De werken. Deel 21. Brieven aan Cd. Busken Huet 1861-1868

[p. 6]

III
Amsterdam, 1 Januarij 1863.

Lieve Vrienden!

‘Wenschen zijn ijdel’, zegt het hoofd, maar het hart geeft ze er niet minder gaarne om lucht. En zou ik het dan verheelen, dat Ge gister avond ten onzent zijt gedacht, dat wij U vrolijk en opgeruimd, hersteld, in ons midden terug verlangden? Gelukkig waren de berigten tot nog toe bevredigend, - ondeugend genoeg heb ik mij heden ter beurze zelfs met Uw broeder geamuseerd met dien keelspiegel (?) en het stil houden der tong!

En toch, liefste Vriend! behoefdet Gij wel naar Tubingen te gaan om dat te leeren? Als Uw opstel in de Gids voor deze maand¹ eene Intreêrede was in onzen kring, en ik U had te beantwoorden, wat zou ik eene heerlijke stoffe hebben, in Uw fijne kritiek van Heije - en wat Ge verzwijgt! Ge geeft eene bloemlezing van de veelzijdigste soort, en Ge laat hem zelven de toepassing over. Het is een allergelukkigst stukjen, de beschouwing van die kinderwereld boeit - tot zij eensklaps in breede trekken de gansche Fransche Letterkunde onzes tijds, in een treffend beeld aanschouwelijk maakt.

Hoe wij ons gevleid hadden U aanstaanden Woensdag avond in ons midden te zien! Maar al is de operatie afgeloopen, in dit saizoen zult Gij de tehuisreize niet zoo overijld mogen doen om dan reeds weerom te zijn. Het is waar, de eerzame Haarlemmer roept luidkeels om U, hij doet het niet enkel dewijl hij geen orde onder de Grieksche soldaten weet

1 Het opstel Kinderboeken, later herdrukt in deel VIII der Litter Fantasien en Kritieken.

[p. 7]

te houden. Waartoe die errata? Geel was de eenige Generaal ten onzent, die er zich aan ergerde als de bajonetten scheef stonden, of de patroontasschen op de verkeerde heup hingen. De zetter was wel dwaas zelf zijne feilen aan het licht te brengen, Bake ziet zoo scherp niet, Cobet leest geen couranten en Bakhuizen heeft nog zijn Necrologie¹ te leveren.

Scherts ter zijde, als Ge Woensdag niet weerom kunt zijn, schrijf mij eenige regelen hoe het U en de Uwen gaat. Ge zult er ons en de belangstellende vrienden door verpligten.

Is Gideon niet in de wolken geweest over al die Christ-Baüme? Of heeft hij - ik hoop het van den Hollandschen jongen - te fijnen zin voor kleur om vrede te hebben met dien bonten poespas, te ondragelijker misschien dewijl hij aan dat stemmig wintergroen wordt opgehangen? Parure de l'hiver noemde Mevrouw de Stael die dennen en deuil de l'été - ach! dat die vernuften toch nalieten de natuur om den wille hunner phrases allerlei gekheden te laten doen, van welke zij niets weet. Parure et deuil, libre à vous, Madame la Baronne, de les porter tour à tour - mais pour elle, elle ne désire ni briller ni intéresser!

Ge zijt in Tubingen, gedenkt men er Nippold nog? Ik heb U vele groeten van hem over te brengen, hij was in Caïro ter herstelling na maanden lang in Jeruzalem zeer ziek te zijn geweest! Arme jongen! Maar nu, hij leeft nog in zijn ‘David Joris’, enz. en van de phantasie, die wij in zulk een toestand plagen zien als zeven duivels, verraadt zijn brief geen zweem. Hij schijnt, in spijt van zijn bezield voorkomen, geboren om te snuffelen.

‘Dat hebt ge onder de Duitschers meer!’

Maar ik weet niet of in Tubingen wel vergrootglazen en

1 Waarschijnlijk toespeling op een door Bakhuizen beloofde studie over Geel, op het einde van 1862 overleden. In een lateren brief komt Potgieter hierop terug.

[p. 8]

vooral handige oogartsen zijn, welke bij mijn schrift zeer te stade komen, als Ge misschien zoudt moeten inroepen zoo ik nog langer studie van U vergde.

Vele groeten van mijne tante en zuster, ook van Zimmerman en zijn vrouw. Wij zien verlangend naar een woordje uit, - alles liefs aan Gideon, nur nicht zu.....!¹ (duitsch meel is zeer schwerfällig.).

Van harte

de Uwe.

1 Onleesbaar.