|
| |
| |
| |
Vierde bedryf.
Eerste tooneel.
Lavinia, Mezentius.
WAt onverwachte ramp, komt gy my mélden, ach!
Mêvrouw, deez' zwaare slag
Moet u ontstellen, zo als my, die 't al verwachtte
Van zulk een Vader, die de wraak zyns Zoons betrachtte;
Ik stélde al myne hoop op hém, én zyn beleid,
Die vrienden heeft, én moed, én veel érvaarenheid.
Hy had, die heim'lyk my handhaafden in het wreeken,
Gesprooken, hén belast, óp 't allerminste teeken
Gereed te zyn; élk een zweert hem zyn trouw, én wordt
Tót nieuwe stoutheid door zyn raaden aangepord,
Zo als hem Atis ziende uit myne wooning komen,
Hem heeft door 's Konings last in héchtenis genoomen.
Nooit was een snelle hulp ons noodiger, als nu.
Die wreede, door het bloed myns minnaars, ach, ik gruuw!
Verhit, wil, om zyn' brand te koelen, uit al de aders
Uitputten 't weinig bloed des afgeleefden Vaders.
Ei vlieg, verhaast den dood van dien Tieran; berooft
Hem 't leeven, én behoudt daar door dat waarde hoofd.
Laat uwe hand ons voor dien zwaaren slag bevryden;
Geef hem den slag dien hy Tirrénus wou doen lyden.
Hy heeft te lang geleefd, een ieder zugt'er om.
Tierannen sneuvelen altyd te spade; ei kom,
Terwyl uw hélpers nóch gereed zyn voort te vaaren,
Gebruik hun eerste vuur én drift, eer zy bedaaren.
Geef hén geen tyd daar toe, want zo Tirrénus stérft,
Bedénk ééns wélk een lót gy voor uw' hélpers érft.
| |
| |
'k Bedoel uw wit alleen, én, om u te behaagen,
Gaa 'k, zonder uytftél, straks het alles voor u waagen.
En zonder te overslaan, waar op uw réden speelt,
Héb ik my anders geen, als uwen laft verbeeld.
't Uur, dat de Koning tót het óff'ren zal verkiezen,
Zal 't zélfden zyn, waar in hy 't leven zal verliezen.
De Hémel straff' my, dat ik nooit weêr 't licht beschouw',
Indien ik u zyn hoofdt niet leev're; maar Mêvrouw,
Wil uwen haat ontveinzen,
Hy is te nâ; bedék uw innige gepeinzen.
Doe u, om hem hier op te houden, wat géweld,
Térwyl men alles tot zyn wisse dood bestélt.
| |
Twede tooneel.
Agrippa, Albina, Atis, Lyfwagt.
KAn 't zyn dan dat ik u in 't end eens zie Mêvrouwe?
Maar myne vreugd, helaas! is de oorzaak van uw' rouwe;
En deeze minnevlam, daar gy myn hart meê blaakt,
Duft heel niet hoopen, dat naar wéderliefde smaakt.
Vergeefs zoude ik die min beletten te verschynen,
Die 'k niet meer magtig ben, én die my staâg doet kwynen.
't Ontveinzen heeft geen' plaats, als in gemeene smart,
En 't is een zwakke min, die ligt verbórgen werdt,
'k Heb wel voorzien, dat door 't ontdekken van myn' kwaalen,
Ik zoud een' harde stórm van gramschap op my haalen,
En 't blykt, nu gy my dus verächtelyk ontmoet;
| |
| |
Maar échter valt de min, zo duur gekóft, my zoet.
Barst uit; maar Hémel! hoe? wat minnelyke trekken,
Doen uit uwe oogen dus een' beek van traanen lekken,
Die straalend door het oog myn' droeve ziel verwart?
Vermurwt myn byzyn ligt uw ongevoelig hart?
Ach, dorst ik 't hoopen, 'k was al myne ramp te boven!
Ja, wreede dwingeland, gy moogt het wel gelooven.
Niet minder doet myn hart, als 't geen het dacht te doen.
