren
Met onuitwisb're hoon dan weêr te rugge keeren?
En Paris, vol van vreugd, na 't schénden van de trouw,
Genieten, zonder schroom, de zuster van uw vrouw?
Heeft uwe dapperheid, die ons is voorgekomen,
Voor Menelaus nóch niet wraaks genoeg genomen!
Hoe, hébt ge Lésbós niet veróvert mét gewéld?
En heeft die ramp niet heel de égeesche zé ontstéld?
Heeft niet het bange Troje aan zyn verbaasde stranden.
De dooden, én het puin van Lésbós aan zien landen?
Een and're Hélena beweent het, die gy vond
Op Lésbós, én gevaân straks na Mysénen zond.
Die jonge schoonheid wil vergeefs haar staat bedekken;
Haar fierheid is 't die haar verraadt door de éd'le trékken
Van 't weezen; 't zwygen zélfs ontdékt haar édel bloed,
En toont ons, dat men haar niet minder achten moet
Als een doorluchtige Prinsés.
Vergeefs hébtge uitgevonden
Die reên, gy wilt te diep 't geheim der Goôn doorgronden
Zou dan dat dreigen my weêrhouden? Zou my de eer
| |
| |
Die ik te wachten héb doen vlieden? neen myn heer.
't Is waar toen moeder tót haar bruigom had verkooren
Een stérflyk ménsch dat haar gespéld wierd van te vooren
Hoe ik kon kiezen, lang te leeven, ongeacht;
Of weinig, maar tót roem van my, én myn geslagt.
Wél, wyl ik eindlyk tóch in 't graf moet nédervaaren,
Waar toe myn leeven, dat veracht zou zyn te spaaren?
En 't Gódenbloed een wyl sléchs te verschoonen; om
Te wachten in myn land een eerlooze ouderdom.
Zou ik, om 't leeven te behouden; eerloos stérven?
En hier benéden geen de minste naam verwérven?
Zó snoode zwakheên zyn een groote ziel onwaard.
De eer spreekt hier, dat 's genoeg: geen Gódspraak, hoe vermaard,
Erkén men meer, als die. 't Is waar dat onze dagen
Staan in der Góden magt én aan hun wélbehaagen;
Maar, de eer, myn Heer, die wy behaalen hier beneên,
Bestaat in onze handt, én dapperheid alleen.
Wat kwéllen wy ons dan met die geheime zaaken:
Laat ons ons zelf, gelyk als zy, onsterflyk maaken:
En, laatende het lót begaan, heen streeven, daar
De dapperheid zó groot een heil ons na 't gevaar
Belooft, gelyk als zy bezitten.
Voor Tróje; ik zal die tócht my dérwaarts onderwinden.
Ja, wat men my voorspélle uit droom, óf wich'lery,
'k Bid van de Góden slêchts een goede wind, die my
Daar spoedig heene voer; al moest ik 't magtig Trójen
Alleen belégeren, én 't werk alleen voltoojen;
Ik bén, mét Patroclus, gereet tót uwe wraak.
Maar, neen, 't lót lévert het in uwe hand, Ik haak
Alleen na de eer om u in de eerbaan na te vólgen,
Het is de liefde niet die my dus maakt verbólgen;
'k Bid u niet, myn vertrék, én huwlijk toe te staan;
Uw roem verpligt me 't heir kloekmoedig voor te gaan:
| |
| |
'k Sta na de zeege zélf ten kóste van myn leeven.
Vooral verbiedme uw roem u héden te begeeven;
Op dat de laffe raad, die élk volmondig uit
Uw hart niet brénge tót een schandelyk besluit:
| |
Dérde tooneel.
Agamémnon. Ulisses
GY hoort, hoe hy zyn reis na Tróje voort wil zétten,
In spyt der Goôn, schoon 'twind, én wéder hém belétten,
Wy vreesden zyne min, én hy geeft, onbedacht,
Door zyne liefde aan ons voorneemen klém én kracht
Wat moet ik uit zoo zwaaren zucht besluiten?
