Medenblicker scharre-zoodtje
(1650)–Hendrick Jansz. Prins–
AuteursrechtvrijStemme: Ontfermt u over my arme sondaer.
1. O Blinde Ieught! die sonder achter-docht
V herten weydt in 's werelts lustigheden,
Met wat bescheyt, wat glans, of schijn, of reden,
Werdt d'aerdtsche vreucht soo seer van u gesocht?
Siet hoeje doolt, en hoe sy u verleydt,
Dat ghy haer noemt de borne der ghenuchten:
Maer verr' van daer, want niet dan bitterheyt,
Doodtlijck fenijn, en gift zijn hare vruchten.
| |
[pagina 58]
| |
2. Doet een-mael op het oogh van u ghemoedt,
Soo sulje sien, 't gheen datje noch te deghen
En hebt ghesien, en hoe het is gheleghen,
En wat een schaed' dat u de wellust doet.
Sy is te recht ghelijck het listigh aes
Der Angelaers, den visschen voor-gehanghen,
Waer onder schuylt een haeck, die sy (eylaes!)
Niet konnen sien voor datse zijn gevanghen.
3. Hoewel de Bye haer Was en Honigh heeft,
Waer by sy oock ten rechten wordt geleecken,
Soo heeft sy noch een anghel om te steecken,
Daer sy den mensch somwijl een prick me'e gheeft:
De wellust oock haer Honigh niet ontbreekt,
Daer sy me'e lockt, en herten soeckt te trecken;
Maer wacht hoe dat sy met haer anghel steeckt,
Die sy seer wel en aerdigh weet te decken.
4. De meeste vrucht die oyt uyt haer ontstondt,
Is herten-leedt, met een gedurigh knaghen,
| |
[pagina 59]
| |
En haer gehuyl, een droef en bitter klaghen,
En voor de Ziel een doodelijcke wondt.
Want siet, de Ziel die haer ghenoegen raept
In ydelheyt, en lust te speelen ryen,
En die haer tijdt geheel in 't aerdsch vergaept,
Die moet dan oock in droefheyt pijne lyen.
5. Doe Simson lagh te slapen in den schoot
Van Dalila, aen hen ghevleyt te vooren,
Soo wierden hem sijn Locken af-geschooren,
En hy met een van sijn ghesicht ontbloot.
Dit selve doet de schadelijcke lust,
En soeckt de mensch in volheyt te verzaden,
Als sy hem dan wel heeft in slaep ghesust,
Scheert sy hem af de Locken der ghenaden.
6. Het water van een Cristalijne Beeck,
Dat siet men vaeck gaen springhen op en neder,
Nu loopt het gins, en haest soo keert het weder,
Soo dat het langh behoudt sijn oude streeck;
| |
[pagina 60]
| |
Maer na 't verloop soo valt'et in de Zee,
Daer wordtet brack, en krijght een ander wesen,
Sijn smaeck vergaet, sijn soetigheyt al mee,
En is soo niet ghelijck het was voor desen.
7. Wanneer de mensch langh heeft de beest ghespeelt,
Sijn vleesch ghedient, den vollen toom gegheven,
Soo voort gheleyt een ongebonden leven,
't Pit van sijn Ieught de Werelt me'e ghedeelt:
Soo gaet hy heen in wel een droeve staet,
En valt daer na tot in den mondt der Hellen,
De groote lust verandert in een haet,
En 't soet ghesangh verkeert in eewigh quellen.
8. Bedenck, o Ieught! wat eeuwigh doch beduyt;
Treet in u self, en wilt het over-legghen
Wat eeuwigh is, en wat het is te segghen,
Waer heen het streckt, en wat het al besluyt.
Denck om 't verschil; denck om het eeuwigh Wel;
Denck lieve denck! om 't eewigh qualijck varen.
| |
[pagina 61]
| |
Groot is 't verschil van Hemel en van Hel,
Wiens vreuchd', wiens pijn, geen tonghe kan verklaren.
9. Wel dan, laet af en betert uwen stant,
Eer dan de Doodt u schielijck komt betrapen,
Als ghy noch leght ghemackelijck te slapen,
En wordt soo gantsch onversiens ghetant.
Ghelijckerwijs de Doodt den mensche laet
Soo sal hem oock het laetste oordeel vinden.
Hy is wel wijs die hem in tijds beraedt,
En soeckt hem heel met Gode te verbinden.
10. O! goede Godt, gheef my een goede sin,
En alle die 't met my van u begheeren,
Dat my de lust en 't vleesch niet over-heeren,
Maer dat ick die kloeckmoedigh overwin;
Want sy doch zijn 't verderf van mijn Ziel,
En soecken my gestadigh t'overvallen.
Hoor mijn ghebedt, waer op ick neder-kniel,
Voor u, mijn Godt, gepresen boven allen.
Rhijnenburgh. |
|