|
| |
| |
| |
Aan den e. heer Philips de Flines. Ter Bruilófte van zyn E. Dóchter mejuffer Rebekka de Flines, Mét de E. Heer én Mr. Wilhem Blaau Wilhemsz.
Getrouwt den 22. van Zomermaand des Jaars 1683.
DE blydschap, die, mét récht, uw bloedverwantschap toont.
Nu een gewénschte trouw uw' waerde Dóchter kroont,
In de uchtend van haar tyd, én 't jeugdigst haarer Dagen,
Dringt ons om, op het spoor van uwe braave maagen,
Eêlmoedig Heere, blyk te geeven van de vreugd
Die op dit ogenblik ons aller hart verheugd.
En, wie kan zonder vreugd, het eenigst uwer looten
Verknócht zien aan de roem van zyne tydgenooten,
De Wakk're Wilhem, uit 't voortréffelyke bloed
Der braave Blaauwen, alzo édel van gemoedt
Als wélgeschapen, die, in zéden kunst érvaaren,
Gelyk in 't heilig récht, streeft boven zyne jaaren;
De luister van zyn Stam, vereenigt aan 't Geslacht
Van Bas, Vermeulen, én Van Loon, alom gëacht
Voor zuilen van de Staat: Stam, die in 't hévigst woeden
Hielp Stad, én vaderland beschérmen én behoeden,
| |
| |
Tót hunne onstérff'lyke eer, én eeuwge roem, in spyt
Van woedende afgunst, én van onverdiende nyd:
Stam, waar aan 't vaderland alleen niet is verbonden,
Voor zo veel wonderen, én heerelyke vonden,
Mét arbeid zonder eind, gaâlooze schranderheid,
Onvólgb'ren yver, én onmeetelyk beleid
In 't licht gebragt, tot eer van hunne Landsgenooten,
Zélf gunstelijk érkent van Kóningen, én grooten,
Wiens achting hunne naam mét eeuw'ge luister siert.
Wy zien ook hoe die Stam mét réden zeegeviert,
En mét een hartelyk, én ongeveinst genoegen,
Zich aan uw déftig bloed door zulk eene écht ziet voegen,
Wyl uwe schranderheid én kénnis, die geen' kunst,
Nóch braave kunstenaars laat blyven zonder gunst,
Reeds van de handelgód door 't heele rond gedraagen,
Wie kunst, óf kénnis mint, van uwe lóf doet waagen.
Maar, in zo groot een 'tyd van ongemeene vreugd,
Zyn wy het niet alleen die mét u zyn verheugdt;
Ons vólgt een 'schoonheid, uyt wiens eêl en minzaam wézen,
De tékenen van deugd én liefde zyn te leezen;
Ifigenia; die wél eer ook 's vaders hart
In vaderlyke liefde; als 't uwe, had verwart.
Zy komt niet, om de Bruid de dierb're plaats te ontrooven,
Die zy in 's vaders hart zich eeuwig mag belooven
Te houden: schoon de zucht van liefde 't hart begeeft
Van haaren vader, Daar in staatzucht bóven zweeft,
Zy stierf veel liever als hém immer te verzaaken.
Geen minnenyd behoef de Bruid bezórgt te maaken
Voor haare Bruigom; ze is al 't 'édel van gemoed;
Ook is de min van haar Achilles haar te zoet,
Om haar De Flines spruit haar heil te doen benyden:
Zy komt ook geensins om verwaand met haar te stryden
Om 't lóf der schoonheid, daar zy haar in évenaart,
Of licht wel óvertréft; zy acht Rebékka waardt
Zo groot een' zeege, én 't zoet haar door het lót beschooren
| |
| |
't Mishaag 't Eêlmoedig hart des Bruigoms niet, te hooren
Dat zy haar Héld alleen onstérffelyk bemindt,
Wyl hy in zyne Bruid zyn zielsgenoegen vind:
Haars minnaars roem, om zyn onwankelbaar beminnen,
Verwékke geene nyd in Wilhems Kloeke zinnen:
Ook hindert's Grieken lóf de zyne niet, ô neen;
Zy komen beide in trouw, én kloekheid óver een;
En zich door zyne deugd alleen te doen behaagen,
Is ruim zo braaf, als gunst door wapens wég te draagen.
Ontzég haar dan uw' gunst, nóch uw'beschérming niet;
Wyl de eer die haar, én ons, door dat geluk geschied,
Haar door uwe achting zal voor lastering bevryden,
In spyt van all' de geen die haar de gunst benyden,
Die zy bereids by zo veel Kénnaars heeft behaaldt.
Schoon ook de lastermond reeds op onze yver smaalt,
En die, als ongegrond, óf roekeloos durf doemen,
Wy zullen, nevens haar, in uwe kénnis roemen.
Terwyl de dichtlust, die reeds and'ren 't hart onsteekt,
Aan onze zangster meê de lippen openbreekt,
Om in het lief gedrang van zo veel zégeningen,
Als zulk een wenschelyk paar op déze dag omringen,
Tót hén te naderen, én mét een blyde groet,
Tót blyk van achting, uit een ongeveinst gemoed,
Aan hén geluk én heil in 't Echts verbond te wénschen;
Op dat zy eeuwig zyn de vrólykste aller ménschen,
En dat hun leeven een gestaage Bruylóft zy,
Tót vreugd van beider Stam, én nieuwe maagschappy.
T. ARENDS.
Uit de Naam van het Konstgenootschap,
Nil Volentibus Arduum.
|
|
Auteursrechtvrij