De wanhebbelyke liefde
(1753)–Philippe Quinault–
Auteursrechtvrij
[pagina 7]
| |
Lucia.
Neen, Moeder is niet in.
Joost.
‘Héndrik heeft wél uitgekeeken!
‘Wat brust me die jongen! Wat zég je, is Moeder niet in?
Lucia.
Neen; maar zy zal straks weêr t'huis zyn.
Joost.
‘Ja wél, na myn zin,
‘Is 'er geen mooijer Engeltje op de waereld gebooren!
Lucia.
Wat praatje by jou zelf. ben je moeijelyk, dat je een verlooren
Gang gedaan hébt? wacht maar een oogenblik, myn Heer,
Zy kan niet uitblyven, binnen een kwartier is ze hier weêr.
Joost.
‘Dat 's een middeltje, dat 's een mondje! dat zyn oogen!
Lucia.
Wat schort 'er, myn Heer?
Joost.
‘Och! die dat meisjen eens zou moogen!....
‘Ja wél, was 't myn Zoons Liefste niet!....
Lucia.
Wat praat je, by jou zélven al?
Joost.
Ik zég, dat ik wat by jou praaten, én jouw Moeder wachten zal.
Héb je geen kénnis aan my?
Lucia.
Neen, naar myn béste weeten.
Joost
Maar myn Zoon, die kénje wél?
Lucia.
Hoe is die tóch geheeten?
Joost.
't Is Héndrik, die jou vryd, spélt hy me geen leugens op de mouw.
| |
[pagina 8]
| |
Lucia.
Ik had niet gedacht, dat ik van daag 't geluk ontmoeten zou
Van zyn Vaders byzyn, én blyf hem veel dank daar voor schuldig,
Dat hy my die eer doet aandoen.
Joost.
Hy is zeer onverduldig
Om u te bezitten, én heeft my gebeên met hart, en ziel,
Dat ik jouw Moeder ééns aanspreeken zou, óf 't haar geviel
Een eind van dit vryen te maaken, én dat kwam ik haar vraagen.
Lucia.
Dan is uw boodschap al gedaan, én uw Zoon afgeslagen.
Joost.
Hoe dat zo?
Lucia.
Ik zóg, indien 't aan myn Moeder mogt staan:
Want zy heeft deeze mórgen zeer tégens my aangegaan,
Hoog gezeid, én gezworen, zy zou me niet een spéld meê geeven,
Zo ik met Héndrik trouwen wou, ja zy zou 't haar leeven
Niet toe laaten, zo lang als zy het maar beletten kon;
En ze gaf geen réden ter waereld, als haar wil; 'k begon
Moeijelyk te worden, én zei, dat uw Zoon my zeer vereerde
Met zyn aanzoek, én vraagde, waarom zy 't niet begeerde?
Maar zy gebood me kort te zwygen, én zwoer met één,
Dat zy eêr stérven zou, als my met hem in 't Huuwelyk te zien tréên.
Joost.
Maar behaagt hy jou wél?
Lucia.
Zou hy me niet behaagen?
Geen braaver jongman, als hem, zag ik van al myn dagen.
Wou jy hem maar tien duizend pond méê geeven, myn Heer,
Dat we met gemak leeven kosten, geen geluk begeerde ik meêr
| |
[pagina 9]
| |
Als dat ik zyn Vrouw, tégens, óf met Moeders wil, mogt geraaken.
Ik ben de eenigste Dóchter, én Moeder kan my geen basterd maaken;
Maar zy kan nóch lang leeven, al is ze schier zéventig jaaren oud:
Want zy is 't leeven gewend; daarom, myn Heer, zo gy woud,
Gy hébt uw Zoon maar tien duizend pond méê ten huuwelyk te geeven
Voor hem, én voor my, dan konnen we saamen leeven:
En 't goed van myn kant moet eind'lyk komen, dat 's gewis.
Zo dat het kontant géld, maar de eenigste schorting is.
Met tien duizend pond, heeft hy my in behouden haven.
Joost.
Maar dat heet zich zélf by zyn leevendig lyf begraaven!
Meest al zyn goed wég te geeven, zo lang men leeft;
Hy doet al veel, die vyf én twintig duizend gulden geeft,
En maar gemeene middelen heeft: want je moet weeten,
Ik heb geen Goudmyn, al heet ik ryk, en wel gezeeten.
Alle kwaâ schulden afgerékend; en 't land, als 't nu géld,
Zou 't styf hondert duizend haalen; én hy is al wél gesteld,
Die dat zuiver heeft.
Lucia.
't Kan dan geen tien duizend pond weezen?
Joost.
Dat weetje wel béter.
Lucia.
Ik bén dan ook niet te beleezen,
En ik verzoek u, myn Heer, zo wél als uw Zoon, nooit meer
Na my om te kyken want het is schaadelyk aan iemands eer,
Zo wél jongman, als jufvrouw, malkanderen op te houwen
Heele jaaren lang, zonder hoop van malkander te trouwen;
En myn geneegenheid tót hem, is alreê, al te groot.
Verschoon my dan, dat ik hem afsla, 't geschied uit nood.
| |
[pagina 10]
| |
Joost.
Maar wist ik jou een Vryer met een tonnetje op te speuren,
Zou jy hem wél hebben willen?
Lucia.
Dat kon lichtelyk gebeuren:
Want nu Moeder my aan uw Zoon Héndrik niet geeven wil,
Zal zy my haar leeven niet uit trouwen; én dat wékt een gril
In myn zinnen, die ik lyen kan, nóch verdraagen.
Joost.