Ik dacht, dat uw gezigt myn gramschap aan zou voên,
Ik schrikte toen 'k u zag, maar tégen myn verwachten,
Zie ik u échter met min toorniger gedachten:
Myn hart maakt langsaam plaats voor een' getérgden haat.
Is 't zo, Mêvrouw, dat gy Agrippa's min verlaat?
Zoudt gy een Koning tót dat groot geluk doen stygen
Kunt gy myn ziel daar meê betygen?
Te minnen, door wiens hand myn' minnaar néderviel?
Een héld, die na zyn' dood, gezag voert in myn ziel?
Den bitt'ren oorspronk te beminnen van myn' kwaalen?
Vat gy myn' meenig niet, ik zalze aan u vertaalen.
Uw weezen, daar het beeld myn 's minnaars in gedrukt
Zich opdoet voor myn oog, heeft dus myn hart verrukt.
En onder deezen zwier, die my in 't oog kwam speelen,
Kost ge in 't begin genoeg myn' gramschap u ontsteelen.
Die waarde beeldtenis deed mak'lyk in 't begin
Myn' haat verdwynen, én bondt straks myn' gramschap in;
Ja, 't hart, gewoon al lang dit voorwérp te believen,
Heeft zich bykans ontzien u met zyn haat te grieven.
Dat weezen, dat te dra myn' ziel verrassen kwam,
| |
| |
Heeft my straks ingedrukt het voedsel van myn vlam:
En 't heeft myn ziel nóch haat, nóch gramschap kunnen geeven;
Vermits de liefde alléén is in myn hart gebleeven;
Maar deeze min, waar van myn'ziel nu zwanger gaat,
Hérroept myn' gramschap, én maakt plaats voor mynen haat,
Die, schaamrood op dat spoor zo langsaam zich te spoeden,
Wast schielyk aan, om dus die traagheid te vergoeden;
Terwyl gy op haar beurt die bitt're woede ziet,
Die 't uitgestorte bloed eens minnaars my gebiedt,
En zo veel haat alreeds ziet spatten uit myne oogen...
Prinsés, 'k verwachtte dit, én 'k vind my onbedroogen.
Voorzie u vry van een' nóch doodelyker haat;
Gy toont my échter niets, dat voor myn oog misstaat;
Gy moogt Agrippâs dood wel vinnig my verwyten,
Ik zal, én zonder spyt, uw fellen wrók verbyten.
'k Wil zonder weêrmin u opóff'ren myne min,
En morren nimmermeer op uw' vergramden zin,
Nóch perssen ooit uw hart te minder my te haaten.
Al word ik niet bemind, 'k zal nooit myn min verlaaten.
't Is voor myne oogen niet genoeg dan, dat ik ween;
Wyl ik door hén, ô spyt! aan u behaaglyk scheen.
Tierannen voegt geen' min, die eere, én trouw verbreeken;
Zy zou een héldenhart met meerder récht ontsteeken.
Hoe dood'lyk was dat vuur, dat u tót schand' gedydt,
Aan myn vermoorden Héld, daar nóch myn' ziel om lydt?
Niet min gevaarlyk was 't, als waerdig om te looven,
En sléchts gebooren, om hem 't leeven te berooven.
| |
| |
'k Wénsch dat de Hémel eens tot weêrwraak van dien Héld,
Aan al wat schrikk'lyk is, uw' borst ten doelwit stelt.
'k Wénsch, dat die zélfde vlam, van meerder récht gesteeven,
U niet ontvonke, als om den doodsteek u te geeven;
En dat zy tégen u des Hémels toorne kant,
Den bliksem in den vuist der Góden steeke aan brand.
'k Hoop van die Góden, wien uw' gruuwelen, én eeden...
Por dus de Góden niet, zy weig'ren uw' gebéden.
Zy weeten béter wat den ménsch gelukkig maakt.
Geloof me vry, 't is bést, dat gy uw bidden staakt.
Hoe! dénkt ge niet, Prinsés, aan 't voordeel van de troonen,
Daar myn' genégendheid uw trouw meê wil beloonen?
