De oude waereld III: Morgenland

[p. 477]

Paris de bedwelmer

Toch stond zij het dichtst nevens Paris en Helena. Terwijl Leda's dochter haar gemaal Menelaos kuischelijk aanbad, haar breedgeschouderden, blonden held, en zij zijne weenende woede vreesde, doorhuiverden haar de wilde lusten naar den anderen man, dien zij haatte en minachtte. Aphrodite verduisterde haar bedeesde oogen voor Menelaos' afgunstige pijnen, en deed haar zuchten en kermen naar de smachtende schoonheid van den geroskamden Paris. Helena verachtte Paris en tóch hunkerde zij naar de bevalligheid van zijn gang en de verliefde, zwierige, soms ironische beleefdheid van zijn verleidersgebaar. Zij haatte zijn gelaat en tóch wierd zij overmeesterd door het geestdriftige licht van zijn blik, de zoete en teedere overredingen zijner blijgeestige lippen. Zoo als hij de rozen

[p. 478]

strooide en de blaadren uiteenstoof om haar gouden haarband, zooals hij aan den disch, in een schuimende en tartende vroolijkheid, ongeveinsd-zinnegenietend, in godenvreugde de eilanden der zaligen bezong; zooals hij schertsende en heldenkracht toonende, zijn rijkstgetooide slavin toesprak, beworstelde of den vlamklaren wijn liet schenken in de hooge roemers; zooals hij haar zilverachtigen sluier plooide of speelde met het licht dat er doorheene tintelde, of schertste met de gordelgespen van haar peplos,... zoo spotte, zoo sprak, zoo onstuimig zong er niemand in Hellas en Troje. Alles rond Paris wierd van een roes doorduizeld die haar rillend, smachtend en verlangend aangreep als de verre geuren van een donkeren lenteavond, waarin ieder gerucht ruischelend in de stilte nederzinkt. Met zijn twee fonkelende speren, den blinkend-gecierden helm, de wappering der pluimen, het tartende goudfulpen van zijn luipaardenvel geknoopt om den schitterkraag van den korten wapenrok, stond hij vóór haar, de Trojaansche held en koningszoon, in bijna naakte schoonheid van den vrouwelijk-slanken romp en de ronde, edelgelijnde beenen. In zijn gang het lichte, weifelende en slepende, dat een zachte wiegling en zinnelijke aarzeling gaf aan al zijn bewegingen, en heel zijn verleidelijk wezen, het innig-bekoorlijke van zijn aanbiddelijk gelaat,

[p. 479]

een schuchtere zwijm en lieftalligheid schonk die hem onweerstaanbaar maakten.

Als Paris zich den witten haarband om het kruipende goud der lange lokken snoerde en met den teederen brand van zijn liefdeblik haar lichaam zengde, dan sloeg Aphrodite een beneveling over Helena's oogen en een begoochelende razernij in haar zinnen. Dan vergat zij haar haat, als in den zoeten meyetijd een zingende leeuwerik achter het doornig struweel zijn vrees voor den valkroover. Helena besefte het vloekwaardige harer daad, en tegelijk de verlammende machteloosheid van eenig verzet met woorden en gepeinzen. Zij voelde de beklemmend-geheimzinnige maar ook oneindige, nooit loslatende en immer verwarring-brengende kracht van de daemone Aphrodite, die haar van Menelaos had afgescheurd en haar het zwijmelend genot van het ruwe avontuur deed stellen bóven de abele vereering voor haar gemaal, telkens uit de diepte der ziel, uit haar wrang berouw omhoog-worstelend. Weer riep zij, in vertwijfelenden, teederen angst, in dof-droeve wroeging en wanhoop de goden aan, biechtte zij hen van haar weemoedig zielsverlangen naar den Spartaanschen vorst. Maar Pallas Athena, de wapenblinkster, lachte met smadelijke verachting en giftige gekwetstheid en Hera, de jammerlijk-jaloersche, door Zeus eens

[p. 480]

in gouden ketenen geboeid, schold als een toornige ménschelijke vrouw, haatschimpend naar Paris' lief.