Begint in u hét bloed zich tégens u te muiten?
Hoe, heeft een nacht u zoo verandert van gemoed?
Of is 't uw vaders hart, dat u dus zuchten doet?
Bedénk u wél, gy zyt den Griek u Dóchter schuldig;
Gy hébtze aan ons beloofd; én yder heeft zorgvuldig;
Geluisterd na het geen hén Kalchas heeft voorzégt;
Die op uw woord hét vólk ontwyfelbaar berécht,
Dat haast na onze wénsch de winden keeren zullen.
Zó Agamémnon nu zyn woord niet wil vervullen;
En oorzaak is, dat hy bespót word óveral.
Meent gy dat Kalchas dan nóch langer zwygen zal?
De Goôn doen liegen, én u niet van schuld betichten,
Dewyl gy weigert uw belóften te verrichten?
Wat weet men, waar het vólk, door hunne woede ontroed,
Van hém voor goed gekeurt, niet licht word toevervoerd.
Dies wacht u wél, myn Heer, het hóllend graauw te ontstéllen:
't Moet tusschen 't Gódendom én u geen vonnis véllen.
Zyt gy het niet myn Heer, die ons door kracht van reên,
Na Xanthus vélden toegeroepen hébt by een?
| |
| |
Die zélf van Stad tót Stad aan ons vernieuwde de eeden
Die al de minaars van Héleên voor heenen deeden.
Toen al de Grieken, élk om 't zeerst, én yvrigst haar,
Naast Menelaus, ook verzóchten van Tyndaar.
En wy, wie ook die schoone als bruid ontfing in de armen,
Zyn réchten zwoeren, als onze eigen te bescharmen.
Ja, zoo moedwillig hém die bruid ooit wierd ontroofd,
Wy hém beloofden tót zyn wraak dés schaakers hoofd.
Maar, zoumen zonder u, die eed, door liefde ontsteeken
Gedaan, wél houden, nu die drift lang is geweeken?
Gy, rukkende ons uit de eerst begonnen huwlyks vreugd,
Hebt ons verlaaten doen, in 't blaakenste onzer jeugd,
En vrouw, én kinderen; én nu om u te wreeken
Die éd'le drift komt uit ons aller oogen breeken,
Nu Griekenland u heeft gegeeven d'oppermagt;
Nu ieder u voor 't hoofd van déze krygstócht acht;
En al de Vórsten, élk zo groot een aanzien waerdig,
Hun' bloed niet spaaren om u dienst te doen, én vaardig
Tot uwe wraak zyn; nu ontbreekt het u aan moed,
En gy durft zulk een eer niet koopen voor wat bloed!
Ja, laatende uw gemoed van laffe schrik verheeren,
Gebiedge ons niet, als om ons wéder te doen keeren.
Het is niet vreemd, myn heer, dat gy de kloeke maakt,
Zó lang de gramschap van de Góden u niet raakt.
Maar, zaagt gy uwe zoon geboeid mét óffersnoeren,
Gelyk een ófferdier na 't doodlyk autaar voeren;
Men zag u, vol van schrik, besturven van gelaat,
Min grootsch, èn minder fier in zulk een droeve staat.
Gy zoud, gevoelende de pynen die my drukken,
Hém, vol médoogen, zélf uit Kalchas handen rukken.
Myn heer, ik héb myn woord gegeeven, én verwacht
Myn dóchter; komt zy, ik sta toe dat hy haar slagt.
Maar, zó het lót de dood myns kinds niet wil gehéngen,
| |
| |
En haar belét haar reis na Aulis te volbréngen;
Sta toe, dat ik my van dat blyd belétzel dien,
En vérg my niet dat ik haar vérder zal gebien.
Vergun me een Gód die zórg draagt voor myn dóchters leeven,
Zyn hulp te omhélzen, én geenzins te wéderstreeven.
Gy weet, myn heer, uw raad verstréktme een wét én lés.
| |
Vierde tooneel.