Een' teed're heugenis van een rampzalig Héld
Houdt nu uw moedig hart in strikken vast bekneld.
Gy hebt zyn' geest aan u door traanen gaan verbinden;
Maar d'aangebooden' kroon doet alle rouw verzwinden.
De Scépter wiegt in slaap de leevendigste smart,
En 's Konings Tulband vaagt de droefheid haast van 't hart.
De Scépter in den vuist geklémd van Dwingelanden,
Lókt nooit een édel hart tót deelgenoot der schanden;
En myn Agrippas geest is my zo lief én waard,
Dat ik met minder schrik, én, vólgende myn' aart,
Met hem zou 't stérven, dan met u 't gebieden kiezen.
Is 't moog'lyk? zou die haat de kroon u doen verliezen;
En stelt gy eene schim voor zo veel heerlykheid?
Een zéldsaam voorbeeld, dat uw' grootsheid hier bereid.
Van Lief beroofd te zyn, én vuurig te beminnen?
| |
| |
Heel anders gaat het meest in de allerteêrste zinnen,
Daar 't vuur haast wordt gebluscht als 't voorwérp is te niet.
Hoe ligt vergeet men 't geen het oog niet meerder ziet,
Naa overtóllige vertooningen van klagten?
Leer béter dan door my 't geen de éérzucht doet betrachten
In 't hart van hén daar liefde alleen vermogen heeft.
Myn 's minnaars asch, hoewél die geen meer hette geeft,
Kan échter uit den grond des grafs myn vlam nóch stooken.
Myn' bange zuchten, door de naarste nacht gebroken,
Die vallen by de doôn zyn' lieven geest te voet.
Niets stuit de vlam van een zo wél ontvonkt gemoed.
Nooit heeft hy récht bemind, die zyne min kan énden.
De dood eens minnaars kan een trouwe min niet schénden.
Leer eindelyk, Barbaar, dat in 't verheeven hart,
Een schoone ziel behoudt de ontstooken' minnesmart.
De Min légt voor 't gewéld der dood onlós'bre knoopen.
Ach! eer myn Lief zyn min moest met de dood bekoopen,
Waarom vernam hy niet 't geen nu myn mond verbreidt;
Helaas! het straf geweld van myn' groothartigheid
Liet de oogen naauw'lyks toe iets tót zyn gunst te spreeken.
'k Scheen koel, wanneer myn' ziel in liefde was ontsteeken,
En 'k héb zo ingetoomd myne onbesproken' vlam,
Dat hy de zoetheid niet in 't stérven met zich nam,
Nóch wist, wat groot gebied hy in myn ziele voerde.
Had hy geweeten, Goôn! wat brand myn hart ontroerde,
Myn' traanen voorgezien...
Ach! 't is te veel Mêvrouw.
Myn ziel wil niet dat ik my langer wéderhouw.
Gaa Atis, haal den Prins Tirrénus.
Tégens de Lyfwagt.
| |
| |
| |
Derde tooneel.
Agrippa, Lavinia.
'k Wacht al te lang om u de waarheid eens te ontdekken:
De liefde wil'er uit, het veinzen heeft een énd:
't Geheim wordt voor myn hart, de listen niet gewénd,
Een al te lastig pak, om 't ongekreukt te draagen.
Hou op, hou eind'lyk op Agrippa te beklaagen,
Getrouwe Schoonheid, én te zoeken by de doôn.
Zie hier uw' minnaar, dien ge uw' liefde gaaft tót loon.
De stroom heeft Tiberyn, niet my, beroofd van 't leeven.
O Goôn! kan 't zyn dat gy... maar geen geloof te geeven,
Aan eenen Vader, schoon hy my verzék'ring doet...
Ik zie, Mêvrouw, dat gy bedróg op my vermoedt;
En, wyl ik dit geheim zo laat u kom ontdekken,
Vermeint ge ligt, dat ik beklad ben met die vlekken.
