|
| |
| |
| |
Aan Me-jufr. Cornelia van der Veer,
Tegen de rou-klaghten,
Uytgestort over het afsterven van hare E. waerde Moeder.
HOe leght ghy dus ghedompelt in den rouw!
Hoe treurt ghy dus! om dat een aertsch gebouw
Gebroocken, en uws Moeders tente-touw
Uw' bleecke wangh bedauwt een zilte traen.
Wat segh ick! in een vloet van tranen baen
Sich uwe leen; om dat de droefheyt aen
Treur-stof verschaft ons uw beroerde tongh:
Uw gorgel die eerst blijde lied'ren zongh,
Galmt droeve zangh: uw toe geschroefde longh
Uw Veer (ô Veer) schrijft klaghten op 't papier:
De doffe snaer van uwe schorre lier
Betreurt het onweerstandelijck bestier,
Schenckt aen u, troost en moederloose Maaght.
| |
| |
Het heeft de Heer van al wat leeft behaeght
Dat zy nu stierf. Hoe dan soo seer geklaeght
Het is een stael' en onverbreeckb're Wet:
Dat leven heeft (daer is een perk geset)
Moet, als de doot haer zeyssen heeft gewet;
Waer toe dan dit onmatigh herten-leedt?
En waerom gaet ghy dus in 't swart gekleedt?
Ghy stoockt het vuur van droefheyt al te heet.
Waerom maeckt ghy uw hooft met tranen nat?
Waerom maekt ghy uw leen door treuren mat?
Sy schept niet meer (want s' heeft een beter schat)
Of is 't, op dat gy 't onder-aertsch bestormt,
En 't lichaem van het krielende gewormt
Verlost uyt 't graf, op dat het werd hervormt,
't Is vrughteloos: het alverswelgent graf
(In plaets van weer te schencken levens-staf)
Vraeght altijdt noch na meer, hoe veel men gaf,
Of meent ghy met uw kermen door de lught
Te steyghen hemelwaerts? hoopt sught op sught;
Om dat ghy lieft, en mist de wack're tught
't Is al vergeefs: geen sught haer nu bekoordt.
S'is daer, daer sy geen droeve klaghten hoort,
| |
| |
En, daer voor ons staegh spreekt een smeeckent woordt
Ick oordeel als de blinde van de kleur:
Het Hemelsch heeft een liefelijke geur,
Geur die ick niet op aerde zijnd', bespeur:
Laet spreecken haer, die 't soete selver smaeckt,
En na geen ondermaensche soetheyt haeckt,
Ia, 't bittre soet, daer wy na haecken, laeckt,
Indien sy by ons was, gewis sy sprack:
Ick heb my nu ontlast van 't lastig pack
Der sonden, en draegh hier geen Lauwer-tack,
Maer een van heerlijckheyt gevloghte Kroon,
Die my onwaerdige Godts eygen Soon
Geschoncken heeft, tot een genaden-loon.
'k Regeer, en sal regeeren eeuwighlijck;
Want ick besit een eeuwigh Koninckrijck;
Ick swaey een gulde Scepter, en ick wijck
Ik Ben in den Hemel, en verlaet de aerdt:
Ick ben hier met mijn Bruydegom gepaert:
Soudt ghy my van hem scheuren? neen: bedaerdt.
Die door geen handt van menschen is gebouwt,
Van broose steen, of van molm-achtigh hout;
Maer beter stof, als 'tallerfijnste gout,
| |
| |
Wiens stut-pilaer Godt selver heeft geheyt;
Voor s'wereldts grondt was my die wegh geleyt:
Mijn Bruydegom heeft hier een plaets bereyt,
Mijn ziel verlustight zigh in haren Godt,
En houdt volmaecktlijck zijn volmaeckt Gebodt:
Het hooghste goedt is hier mijn hooghste lot,
Sijn hier, de welck' hem sijn getrou geweest.
Hier spreeckt met my Godt, Vader, Soon, en Geest
Hier zijn, die sich voor Babels Hooren-beest
Veel duysent Eng'len staen de Godt der Goon
Gestaeg ten dienst voor sijn verheven Throon,
En singen op een blijd' en soeten toon;
Ick swijg de vreught die voor mijn oogen speelt:
Een zang'righ snaren-spel mijn ooren streelt:
Hier is de Moeder, die volmaecktheyt teelt:
Soo saligh is het leven dat ick leef!
Is 't vreemt, dat ick soo aen den Hemel kleef?
