De nacht der Girondijnen

[IX]

En zo ben ik er nu toch. Zelfs heeft Dé het nog kunnen lezen, voordat het straks de barak uitgaat. De som is gemaakt en er staat een uitkomst, goed of verkeerd.

[p. 75]

Ze zat lang voor zich uit te staren. Eindelijk kwam ze naar me toe en streek me over mijn haar.

‘En, Dé? Toe, zeg iets; toè!’

Ze glimlachte. ‘Morgen, als we in de trein zitten. Ik moet het nog allemaal verwerken en er zijn zo verschrikkelijk veel vragen. Bijvoorbeeld: waarom sloeg je Cohn en niet Schaufinger? Nee, probeer het maar niet; morgen in de trein. In de trein naar Sobibor. In elk geval: van nu af aan krijg je van mij je eigen voornaam terug, Jacob.’

Februari 1956