Ook dénk ik wél dat gy alleen niet op myn woord
Gelooven zult, het geen gy van my hébt gehoord;
Myn Vader zal 't op myn verzoek, u niet verbérgen;
Geloof zyn zeggen, eer zal ik het u niet vérgen:
'k Zal hem beweegen dat hy récht aan ons verschaff',
Uw' dwaaling eindige, én ons niet meer vall' zo straf:
En dat door hém hier naa niet weêr kom te gebeuren,
Twé harten, door de Min veréénd, van één te scheuren.
Doe zélf u bést, om my te kennen op dit pas;
Myn hart kon missen van ontstélt'nis ingenomen;
Dies geef ik 't geen gehoor.
| |
| |
'k Zie daar Tirrénus komen.
Kén nu, wie dat ik bén door zyn bekentenis.
'k Zal u gelooven, toon dat hy uw Vader is.
| |
Vierde tooneel.
Agrippa, Tirrenus, Lavinia, Atis.
Agrippa, geevende een téken aan Atis om te vertrekken.
MYn Heer, 'k héb aan Mêvrouw het alles gaan ontdekken.
Gy zult verwondert zyn, én 't ligt ten kwaadsten trekken;
Maar eind'lyk, 't is gedaan; de liefde dwong me'er toe:
Myn hart was 't lastig pak van dat geheim al moê;
'k Héb myn' belóften u niet langer konnen houwen.
Wat hébt ge ontdékt myn Heer?
Uw eigen Zoon bén; niet de Koning Tiberyn.
Gy Heer! hoe; gy myn'zoon? wat mag uw oogmérk zyn?
Het graf besluit myn' zoon, laat tóch zyn asch in vréden;
Hélaas! door uwen dólk...
Een uitgelékt geheim is onherroepelyk.
Bekén dat ik door u wierdt opperhoofd van 't Ryk,
Naa 's Konings dood, toen hem, by ongeluk verdronken,
De laatste lykéér wierdt op mynen naam geschonken.
Dat, hoe 'k hem ook geleek, om achterdócht te ontgaan,
En hen te kennen die my mogten wéderstaan,
De doode Tiberyn myn moorder wierd geheeten.
| |
| |
'k Zie wat my naakt, zo ik ontkénde dit te weeten.
Myn leeven hangt 'er aan, én ik berei my al,
Myn Heer, deez' weigering te boeten met myn' val.
Maar zoude ik 't bloeds myn 's Zoons, hierom te myner schanden,
Neen Vórst, óf schoon uwe oogen branden
Van gramschap, 't is vergeefs. Ach! zaagt ge in myn gemoed,
Gy zoudt haast zien dat daar geen lafheid wordt gevoed,
Daar 'k zélf de schand van zou verfoeijen al myn leeven.
Het ongelukkig bloed, dat me over is gebleeven,
Verdient niet, dat het werde onwaardiglyk gekócht.
Wat wreedheid heeft voor u die vonden uitgezócht,
Om een doorluchtige Prinsésse te verkorten?
Haar' lief'lyke oogen, die een vliet van traanen storten,
Ach! is uw Zoon daar door niet eers genoeg geschied?
'k Verstaa uw' zin, myn Heer, het spyt u, dat gy ziet
Lavinia myn Zoon verëeren met haar' traanen,
Haar' naare zuchten zich een vryen toegang baanen
Tót aan de lykbus toe, daar zyn gebeente rust.
't Voldoet u niet, al is zyn leevenslamp gebluscht;
Gy wilt hem naa zyn' dood nóg wreedelyk vervólgen,
Naardien gy tót in 't graf, daar gy hem zo verbólgen
Hebt in gestooten, nóg zyn' bleeke schim bevécht.
Ach Heer! verlaat tóch die begeerte zonder récht.
Gy hebt zyn bloed gehad, gy roofde hem het leeven,
Kunt gy in 't einde aan dien rampzaligen niet geeven
Een hart, dat hem de min alléén had toegeschikt?
| |
| |
Waarom houdt gy dit hart in dooling dan verstrikt,
Dit hart, dat ik bezit, én dat my wordt geweigerd;
Dit hart, waar door myn' vreugd tót aan de starren steigert,
Waar by de zoetheid van eens Konings kroon niet haalt;
Dit hart, daar nu de Zon van myn geluk afstraalt;
Dit hart, dat my de min opoffert, én een' Vader
Ontrukt, die my zyn' zoon niet noemt, maar een' verraader?
