De werken. Deel 12. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 2

[p. 172]

Wieken en kluisters.
Naar E.G. Geyrr.

O! hoe nog de wensch mij heugt,
Dien ik in mijn prille jeugd

Ied'ren uchtend slaakte,

Als een zweem van groenen dos
Speuren liet aan beemd en bosch,

Dat de Mei ontwaakte!

Wen de stroom dan zeewaart zong,
Ja, de rotsklip oversprong,

Die hem dacht te teug'len,

En aan de and're zij van 't meer
't Blaauw gebergte rees van veer',

Vroeg mijn jonkheid vleug'len:

Slechts een tweetal, was mijn beê,
Mits 't mij luchtig stijgen deê,

Mits 't mij ver zou dragen

In den held'ren zonneschijn, -
Vliegen, dat moest weelde zijn,

Vliegen al mijn dagen!

[p. 173]

 

Wei gelijkt mijn lot er naar!

 

Studie eischt het gansche jaar

 

Studie eischt het leven!

 

Raak ik ooit den doolhof uit,

 

Waar ik telkenmale in stuit,

 

Op nog vreemde dreven?

 

Weken, maanden zelfs, gaan om,

 

Zonder dat ik ergens kom,

 

't Wordt mijn' oogen duister

 

Van 't getuur in boek bij boek,

 

Nagebreeuw en onderzoek

 

Slaan me in dubb'le kluister;

 

En hoe mild de voorjaarszon

 

Beenid en bosch en berg en bron

 

Ieder Mei beschijne;

 

Mij ontlokt die lentepracht

 

Voortaan slechts de droeve klagt:

 

‘Ach! waar bleef de mijne?’

 

1842.