De werken. Deel 12. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 2

[p. 237]

Het goede deel.
(Vrij gevolgd naar H.W. Longfellow.)

Het welcke van haer niet en zal weehgenomen worden.

Lieflijk is het haar te aanschouwen,

Lieflijk als des landschaps rust,

Waar der dorpsjeugd school te houên

Al haar roem is, al haar lust.

Over 't volkje, dat ze er gaêrde,

Breidt haar zuiv're ziel zich uit,

Als de lucht, die, niet van de aarde

Hof en heuv'len toch omsluit.

[p. 238]

 

Om der meisjes hart te stemmen

 

Voor de liefde, die zij vraagt,

 

Om den koensten knaap te temmen,

 

Lacht haar blik hen aan en slaagt.

 

 

 

't Is niet enkel, wijl hare oogen

 

Tint'len van zoo zacht een' gloed,

 

Dat de teêrheid wordt bewogen,

 

Dat de trots haar valt te voet.

 

 

 

Harmonie van leer en leven,

 

Harmonie van woord en daad,

 

Schijnen eng'lenglans te geven

 

Aan dier vrouwe vroom gelaat.

 

 

 

's Avonds leest zij voor haar kleenen

 

Blad bij blad uit 's Heeren woord;

 

Hoe de Heiland is verschenen,

 

Welk een offer Hem behoort.

 

 

 

Wat toch eischt Hij dan erbarmen

 

Naar de aêloude profeetsij:

 

‘Blijde boodschap brenge Ik de' armen:

 

Wie gevangen was, wordt vrij!’¹

1 Lucas IV, 17-21.

[p. 239]

 

En terwijl haar tranen vloeijen,

 

Spelt zij 't nad'ren van het rijk,

 

Dat de breking aller boeijen

 

Toe zal juichen als muzijk.

 

 

 

En wel anders is haar 't harte,

 

Dan den rijken jongeling,

 

Die, schoon Jezus' woord hem smartte,

 

Weeldelievend van Hem ging.

 

 

 

Schreide hij van schaamte en rouwe,

 

Zalig prijze ik haar geween;

 

Tal van slaven ierf die vrouwe:

 

Alle zond ze in vrijheid heen.

 

 

 

Zij, die heel een drom slavinnen

 

Mogt gebiên in hof en hal,

 

Tracht het schamel brood te winnen

 

Door de dorpsschool van het dal.

 

 

 

Schamel brood! - alsof 't ontberen

 

Om des lieven Heilands wil

 

Haar kon krenken, haar kon deren,

 

In zijn vreugdverwachting stil!

 

 

 

Schamel brood! - of 't Hem zich wijden

 

Honderdvoud geen vruchten droeg,

 

Sinds het zeil van haar bevrijden

 

Blij naar 't Zuid de banen sloeg!

[p. 240]

 

Schoon hun schip het schuim al kliefde

 

Van een and're wereldzee,

 

Voor het wond're werk van liefde

 

Hoort de Heer ook dáár hun beê.

 

 

 

Zoo haar aanschijn blinkt van vrede, -

 

Over verren oceaan,

 

Brengt de wind hun zegen mede, -

 

Uit Afryke licht hij aan.

 

 

 

1844.