Ik houden voor myn' zoon de uitvoerder van zyn dood?
Zyn dood is al te waar, én myn verlies te groot!
'k Was ooggetuige, als hy, onaangezien myn karmen,
Doorwond op uw bevél, den geest gaf in myne armen,
Terwyl ik wierd bevlékt van zyn vergooten bloed.
Maar hoor, Mêvrouw, ei hoor wat dat de liefde al doet.
Uws Minnaars ziel vervloog, als ik, op dat vertrouwen,
Uw' naam herhaalende, zyn' geesten heb weêrhouwen.
En schoon zyn' bange ziel door 't stérvende gezigt
Hadde al vaarwél gezeid voor eeuwig aan het licht,
Ontsloot de min nóg eens voor 't allerlaatst zyne oogen
Op 't noemen van uw' naam, zo kragtig van vermoogen;
Al had een' dikke wolk des doods die overdékt,
Zyn' ziel, die met het bloed byna was uitgelékt,
Kost uwe naam alleen op zyne lippen stuiten.
Maar zyn verliefd gemoed was naauwelyks aan 't uiten
Van zyne laatste vlam, als Koning Tiberyn,
Vergramd om 't weinig bloed, dat hem mogt ov'rig zyn,
Hem als een' wreede wolf myn handen heeft ontnomen,
En onmédoogendlyk geworpen in de stroomen.
Verschoon de tékens van een' Vaderlyke smart;
Het nókken sluit de rést van myn verhaal in 't hart.
Myn' traanen zullen bést 't vervólg aan u verhaalen.
't Is niet, als 't bloed, dat, om myn' droefheid af te maalen,
| |
| |
Nu myne tong verstomt, door de oogen zich verklaart.
Ontfang dan te gelyk, ô ziel! my nóg zo waard,
De traanen van een Lief, én 't Vaderlyke weenen;
En zyt gevoelig, schoon uw leeven is verdweenen;
Van deezen laatsten plicht van liefde, én van het bloed.
Verschoon de ontstéltenis die in myn teêr gemoed
Is onder uwen naam, én beeldtenis gedrongen.
Maar nu myn hart, voorheen verraaderlyk besprongen,
Door 's vaders onderricht zyn' wreeden moorder kent,
Zyn aangehitsten haat weêr aanneemt in het énd,
Om te gelyk het bloed, én myn vergryp te wreeken,
Zal ik den naauwen toom van myn verwoedheid breeken;
Den Hémel porren, door myn wénschen én gekryt,
Dat hy op den tieran zyn bliksem nédersmytt';
Dat hy hem, naar verdienst', zyne euveldaân, beloone.
Agrippa aanziende, tégen Tirrénus.
Maar was hy, Heer, helaas! was hy uw zoone?
Hoe! luistert gy naar 't géne u kwalyk wordt berécht?
Ach! wilt gy niet verstaan 't géne u de Liefde zégt?
Verdient die dat men haar voor ongeloof baar réken',
Als zy een oogenblik tót myne gunst wil spreeken?
En wyl myn' liefde wordt begunstigd door haar stém...
Het spreeken van de Liefde is hier van weinig klém.
Helaas, Prinsés! zoudt gy die wetten vólgen kunnen?
Ach! kon ik het u vergunnen?
Heeft dan uw buigsaam hart niet klaar genoeg verstaan
| |
| |
De stémme der Natuure, om zyne list te ontgaan?
Of is natuurspraak dan zo duister in uwe ooren,
Dat gy meer naar de Liefde, als naar Natuur, wilt hooren?
Heeft dit ontroerde bloed te weinig u gezeid?
Helaas! 't heeft al te klaar myn' droefheid uitgeleid.
't Ontneemt my al te wél de twyffelachtighéden
Van 's minnaars droeve dood; ik voel my overreeden:
Uw Zoon, ach! leeft niet meer; én hoe zyn' dood my smart,
Eens Vaders zeggen jaagt de twyff'ling uit het hart.
