De werken. Deel 11. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 1

[p. 279]

Rebeccaas hymne.¹
Sir Walter Scott's Ivanhoe.

Toen Isrel, 't volk, dat God verkoor,
Uit 't diensthuis van Egypte kwam,
Toen ging de Heer hun schreden voor,
En wees hunn' weg in rook en vlam:
Des daags gleed, langs 't verbaasde land,
De wolkzuil voor der zwerv'ren oog;
Des nachts weêrkaatste 't roode zand
De vuurzuil flikk'rend van omhoog!

1 Wij gelooven, dat onze lezers, van wie wij onderstellen dat zij ten minste ééns Ivanhoe hebben gelezen, schoon de roman waard is dat men het driemaal doe, ons dank zullen weten, dat wij bij de meesterlijke schets van het ontvoeren van Rebeeca door Brian de Bois-Guilbert, uit het brandende kasteel van Reginald Front de Boeuf, eene vertaling der hymne hebben gevoegd, welke Scott haar in de gevangenis zingen doet; dat dichtstuk toch zet de kroon op eene der bevalligste en tevens verhevenste scheppingen van het genie des grooten meesters.

[p. 280]

 

Daar bragt de hymne lof en dank,

 

De woestenij prees 's Heeren naam,

 

En Mirjam's lied smolt met den zang

 

Van priest'ren en van krijgsliên zaam!

 

Geen grootsche wonderteek'nen nu,

 

Waarin Ge onz' haat'ren u verkondt:

 

De Vaad'ren vielen af van U,

 

En 't nakroost doolt verlaten rond.

 

 

 

Toch zijt Ge ons, ongezien, nabij!

 

O dat aan voorspoeds held'ren trans

 

Ons die gedachte een wolkzuil zij,

 

Met temp'ring van den valschen glans!

 

En waar de nacht van wederspoed

 

Op Juda neêrdaalt van rondom,

 

Gij, traag tot toorn en lang van moed,

 

Wees hem daar nog ten vuurkolom!

 

 

 

Geen harp sinds Babels rouwmisbaar!

 

Ze is nu der Heid'nen spot en smaad;

 

Geen wierook, walmend van 't altaar;

 

Geen hand meer, die de cimbel slaat!

 

Maar 't was Uw woord: ‘Noch vleesch noch bloed,

 

Van ram en geit, noch rook noch brand,

 

't Verslagen hart, het rein gemoed,

 

Zijn Mij de lieflijkste offerand'!’

 

 

 

1837.