Dat ick al, wat de naem van aerdtsch draeght, geef.
Is 't wonder, dat ick 't ondermensch vergeet;
Terwijl ick (zijnd' met heerlijckheydt bekleet)
De sily're Maen met mijne voeten treedt.
| |
| |
Wat wilt ghy dan, O swack en teder kint!
(Dat my noch na mijn doot soo sterck bemint
En nu op aerdt geen sulck een moeder vindt)
Benijdt ghy my die vreught die ick geniet?
(Of wilt ghy my verstooten van 't gebiedt?
'k Weet niet waerom ghy soo veel tranen giet
Hoe is uw anghstigh hert soo volgepropt
Van ongeneesselijcke droefheyt! schopt
't Wanhopent ongedult met voeten, stopt
Denckt, waer ick ben, en waer ghy, treurighe zijt,
En hoe ik ben in desen staet verblijdt:
'k Heb om 't Geloof gestreen den goeden strijdt,
Ghy woont in een ellendigh tranen-dal
By veel' rampsael'ge zielen, en seer smal
Is uwe wegh, die ghy moet gaen: ick sal
Veell' rampspoedt klampt u dagelijx aen boort,
En ick swem in een zee daer rampspoet smoort:
Ghy zijt, daer men niet als van lijden hoort:
Weeght eens het goedt dat ick op aerde besat
Met dese groot en onwaerdeerb're schat;
(Ick heb geerft een Konincklijcke Stadt)
Niet langer schreyen, en uw' droevigh hert
('t Welck in een vlam van anghst werdt)
| |
| |
Wel naest blygeestigh zijn; dan sal geen smert
Maer (seght ghy) soud mijns Moeders levenslijn
Gebroken, en ick ongevoeligh zijn!
Terwijl 't verlies met duldelose pijn
Sal ick van haer geselschap zijn berooft,
En sal sich niet mijn medelijden hooft
Na d'aerde buygen! dan was uyt gedooft
Ick was een monster, en geen mensch gelijck,
Veel min een Maeght, soo niet mijn Moeders lijck
My weenen deed: ick houd' tot droefheyt blijk
De doot gaf aen het duyster graf haer lijf
't Graf slockt haer in; haer leden waren stijf
Kan 't zijn dat ick noch onbeweeghlijck blijf?
Wat sal ick dan? verand'ren in een steen?
[I]s 't nodigh dat ick m van liefde speen?
Wat seght dan tot my! staeck uw' geween.
Ick lief haer noch, schoon sy in Charons Boot
[St]apt', en de aerdt het rif sluyt in haer schoot.
De liefde lieft en leeft stil, als de doodt
[Zi]edaer, Cornelia, set u wat neer;
Droogh af uw' schreyend' oogh, en schrey niet meer:
Versta mijn woorden wel, dit is mijn begeer,
| |
| |
Hebt ghy uw Moederlief ('t welck ick geloof)
Weest blijdt; om dat de doodt haer als een roof
Heeft wegh gehaelt, de wereldt haer verschoof
Oprechte liefd' geen vrienden-welvaert haet;
Maer is bedroeft wanneer se een droevigh quaet
Haer vriendt ontmoet, en als hem tegengaet
Verblijdt u dan, want sy heeft winst gedaen:
Op aerde was sy met veel drucks belaen;
Nu is sy na haer Vadershuys gegaen,
Een trooster, die de tranen van haer oogh
Afwissen sal, en maecken d'oogen droogh.
Och of ick moght! ja kond' ick maer ick vloog
Wat vreught! wat blijdtschap, wat vermaeck is hier?
De mensch op aerdt is een katijvigh dier.
Mijn hert snackt nae dat Hemelsch-englen swier,
Wilt ghy noch langer treuren om 't verlies
Uws Moeders (die haer droeve ziel uytblies
Op dat sy wierdt vertroost;) ghy mooght: ick kies
Al quam de doodt mijn nad'ren in der yl;
Al had sy scherp gewet haer wrede bijl;
Al schonck sy my een doodelijke pijl;
| |
| |
En soo ghy evenwel noch troostloos sijt,
Sijt niet mistroostigh; want uw Moeder lijt
Op 't graf-bedt; 't graf is sijn vergif al quijt:
Tot dat s' uyt d'aerdt (die nu haer rif bedeckt,
En daer sy tot den slaep heeft uytgereckt:
Haer doode leen) sal werden opgeweckt,
Ibit multa ferens.
Anagramma,
Lambertus Fijten.
|
|
Auteursrechtvrij