Maar deeze twyff'ling is zo zoet, dat liefde aan 't morren
Geraakende, veel ligt het Vaders hart zou porren
Dat hy me in vryheid liet van 't geen myn' ziel nóch peinst.
Betrouw den Koning niet, Mêvrouw, hy spreekt geveinsd.
Lavinia, Agrippa aanziende.
Ach! blyf ik hier, ik kan nóch u, nóch hem betrouwen.
Zyn weezen heeft te wél Agrippâs zwier behouwen,
Om 't zonder beeven, én ontroeringe aan te zien,
Niet, dat ik niet genoeg my van uw zeggen dien';
Ik zie hem in de proef van zyne trouw bezwyken,
Uw' réden heeft het my te duidelyk doen blyken;
Maar t'élkens als zyn oog maar ééns op 't myne blinkt,
Gevoel ik dat het hart my, tégens dank, ontzinkt.
Mêvrouw, vlie van hem wég om 't onheil u beschooren...
Ach! blyf Prinsés, om my één oogenblik te hooren.
O wreede! wie gy zyt, hoe komt ge dus verwoed?
Heeft u de ontroernis niet vernoegd van myn gemoed?
Hoe! vliedt ge? én zonder my nóch ééns te hooren spreeken?
| |
| |
Zou dat misschien aan uw genoegen nóg ontbreeken?
Gaa, ik geloofde u ligt, hoorde ik u langer aan.
'k Verlaat u niet, voor dat ik u héb doen verstaan...
| |
Vyfde tooneel.
Tirrenus, Agrippa.
HOu stand, verblinde, blyf, én leer uw' plicht betrachten;
Toon nu myn Zoon te zyn, én my voor Vader te achten.
Gy wilt, betuigt gy Heer, myn Vader niet meer zyn.
Die naam sleept al te veel gevaars in deezen schyn.
't Is veiliger dien naam by 't hófgezin te ontbeeren:
Want nu ons de oorlóg heeft verlóst, naar ons begeeren,
Van élk, die uw geluk, én myne vonden wist,
En nu de Hémel zo begunstigt onze list,
Dat niemand uw geluk ontdekken kan van buiten,
Begeer ik dat geheim voor al zélf op te sluiten;
Zélf meester van uw heil te blyven, én uw' bórg.
Ook is 't my liever, nu gy heerscht door myne zórg,
U niet te kennen, dan uw' kroon, én staat te waagen.
Ik wilde, opdat gy heel gerust de kroon mogt draagen,
U zélfs verbérgen voor u zélv': dus zoud het bloed
Als de eenigste getuige in 't diepst van myn gemoed
Zich stil verheugen; maar zie hoe 't ontydig spreeken,
Zie waar de zwakheid van uw' liefde ons in laat steeken.
Gy hadt my vast belooft zo wél te veinzen, dat
Prinsés Lavinia geen achterdenken had.
Hoe konde ik? Ach! uw last streeft vér myn magt te boven.
Gy ként een' minnaar niet, indien gy kunt gelooven,
| |
| |
Dat hy kan zwygen in 't gezigt van die hy mint.
Wie is 'er die altyd zich zo verzékerd vindt?
De min geeft dikmaals 't woord; maar weet het niet te houwen.
'k Héb my gevleid, dat in haar ongegrond betrouwen
En dwaaling, myne mîn vernoegd zou zyn geweest;
En haar verächting, al te zoet voor mynen geest,
Gaf me een vermaak, misschien aan duizenden verbórgen.
Ik proef die zoetheid nóg, die my ontslaat van zórgen,
Dat zo getrouw een hart my mint uit zynen grond:
Een hart, 't wélk spreekt van liefde, als zélfs de bleeke mond
Zyns minnaars zwygt, daar liefde in spyt des doods blyft woonen.
Wat wilt gy meer? Hoe kan ze u grooter liefde toonen?
Wie kan gelukkig zyn, én dérven 't geen' hy mint?
