Zegepraal

[p. 52]

Vierde hoofdstuk.

Florence!

Vandaag is 't 'n zomersche lentedag van stille zonnepracht.

't Juicht en 't kwinkelt en jubelt om me heen van vogelenzang. Ik heb vandaag weer 'n loopje van drie kwartier gemaakt op den hoogen weg, van morgen, tusschen doorglansd boomgroen en vonk'rig bedauwd gras.

Neen kindeke, dat levensgeluk toèn me overstormend is van onzegbare zaligheid.

Daar stond ik weer als vroeger, midden tusschen geboomten. Daar stond ik weer te ademen onder 't jubelend hemelblauw, ver en hoog en heerlijk smetloos-diep boven me uitdrijvende. Ik voelde weer zooveel levenskracht en geluk in me terugvloeien dat m'n bewogene ziel sidderde van ontzag en eerbied voor alles wat rond haar ging.

Op den hoogen zon-omstoven weg, zag ik lieve moedertjes, knussige kinderwagentjes duwen, zachtkens mee in tred, met haar blanke kleintjes, die in pralend zonnig kussenwit hun ommutste kopjes woelden.

Wat 'n joelend jeugdig genot. Allerlei wagentjes drentelden door elkaar, fijn wit gelakte, met geschitter en geflikker van zonbegloeide spaakjes, als miniatuur bruidkoetsjes, met rood en terrakotta-leer, prachtig overkapt.... O! 'n feestelijke rit van zuigelingetjes en trotsche moedertjes tusschen zomersch geboomte, groen en schitterzon.

Ik stond overstelpt van ontroering om 't licht, den glans, 't zonnige, rustige en hoog-zachte; van al die fijne kleuren van lichtovergangen, om 't lieve gedribbel en wieltjesgeknars. Ik had weer 'n gevoel alsof ik nooit ziek was geweest.

Heel die zonnige Hoogeweg, met z'n zomerboomen, dat pas

[p. 53]

aangevlamde groengelommer, en de licht-duizelige geurende atmosfeer, lei doortrild van m'n innigste verlangens.

Ik voelde weer dat ik werken kon, scheppen zou. Ik voelde me zoo sterk, teeder en machtig te gelijk, dat ik alles aandurfde.

Geen sterveling, Florence, was toen in staat van m'n gezicht te lezen, hoeveel ik nog leed. Er zit 'n vreeselijke vulgairheid in 't toonen van smart.

Ik vind 't nòg heerlijk, liefste, dat je nooit goed wist hoe dicht aan m'n ooren de Dood z'n zeis gescherpt heeft. Alleen doodelijk-zieken ruiken z'n vunzige geraamtelucht; lucht van aarde en stof, zwavel en grafmolm.

Al mijn pijnen houd ik in, want m'n scheppingsdrang loochent ze.

Op dien Hoogeweg is me in den zonneochtend 't wonder weer geopenbaard! Wat verrukkelijk lichtfijn en teederzangerig is de vroege Lente toch! De Lente is 'n bloemige sprookjeshal, waarin het latere zware zomergezoem pas heel neuriënd opzingt.

Tusschen stille schitterpracht van 'n kronkelend boschje zag ik 't bloeiende rood van 'n kinderrokje, 't blanke lachsnuitje van 'n lief meisje wat later, en naast dat kindeke, 'n jong hupp'lend ding, dat met 'r gele laarsjes, fijne kuitjes en lichtbloemig gesprenkeld mousselientje dartelde in de zon als 'n wiekend witje.

Ze liepen door, verder,.... maar ik was overstelpt.

Heel die zonnige boschgrond, dat vlugge voetjesspel en gracie-fijne getrippel en gedartel van kinderpootjes, tusschen 't zoet-zomergegeur van bloeibloemen en gras, en rondom de zonnige aanschatering van al glanzen en licht; rondom de tooverij van schaduw en halfschaduw, zag ik als met nieuwe ziel.

Hoe kleur en licht, tint en geur me toch betoovert.

Zoo'n simpel rokje van zonnig rood, tusschen de stammen van goudgroen en wonderlichtend mos, telkens weg- en opduikend weer, dat roode rokje....

[p. 54]

't Is 'n hoogste schoonheids-verrukking, zoo'n zonnedag voor 'n herstellende!

Florence, is 't geen zegening? Men zou zóó ziek moeten geweest zijn, om zóó nieuwgeboren weer te kunnen ademen, te leven, inzuigend met wijde longen de geuren van blad en aarde, gras en mos.

II.

In mijn ziekte was me alles vervreemd en nu vandaag, in 't zomergoud om mij, 't vleiende getjuik en gekwinkel, werd 't om te duizelen.

Florence,! hoe innig heb ik je nu toch hier bij mij.

Je passievol briefje, dan inééns je geestige, geurige voornaamheid. Je kweelende zangerige vraagjes en hevig verlangen, roeren en verbazen mij. Niet wijl ik niet voòrbesefte dat je zooveel van me hieldt, maar wijl ik jou noorsche blanke pracht, jou gouden stacie, je slanke fierheid altijd en altijd weer zoo hoog-geestelijk gezien heb.

Ik wist niet dat ook jou mond zoo kon drogen en murwen van heet verlangen naar mij. Ik wist niet dat je hadt als ik, jood, een zoete bedwelming en branding in 't gistende bloed die doet liefhebben met 'n vurige, hevige hartstochtelijkheid. Een liefde van kleurfelle, jaloersche pracht, zoo machtig, àlles-doordringend, dat ze hijgt, snikt, nooit verzadigd raakt, en nieuwe verrukking altijd meer en meer opstijgt uit zwijmel en nieuwe overgave.

