De werken. Deel 21. Brieven aan Cd. Busken Huet 1861-1868

[p. 109]

LXIII
Amsterdam, 1 Maart 1865.

Lieve Vrienden!

We zijn zondag, trots het gure weder, naar Delft en den Haag geweest, en hebben ons voortreffelijk geamuseerd. Ramaer eischt eigenlijk geen rust, en Bosboom kan dus gaan werwaarts hij wil - het oorspronkelijk plan van S. twee jaren buitenslands, scheen hem eene kolossale gekheid. Hij twijfelt geen oogenblik aan Bosbooms volkomen herstel.

Tant mieux!

Daarna kwamen wij te 's Hage, en of wij gelagchen hebben om dien scheelen Brabander! ‘Maar moet hij dan absoluut zoo scheel zien?’ - ‘Geen zier minder Mevrouw!’ - ‘Ik heb van nacht er niet van geslapen, en telkens geroepen, “maar Bosboom, hij ziet toch scheel!” en Bosboom? Och die zei, “laat hij.”’ En dat zeg ik ook! Toen ging de ondeugd na, wie er van de kennissen al scheel zagen.

Eindelijk was N. aan de beurt.

‘Als die het is, dan heeft bij het wel verdiend’, zeide zij.

Hierbij de schets van Hoey VII, het kleine stukje Hoey VI, de komst van Wouter en zijn gezellen in de Kreeft is ter perse, en gewordt U dezer dagen in proef. Wil intusschen de schets van Hoey VII of de eigenlijke verrassing van het kasteel eens nalezen, en dan met Uwe opmerkingen naar 's Hage zenden. Bij veel inderdaad verrassends, veel moois vond ik er, en deelde aan Mevrouw Bosboom mede ‘eenige herhalingen van bereids gebruikte situatiën en te weinig levendigheid van handeling in.’

Rosse Jan moet dunkt mij niet enkel voor onze oogen opklimmen, wij moeten met hem naar boven, het minder

[p. 110]

belangrijke dat beneden geschiedt, vult de schrijfster aan, ten gevolge van zijn klimmen.

De fraaie trek dat Wouter en Frauk niet mee mogen opklauteren, wensch ik bewaard te zien.

Hoe dit te vereenigen?

Rosse Jan moet ons voorsnuffelen, wijzelven met hem Gerard de Preys vinden, maar het moet voor ons een geheim blijven, dat die monnik Gerard is tot dat Frank hem in de kapel ziet.

Dit wordt niet louter om den wille der verrassing vereischt, maar ook dewijl anders de houding van Luitenant Paets tegenover Gerard al te onwaarschijnlijk dreigt te zijn.

Vooral dien Paets en dien Gerard wensch ik uit hun vroegere lotgevallen verklaard te zien; zóó hebben zij iets van poppen.

Ik beken gaarne dat desondanks dit brok Verrassing tot een der beste drukke tooneelen behoort, ooit door de schrijfster gedicht. Nog eens, zij is een waar talent.

Die aardige Alberdingk! Heeft hij op het spoor van den Avond aan het Hof het niet gewaagd den ouden eerzamen Gerth van Wijk op te voeren, die nog leeft! Gelukkig heeft een schoolmeester niet zooveel vrienden als eene koningin, anders gare aan onze morelletjes. Geestig blijft het intusschen hen nu een dergelijk vergrijp te doen plegen, het binnenhuis was niet veilig volgens S., een vertrouwelijk gesprek op reis evenmin meer.

Waar moet het heen?

‘Wenn Ihre Königin Tact hätte,’ zeide de heer E. Mohr mij dezer dagen, ‘so hätte sie Huet eine Brillant-Nadel geschickt.’

‘Aber, lieber Herr Mohr, wir leben ja nicht in Weimar.’

Rotterdamsche Courant, die hierbij terug gaat:

Guarda e passa.

[p. 111]

N.'s brief is goed gemeend, maar bewijst te zeer zijne bekrompenheid. Lieve hemel! als Gij niet anders zult mogen, zult kunnen doen dan de duizend en eende beschouwing geven, hoe veel goeds en liefs en schoons wij in ons kleine land voortdurend knutselen, als Gij geen beetje gist in het duffe beslag moogt brengen, werp weg dan Uwe pen, het is al zoo vaak en tot vervelens toe gedaan.

Het homogeen ministerie roept nog altijd: Wacht op mijn daden! geen woord over Uwen brief, geen betere bijdrage van hunne hand dan

Cherson en Guillaumin,

ofschoon ik het laatste ver boven het eerste stel. Zimmerman bragt ons door N^o. 2 in de bewaarschool, Veth in N^o. 3 bij de porphyrogeneten! Waar zou het toch aan liggen, dat al wat over de in het purper geboren schrijft, taai wordt als verouderd St. Nicolaas! Welke onzin bl. 472 bovenaan! En dat wil historische schetsen schrijven!

Artillerie en Marine! hoe wedijveren zij in gemis aan behagelijkheid!...

A propos van de Spaansche spreekwoorden, ik heb die uit de Spaansche Wijsheid van Huygens gegrepen. De bron is voor Mevr. B. zoo goed toegankelijk als voor mij; ware het mijn eigen werk, ik had misschien andere gebezigd, om mij verhalende te amuseren. Maar toch schuilt in de gegrepen, vooral in

Keer om dat blad
Daar staat nog wat

magtig veel waars!

Of het Zondag mooi weêr mogt zijn! Wij zouden komen wandelen als Gij geen verhindering hebt.

Vele groeten van Sophie. Als altijd

de Uwe.