Maar hy heeft wat jaaren, dat zou jou misschien mishaagen;
En dewyl ik hoor, dat jy vreest niet haast getrouwd te zyn,
Zou jou een jonge kabouter beter behaagen, als een ouwe gryn.
Lucia.
O neenlik zoek alleen my van Moeders dwang te bevryden,
En hoe oud dat myn man ook was, hy hoefde te geener tyden
Voor ontrouw óf oneenigheid te vreezen: want ik zie alleen
Op iemand, daar ik eerlyk méê leeven kan, én op anders geen.
Joost.
Daar héb ik je te liever om; maar mag ik je al vertrouwen?
Lucia.
Ik ben gewénd te spreeken, zo als ik 't meen, én myn woord te houwen.
Joost.
‘Och! dorst ik!... maar is 't fatsoen, de liefste van myn Zoon?...
Lucia.
Wat praatje by je zélf.
Joost.
‘Ja wél, wat is ze schoon!
Lucia.
Wat révelje?
Joost.
Ik zég, 't zyn ongelooffelyke zaaken,
Dat zulk een jong ménsch zich met een oud man zou vermaaken.
| |
[pagina 11]
| |
Lucia.
Och! ik zou heel wél, indien hy sléchts geen parten over hem had.
Joost.
Geef me daar de hand op, zo je 't meend, én beloof me dat.
Lucia.
Ik moest hem ten minsten eerst zien.
Joost.
Wél, zie my eens in myn oogen.
Lucia.
Wél, wat is 't nu?
Joost.
Hy lykt my op, énd op.
Lucia.
Ei! zonder loogen?
Joost.
In der daad; én hy is van de zélve jaaren, als ik.
Lucia.
Het is vry oud; maar dat hy me sléchts één oogenblik
In zulke zinnen aantrof, als nu, ik zou hem 't jawoord geeven.
Joost.
Héb jy een ring by jou?
Lucia.
Ja tóch, myn Heer, ik ben myn leeven
Niet zonder ring, én 'k wénste wél, dat 't myn trouwring was.
Joost.
Zie daar, uit de naam van die Vryer, komt het jouw te pas,
Bied ikje deeze ring op trouw aan, én wil de uwe ontfangen.
Lucia.
Neen, ik moest de man eerst zien, ik zal me zo niet verhangen.
Joost.
Zie my aan; ik ben de man zélf.
Lucia.
Gy, myn Heer! én meend gy het al?
| |
[pagina 12]
| |
Joost.
Ja, houw je me jouw woord, ik zweer, dat ik 't myne ook houwen zal.
Lucia.
Maar uw Zoon?
Joost.
Die heeft ommers geen hoop van jou te krygen.
Ik wil al myn goed niet wég geeven: én om hem te doen zwygen
Weet ik raad: want hy heeft my beloofd af te staan,
Indien ik van de lavuit kreeg; en ik héb myn bést gedaan,
Als je weet. Ook is hy geschikt, én laat hy zich niet gezeggen,
Zal ik hem het vuur wél nader aan de scheenen leggen.
Ik zal hem dreigen te ontérven.
Lucia.
Maar 't voegt niet, in der daad.
Joost.
Wat voegen? neem de ring maar; nou neem aan, wat een praat!
Is hy Vryer, ik bén Weêuwenaar; én het trouwen
Staat my zo vry, als hem: neem aan maar, 't zalje niet rouwen:
Want de som, die ik hem méê ten huuwelyk had beloofd,
Zal ik jou tót een duwarie maaken.
Lucia.
Maar...
Joost.
Rust jouw hoofd
Zég ik, nóch ééns. Ik zal jou ook zulke fraaije juweelen koopen,
Dat je van myn Zoon, nóch niemand zo veel zou durven hoopen.
Boven dat, héb je my jouw woord gegeeven, andersints
Had ik me zo niet geopenbaard. Neem aan, bénje kindsch?
Lucia.
Geef dan, én neem de myne; maar ik doe 't, als gedwongen.
| |
[pagina 13]
| |
Joost.
Dat dan bezégeld met een kusje. Liefste, je zult sprongen
Van me zien, die je niet vermoed had! Ik ga zo na de Barbier:
Je zult zien, wat een man dat ik nóch bén, al lyk ik schier
Een B. stevaár. 'k Héb weinig meêr als zéstig jaaren,
En ik vind me zo vreemd gesteld!.... Ik zaije dat wérkje wél klaaren!
Lucia.
Maar stellen wy een wys op onze zaaken, om Héndrik
Te bevrédigen, én myn Moeder te doen toestaan, dat ik
Jouw Vrouw met haar wil worden mag.
Joost.
Ik zal dat wél maaken:
Want zy zal bly zyn jou zonder duimkruid kwyt te geraaken.
Evenwél, om 't behoorlyk respékt, zal ik myn Neef
Adriaan, bidden, dat hy haar de zaak te kennen geef,
En 't huuwelyk verzoekt.
Lucia.
Neen, Liefste, Moeder heeft nukken:
Dat het Adriaan, door Agniet zyn Vryster, laat doen, zal béter lukken.
't Is onze Nicht, en die veel op 't hart van Moeder vermag.
Joost.
Wysselyk geraaden! 'k Zal 't hem ver zoeken nóch van deezen dag;
En met één, dat hy Héndrik zoekt te vreden te stellen,
Om dat het een gedaane zaak is, en hy hem tóch vergeefs zou kwellen.
Nou, een Adieu kus, dat gaat 'er na toe; maar daar komt hy aan,
Stél jou gerust, én laat alle dingen op my sléchts staan.
|
|