Agamémnon, Ulisses, Euribatés.
Helaas! wat bréngt Euribatés?
De Koningin is mét haar dóchter aangekomen.
Zy nad'ren hérwaaards, én zy zyn als opgenomen
Van vreugd. Een weinig tyds is zy verdwaald geweest
In 't bosch, dat de ingang schynt na 't heir te sluiten, meest
Door duisternis der schaauw verleid; dóch zy verleegen
Heeft weêr met moeite in 't énd de réchte wég gekreegen.
Zy bréngt ook de Jonge Erifilé,
Die Lésbós léverde in Achilles handen, mé.
En hérwaards komt, om van haar lót, én van haar maagen,
Diezy niet ként, nóch weet, hier Kalchas te ondervraagen.
De maar van haare komst is reeds alom verspreid:
De krygsliên staan verrukt door haar bevalligheid.
Ifigenia, die het oog van alle ménschen
Bekoort door haare schoonte, ontfangt élks zégewénschen,
| |
| |
De een hoop omringt Mevrouw, mét eerbiede én ontzag,
En de and're vraagt my wat haar komst bedieden mag.
Bekénnende al te zaam eenpaarig, dat voor dézen
Geen Kóning van de Goôn wierd zo veel gunst beweezen.
Dat nimmer vader, zó volmaaktelyk bestraalt
Van hun verbórge gunst, by uw gelukken haalt.
't Is wél, laat ons alleen; 'k zal zien wat voorts de zaaken
Vereisschen zullen, wyl het óv'rig my zal raaken,
| |
Vyfde tooneel.
Agamémnon, Ulisses.
't IS dan vergeefs, ô Goôn! én uw voorzienigheid
Verzékert uwe wraak, verydelt myn beleid.
Mogt ik ten minsten in myn ongeluk myn klagten
Vry uiten; én myn pyn door schreijen wat verzachten?
Wreed lót der Kóningen! wy zyn maar slaaven van
Het lós geval, én 't geen de nyd verzinnen kan.
Die vaak belét, wyl zy steedts heeft op ons haare oogen,
Dat de allerdroevigste het minste weenen moogen.
Myn Heer, weet dat ik ook een vader bén als gy.
Myn hart gevoelt zich zélf niet van uw droefheid vry,
Ja, beevend voor de slag die u met récht doet zuchten,
Wraak ik uw traanen, nóch onlydelyke ongenuchten.
Ik deel in uwe élénde, én schrey mét u; maar heer
Uw liefde heeft voortaan geen wéttige onschuld meer.
De Góden lév'ren haar hier zélf aan Kalchas; Héden
Verwacht hy haar, én zal, vertoefze voort te treeden
Haar zélf met luider stém u komen eisschen; maar
Wy zyn hier nóch alleen, schrey, schrey, maar haastig, spaar
Geen tranen, uitgeparst door zulk een teer belangen.
Beween uw bloed vry, ween, ontlast uw hart van 't prangen:
| |
| |
Of liever, zonder te verand'ren van gelaat,
Bezéf wat eer dat u hier van te wachten staat.
Zie heel de héllespond beslagen met uw' kielen,
En 't heilloos Tróje door het vuur der wraak vernielen.
Haar burgers fél geboeid; Vórst Priamus ter neer
Geboogen; Hélena aan Menelaüs weêr
Geléverd. Zie uw vloot, bekranst mét lauwerieren,
Terwyl van mast, én sténg de zeegewimpels zwieren,
Al triomfeerende hier wéderom gekeerd,
En als verwinnaar u van ieder een geëerd.
De roem, ô Vórst van zulk een heerlyk zeegepraalen,
Zal de nakómeling eeuw uit, eeuw in verhaalen.
Ik geef het op, myn Heer, én laat de Góôn begaan
In 't woeden op een maagd, die hén niet heeft misdaan.
Verwacht haar. Kalchas zwyg. Hélpme ook, als een vertrouwde,
Op dat ik myne Vrouw mét list van 't outer houde.
Einde van het Eerste bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij