Medenblicker scharre-zoodtje

[p. 194]

Lenten-tijdts lof.

Stemme: Laura sat laest aen een beeck.

LEnte die ons we'er ontmoet
Met u soete Somer-krachten,
Die de Winter van ons doet,
Met haer lange koude nachten.
Och! hoe spee-len mijn ghedach-ten?
Met inwendigh

[p. 195]

 

 

bly geschal,

 

Door een heyligh vyer ghedreven,

 

Op het eeuwigh saligh leven,

 

Dat hier namaels wesen sal.

 

 

 

2.

 

Siet, hoe alle dingh ontsluyt,

 

Dat sijn wesen had' verlooren,

 

Puylt nu we'er ter aerden uyt,

 

En wordt op een nieu gebooren:

 

Maer veel schoonder dan te vooren.

 

Daer het mede scheen ghedaen,

 

Siet men weder leven krijgen,

 

Ieuchdich uyt der aerden stijgen

 

En in volle lovers staen.

 

 

 

3.

 

Als ick dit wel over-legh,

 

Moeten d'aerdtsche lusten deysen;

 

Dat ick tot my selven segh,

 

Lieve, wilt het over-peysen,

 

Dat ghy eens van hier moet reysen,

 

Onderwaerts ten grave gaen.

 

Maer al wordje wegh-genomen,

 

Vreest u niet, de tijdt sal komen

 

Dat je weder op sult staen.

 

 

[p. 196]

 

4.

 

In de boomen, in het gras,

 

Kan men onsen standt bespeuren:

 

't Wordt gelijck het voortijdts was,

 

En het seydt ons van te veuren

 

Wat na desen sal gebeuren,

 

Wat hier namaels sal geschien,

 

Als de Rechter aller volcken,

 

Sal verschijnen in de wolcken,

 

En sijn klaerheyt laten sien.

 

 

 

5.

 

Beeldt u dit voor-seker in;

 

Schoon ghy zijt in 't graf geleghen,

 

En vergaen, des niet te min

 

Ghy sult met een nieu beweghen,

 

Van den Hemel af-gesegen,

 

Met u waerde Vrient gepaert,

 

En volmaeckt in al de leden,

 

Uyt den grave komen treden,

 

Schoonder dan ghy immer waert.

C. P. Rhijnenburgh.

   't Is noyt te deghen.