Ach! die een beeld zo vol bekoorlykheên bezint,
Kan dien een half geluk wel heel gelukkig maaken?
Zien myn' Princesse in pyn; haar weig'ren, wyl wy blaaken,
Haar deel in myne vreugd, vermaak genieten in
Haar druk, is al te wreed een wellust in myn' min.
't Geluk eens minnaars is een' liefde aan wéderzyden.
'k Beklaag die schoone vlam. Maar troost u in uw lyden.
Bedwing u, ons gevaar is waarlyk veel te groot.
Nooit heeft ons dit geheim gedreigd met zulk een nood.
Gy moet uw' tógten nóg verbérgen, 't minste spreeken,
Het minste straatgerucht kan nóg uw aanzien breeken.
Mezéntius staat naar uw leeven, Lief, én Ryk.
Uw Ryk, Lavinia, én 't leeven te gelyk,
Zyn die niet waardig dat ge u zélven in zoudt toomen?
| |
| |
De fórsse Volscens heeft uw' doodslag voorgenomen,
En Korinéüs, én Anténor, en Serraan,
Sergést, Ilioneus met één, én alle staan
Zy wél by 't vólk; élk is van dolle wraake ontsteeken,
En willen zich op u, schoon ze u niet kennen, wreeken.
Dank heb de list die 'k zo voorzigtig heb bedacht.
Mezéntius heeft my voorzien met de oppermagt
Van 't Eedgespan; hy zal u om vergiff'nis vraagen
Voor my: zy werde hem voor al niet afgeslagen.
'k Heb tót zés dagen toe nóg uitgesteld de tyd,
Eer de aanslag word volvoerd, neem die nu waar met vlyt;
Voorzie hen altemaal met glimpige bevélen,
Om, onder schyn van eer, hunn' magten te verdeelen.
Strooi krygsgeruchten uit, om 't léger in 't geheel
Te houden, én verstérk de wachten op 't kasteel.
Voor al, ontzie u niet Mezéntius te vleijen;
Ge moet zyn' achterdócht met valschen schyn verleijen.
Verzéker u daar naa van hem, eer 't iemand hoor',
En sluit hem tydig op... Maar hoe! waar vreest gy voor?
Gevaarlyk is 't voor my te geeven zulke wetten.
Geen' vrees behoort het hart der Koningen te ontzetten.
Mezéntius dingt naar uw hals, én schoon misleid,
De schuld blyft éven groot van dat vervloekte feit:
Want, in den waan dat hy in u den Vórst doet sterven,
Tracht hy zyn' handen in geheiligd bloed te vérven.
De Hémel wil hierom hem straffen door uw' hand,
Hy doet u heerschen, bied de Goôn geen tégenstand.
Men mag in hun geheim, nóch in uw kroonrécht treeden;
Stel u op hunne zórge in 't Ryksbewind te vreeden;
En vreest ge dat misschien een' schandvlék op 't gelaat
Zou kleeven van uw' deugd, in deezen hoogen staat?
Hou steeds den troon vast in, én wacht u te vergeeten
| |
| |
't Géne uw geréchtigheid op 't krachtigste uit kan meeten.
Wie op den Troon klimt, door wat wég, hy heeft misdaan
Zo hy'er afgaat: niet zo hy 'er op blyft staan.
Daar 's geen verwyten dan in overheerd te weezen:
En die altyd regeert, heeft voor geen schuld te vreezen;
Regeer dan. Ach, myn Zoon! indien gy wist hoe zeer
Het éd'len zielen lust te leeven zonder Heer?...
Wist gy de kragt der min, én al haar wélbehaagen!
Ik hoor gerucht! Gy weet hoe gy u hebt te draagen.
| |
Zesde tooneel.
Tirrenus, Lauzus, Agrippa, Atis.
KOm, tap myn bloed af, én voldoe uw haat met een...
't Is alles vaardig in den Témpel.
Verbyt u Heer, zie toe, men kan u hooren?
Wat zou hy vreezen, die tóch alles heeft verlooren?
Einde van het Vierde Bedryf. |
|
Auteursrechtvrij