De werken. Deel 21. Brieven aan Cd. Busken Huet 1861-1868

[p. 128]

LXXIII
Amsterdam, 11 Julij 1865.

Beste Vriend!

Mijn goede kennissen, de H.H. Cramerus, die jaren op Java hebben doorgebracht zijn naar Ems.

Gister werd ik door een vriend naar den onlangs van Batavia wedergekeerden heer T. verwezen.¹

Ik heb heden ochtend mijn best gedaan hem aan te treffen. Hij is naar 's Hage, adres: hôtel de l'Europe.

Wie zou gedacht hebben dat zoowel oud-gasten als jonge cultuurmannen te Amsterdam tot de zeldzaamheden behoorden. Maar wij zijn ook midden in den zomer.

Van middag de Indische Club langs gaande, was het er leeg, wanhopig leeg.

Intusschen de tijd dringt. Wilt gij aan T. te 's Hage schrijven? Ik zou mijne visite zonder introductie gemaakt hebben, en een brief doet dit nog beter.

Was ik in Uwe plaats, ik zond het Overzigt quand même. Lange & C^o worden hier gezegd veel geld te verdienen, dus schijnt mij voor pecunia geen zwarigheid. Bovendien wie zou er niet iets voor over hebben in Batavia de publieke opinie voor te lichten?

Vooral wanneer men beheerscht wordt door ‘den hartstogt der publiciteit’.

Maar zoozeer als dit blijkt uit Uwen voorlaatsten, zoo weinig getuigt de laatste er van.

Si non, non, lieve Vriend! ik ben eens redacteur geweest van een pas opgerigt tijdschrift, dat doet men na dertig jaar niet nog eens over. Ik wil gaarne meêdoen, voor zooveel ik tijd heb.

1 Er was spraak van de medewerking van B.H. aan een blad te Batavia.

[p. 129]

En met boekhandelaars onderhandelen, - merci, j'en ai eu assez.

Gaarne zou ik mijn woord voor zondag geven, maar Fischer is op komende weg, en dan dien ik naar Oosterbeek te gaan, of ten minste te vernemen wat plan hij heeft. Mag ik dus vrijdag antwoord zenden?

Van Pamela niets gehoord, de Standaard heeft gelijk, de oude Gids is nu Leydsch geworden.

Ik heb den Levensbode gekocht en lees dagelijks, hoe geestig ik voor mijn vroegere bekrompenheid werd gekastijd.

Slechts heeft Van Vloten één ding vergeten; het is niet dat mijn mederedacteurs - ook toen v.d. Brink verdween - reeds dadelijk meê stem hadden - het is dat hem iets onhebbelijks eigen is, waarmeê ik maar geen vrede krijgen kan. Het is iets afstootends, dat in onze naturen ligt. ‘Wij moeten maar in onze rol blijven.’

Hartelijke groeten aan Mevrouw van Sophie.

de Uwe.