Medenblicker scharre-zoodtje
(1650)–Hendrick Jansz. Prins–
Auteursrechtvrij
[pagina 191]
| |
Stemme: Uyt mijnes herten grondt.
'T Is gist'ren noch van heden,
Dat ons de Doodt soo straf
Komt vallen op de leden,
En stooten naer het graf;
Maer al van aenbegin,
In 't lustigh Hof van Eden,
Door 't sondigh o-ver-treden,
Sloop sy tot Adam in.
| |
[pagina 192]
| |
2.
Daer is het spoock gheboren
Uyt ongehoorsaemheyt,
Gelijck den mensch te vooren
Van Godt was aengeseyt,
Eer hy door dwase lust,
Om goedt en quaedt te weten,
Stoutmoedigh had' ghegeten
Van de verboden vrucht.
3.
Godt quam hem selve seggen,
Dat hy hem wachten soud'
Sijn handt daer aen te leggen,
Indien hy leven woud';
En sprack, op dat je 't weet,
O Adam! ghy sult sterven,
En mijn aenschouwen derven,
Wanneer ghy daer van eet.
4.
Maer, och! des Scheppers woorden
Die golven niet met al:
Maer Adam, die niet hoorden
Wat hem sijn Godt beval,
Nam flux den Appel aen,
Daer hy niet most af eeten,
En heeft'er in ghebeten:
O wonder stout bestaen!
5.
Daer stondt hy doen besturven,
Door soo een quaden slagh,
Tot in den grondt bedurven,
Want hy sijn schande sagh:
Maer, ach! eylaes, te laet.
De Rechter quam hem dagen,
Dat hy most straffe dragen
Van sijn bedreven quaet.
| |
[pagina 193]
| |
6.
Daer was een woordt gesproken,
En uyt Godts mondt gegaen,
Dat vast en onderbroken
Niet konde zijn ontdaen.
En Adam werdt geleydt
En uyt het Hof ghedreven,
Berooft van 't saligh leven,
En al sijn heerlijkheydt.
7.
Maer dit onsaligh proeven
Wondt hem alleene niet,
Het komt ons oock bedroeven,
En storten in 't verdriet:
Siet doch hoe verr' het streckt;
Wat uyt hem komt te vooren
Dat werdt in sond' gebooren,
Die 't van sijn vader treckt.
8.
Dus is de sond' ghekomen,
Als Adam, vreuchde sat,
Den Appel heeft genomen,
En van den selven at.
Door sonde, quam de doodt
Op alle vleysch ghesprongen,
Soo dat wy zijn ghedwongen
Te sterven, kleyn en groot.
C. P. Rhijnenburgh. 't Is noyt te deghen. |
|