De werken. Deel 9. Poëzy 1832-1868

[p. 77]

Het jagertje.

Och, arme, stram van leden,

Och, arme, graauw van haar,

Het jagertje van heden

En van voor vijftig jaar!

Wie wenschte u niet geborgen
Op 't hofje zonder zorgen

In 't hoekje van den haard?

Wie deed zijn beurs niet open
Om daar uw kost te koopen, -

Zoo de eenige gij waart!

Gij de eenige!... maar lichtte

Dan reeds de schoone dag

Die, daar de trekschuit zwichtte,

Haar geest ook wijken zag?

Ach, jagertjes op knollen,
Die met het lijntje sollen,

Die sukk'len vroeg en laat

[p. 78]

 

Langs platgetreden wegen,

 

Waar komen ze ons niet tegen?

 

Wie telt ze in Kerk en Staat?

 

 

 

Och, type, graauw van haren,

 

Och, type, stram van leên;

 

Een tweetal honderd jaren

 

Vlood sints uw bloeitijd heen!

 

Nog half in 't schuim bedolven,

 

Maar rijzende uit die golven

 

Toen Holland zeil en lijn

 

Mogt als bevrijders vieren,

 

Ze om 't wapenbord doen zwieren,

 

Er 's werelds gids meê zijn!

 

 

 

Bewond'rend hield ze op beide

 

Die vloten 't oog gevest:

 

De een dreef door woud en weide,

 

De aêr heerschte in Oost en West!

 

Harmonisch met bevelen,

 

Door tal van koop'ren keelen

 

Verkond op d'Oceaan,

 

Hief de uwe uit ranke schuiten,

 

Langs 't zee-ontwoekerd buiten,

 

Een eigen veldzang aan!

 

 

 

Helaas! de nijd ontwaakte...

 

En of ons 't luk verried

 

Toen aarde en hemel blaakte,

 

Des nabuurs staf gebiedt!

 

Wat baten schreijende oogen

 

Om hoop te wreed bedrogen,

[p. 79]

 

Om waan te lang gevoed?

 

Als gij in zwellende aad'ren

 

Nog de' erfschat voelt der Vaad'ren

 

Toon krachten, ijver, moed!

 

 

 

Och, type, stram van leden,

 

Och, type, graauw van haar,

 

Een luttel tal van schreden,

 

Dan strekt ge u op de baar! -

 

En toch belooft de voren

 

Nog andere trezoren

 

Dan die 's lands akker dierf;

 

Toch hangen aan de transen

 

Nog even schoone kransen

 

Als 't voorgeslacht verwierf!

 

 

 

Een nieuwen strijd gestreden

 

Op nieuw ontsloten baan!

 

Geleên, - geloofd, - gebeden, -

 

Zoo is 't ons voorgegaan!

 

Geen middelmaat ons wennend',

 

Een hooger prikkel kennend'

 

Dan aller weêrhaan-gunst,

 

Draag' 't veld der wetenschappen

 

Het merk van versche stappen

 

En streele ons frissche kunst!

 

 

 

Och, arme, graauw van haren,

 

Och, arme, stram van leên,

 

Daar rijzen onder 't staren

 

Uw folt'raars om u heen!

 

De rossen die den wagen

[p. 80]

 

Bevleugeld voort doen jagen,

 

De stoomwolk in 't verschiet, -

 

Waarin wie u gelijken

 

Met lint en lauw'ren prijken! -

 

Versmaad mijn penning niet!

 

 

 

1852.