O Florence, dat hàrt, dat minnen kàn als de zon z'n vuurstralen mint, dat hart is nu van bevend verlangen en weedom vol, omdat jij er niet bent.

Maar zijn liefde is geen hymne van zinneverrukking alleen.

- En geen lijfroes van wellust. Ze is een ineensmelting van zielsverlangens, een tooverij tusschen minnenden van gezicht tot gezicht. Ze is een vurige bedwelming van elkaars oogen en zinnen. - Ze is als bloemend geluk, een rozebed, vol dauw

[p. 55]

en geurzoet, en ze is als zongeblaker, schroeiend onze zielen en begeerten bijéén in de witte vlam van onzen menschelijken hartstocht. Ze is een tasten rondom van twee zielen, naar den verborgensten drang van onze heiligste lusten.

Kom hier Florence, kom hier. Laat ik je slanke lijf omhelzen. Laat ik je tegen me aanklemmen en laten je donswangen me streelen de gloeiende huid. Zacht en teer, en laat ik je sidderend meisjeslijf in mijn sterke trillende armen koesteren. Laat ik je omzegenen met m'n liefde, mijn teederheid, mijn zachte toch brandende passie. Laat ik je heel-zacht omknellen, en je fijne glimlachlipjes begloeien met m'n kussen. Florence, kom toch bij mij, ik huiver van verlangen naar je stem op wier klank rozen ontplooien.

Is er 'n woordje dat ik zoo lief heb als 't minnen.... Minnares, groote, stoute en fiere minnares! Kom tot me, o verstort me met je gracie en je charme, maak me blind met je toover van gebaar en gang. Al was je 't liefje van den Duivel, ik zou je minnen, minnen en kussen zalig tot in eeuwigheid.

Jij bent 'n Afrodite, 'n godin, 'n hetaere, 'n vrouw en 'n madonna!

Nu zie ik 't blanke hermelijn van je witte kleed. Is 't 'n kleed?

Je vrouwevormen lijnen er achter, en rag spant èven je levend figuur fijne vouwselen in 't blanke weefsel.

Wie ben je toch, Florence?

Ken ik je wel?

O! die eeuwige twijfel aan je gewoon mensch-zijn. Telkens weer ben je 'n ander voor mij.

Ben je een Grieksche hetaere? 'n Phryné?

Verscheen je vroeger, heel veel vroeger op de mysteriën van Eleusis? als de verrukkelijke Boeotische? O! Vertel mij daarvan! Is er niet in jou de demonische charme van Aspasia, 't vuur en de bevallige pracht van een Sappho?

[p. 56]

Is 't alleen m'n bekorend verbeelden dat je ziet omkranst van stoeiende bloemenkindren, wemelend en cirkelend om je heen, je omstortend met rozen en vruchten?

Florence, O! kon ik weten, diep diep weten of er geheime wellust zit in die pracht van je eenvoud; in de stille mimiek van je handen; ìn den soberen groei van je gebaar!

Kon ik weten, diep wèten of je liefde de wulpsche teederheid bergt en streelt, en je hetaere-gracie 't verstand-besluipende, wreede en bedwelmende heeft van zoet-schroeienden wijn?

Wat is er toch in mij dat plots zoo wankelt en bang wordt? Is 't wijl ik ook in jou de goddelijke vrouw niet zie, zooals ik mij die droom in zoet bekoren?

Maar ben jij dan niet vòl menschelijke echtheid, vol van gebreken en toch van zoo groote, zoo hevige teederheid, dat ik je min als die vrouw van mijn droomen?

Waarom beeft m'n hart dan zoo?

Och, je bent wèg, ver weg!

En nu zie ik in je blanken tooi en je goud harengewaad de tooverij van je prachtige lichaam en je gebaar.

En je stem, Florence, je stem?

Wat trilt, wat juicht, wat kristalt en vonkt ze, wat zilvertoont en zingt ze.

Je stem; is ze niet somtijds zacht en neuriënd als de muziek van een stoomenden ketel? 'n Zingende ketel, waarin 't heel zacht kwartelt en tjuikt, en waaruit, tusschen den damp, wonderlijk fijne wijsjes òpneuriën, zange-sprookjes van heel diep verlangen.

Kom nu, Florence! kom nu!

Zul je mijn minnares zijn, wulpsch of rein? Verterend van passie, of louterend in passie? Nee, nu voel ik 't weer zeker. Er trilt geen wulpsch aartje door je heen.

Je hebt een blanke graalpracht, iets van sneeuwglinster en wit einder-licht in je ziel. Je heel aanminnig wezen ligt er in te drijven en blank te gelukzaligen.

Als maanspiegeling op zomeravondzee, met 't zachte geklots en geruisch van zilver-verspoelende golfjes.

[p. 57]

Maar al hadt je de wulpschheid en wreede pracht van een sluiptijgerin.... ik zou je even hevig begeeren. Al was je de mensch-duivelin, ik zou je liefhebben, ik zou je de diepste geheimen van je ziel ontrukken, en je in brandende en vlammende zinnen zeggen wat mij verteeren kàn. Want mijn ziel ruischt zacht als de zomeravondzee in den koelen nacht, en het God-Beest in mij is stom en schuw tegen de minnares van mijn heiligste peinzen.